Του Θανάση Παφίλη

Το 1894 στο Λαύριο για πρώτη φορά διατυπώθηκε το αίτημα «Οκτώ ώρες εργασία, οκτώ ώρες ανάπαυση και οκτώ ώρες για ό,τι θέλουμε». Έτσι ακριβώς ήταν το σύνθημα. Ο ν. 2269 του 1920 καθιέρωσε την οκτάωρη εργασία στη χώρα μας, ενσωματώνοντας την απόφαση του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας του 1919. Είχαν προηγηθεί σκληροί και αιματηροί αγώνες, κυρίες και κύριοι, όταν έβαζαν τον στρατό οι πρόγονοί σας οι πολιτικοί και η τάξη που είχε την εξουσία και πυροβολούσε μέσα στο πλήθος και δολοφονούσε εργαζόμενους. Έτσι έγιναν αυτά. Είχαν προηγηθεί και οι δέκα ημέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο, που γράφει ο Reed: Η μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, που αποτελεί και σήμερα τον εφιάλτη των εκμεταλλευτών των εργαζομένων. Δεν φεύγει, ο «πάγος» έσπασε και την επομένη το «παγοθραυστικό» θα διαλύσει τους «πάγους».

Πέρασαν εκατό ένα χρόνια. Η Νέα Δημοκρατία επαναλαμβάνει μονότονα ότι άλλαξαν οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες. Άλλαξαν; Πράγματι άλλαξαν. Τι άλλαξε για τις οικονομικές συνθήκες; Τεράστια ανάπτυξη της επιστήμης, της τεχνολογίας, η παραγωγικότητα της εργασίας απογειώθηκε, ο πλούτος που παράγεται είναι απίστευτος και τον παράγουν οι εργαζόμενοι. Γυρίστε γύρω-γύρω και πέστε μας: Ποιος τα φτιάχνει όλα αυτά; Τα κινητά σας, τα laptop, ό,τι έχετε; Ποιος τα φτιάχνει αυτά; Τα φτιάχνουν οι εργαζόμενοι. Οι καπιταλιστές κάθονται και εισπράττουν και κλέβουν τον ιδρώτα των εργαζομένων.

Έλεγε ο κ. Μητσοτάκης -και άλλοι το ψιθυρίζουν- ότι το οκτάωρο πια είναι παρωχημένο. Συμφωνούμε ότι είναι παρωχημένο, αφού θεσπίστηκε πριν από εκατό ένα χρόνια. Με τέτοια ανάπτυξη το επτάωρο πενθήμερο, τουλάχιστον, το τριανταπεντάωρο ως σταθερός χρόνος εργασίας είναι το καινούργιο και το ζητούμενο; Είναι. Οι γενναίες αυξήσεις με τον αμύθητο πλούτο που παράγεται και που πάει στις τσέπες λίγων είναι το καινούργιο ή είναι η πείνα στα 500 και 350 ευρώ με δουλειά από το πρωί μέχρι το βράδυ; Η κάλυψη δημόσια και δωρεάν των κοινωνικών αναγκών, παιδεία, υγεία, αθλητισμός, πολιτισμός, είναι ή δεν είναι αυτό που πρέπει να γίνει; Είναι πρόοδος για την ανθρωπότητα αυτά ή οπισθοδρόμηση;

Εδώ, λοιπόν, αντιστρέφονται οι ρόλοι. Αυτά υποστηρίζουμε εμείς. Είναι οπισθοδρόμηση; Και τι είναι το «μπροστά»; Το δωδεκάωρο; Τι είναι το «μπροστά»;

Αυτά υποστηρίζει το ΚΚΕ. Αυτά θέλει και ο κόσμος, είτε το λέει είτε το σκέφτεται, ανεξάρτητα το τι ψηφίζει και γιατί δεν βάζει πλώρη για να τα κάνει.

Ποιος το εμποδίζει, αλήθεια; Γιατί δεν γίνονται όλα αυτά, αφού υπάρχει αυτός ο αμύθητος πλούτος και όλα όσα είπα προηγουμένως; Τα εμποδίζουν εκείνοι που ληστεύουν τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι. Τα παράσιτα της κοινωνίας. Αυτοί που στο σύνολο του παγκόσμιου πληθυσμού είναι 10% σαν φυσικά πρόσωπα, είναι μια ισχνή μειοψηφία, «βρικόλακες», «ζόμπι» που ρουφάνε κυριολεκτικά αυτό που παράγουν οι εργαζόμενοι. Αλλά, οικονομικά το 10% κατέχει το 70% του παγκόσμιου ΑΕΠ, του παγκόσμιου πλούτου δηλαδή που παράγουν οι εργαζόμενοι. Κατ’ αναλογία και στην Ελλάδα. Αυτός είναι ο καπιταλισμός με νούμερα.

Τι ξεφτίλα είναι αυτή; Εβδομήντα οκτώ ώρες;

Αυτοί, λοιπόν, υπαγόρευσαν και το νομοσχέδιό σας, το οποίο έχει και ιστορία διαχρονικά. Λευκή Βίβλος. Ζήτω το ΠΑΣΟΚ! Ζήτω η Νέα Δημοκρατία! «Μαύρη», κατράμι ήτανε. Ούτε «μαύρη» ούτε «άσπρη» ο ΣΥΡΙΖΑ. Και τους εργοδότες βοηθάει και τους εργαζόμενους. Μόνο που το έγραψε ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δεύτερο. Οδηγία «Φρανκενστάιν» 88 του 2003 και «Έκθεση Σέρκας», που ξεχειλίζουν από πρόοδο. Εκπληκτικό! Τις ψήφισαν, εκτός ΚΚΕ, ή στάθηκαν με το λευκό. Τίτλος: «Διευθέτηση του χρόνου εργασίας». Ωραίο, ε; Τι σημαίνει «διευθέτηση του χρόνου εργασίας»; Σημαίνει κατάργηση του σταθερού χρόνου εργασίας, δηλαδή κατάργηση και του σταθερού ημερήσιου χρόνου ανάπαυσης. Αυτό δεν σημαίνει η ευελιξία που λέτε; Ότι «ξεχάστε το σταθερό ωράριο, ξεχάστε αυτά που ξέρατε, τώρα στον ζυγό από το πρωί μέχρι το βράδυ». Τι άλλο λέει αυτό το «τέρας»; Μέχρι δεκατρείς ώρες δουλειά, μέχρι εβδομήντα οκτώ ώρες την εβδομάδα, δώδεκα συνεχείς μέρες χωρίς ανάπαυση. Αυτό είναι η πρόοδος;

Δεν ντρέπεστε; Τι ξεφτίλα είναι αυτή; Εβδομήντα οκτώ ώρες; Να πάτε να δουλέψετε εσείς. Θα σας πάρουμε μία φορά και θα σας βάλουμε μέσα στη ΛΑΡΚΟ να δουλέψετε μια βδομάδα εβδομήντα οκτώ ώρες. Οι μισοί θα πεθάνετε μόνο και μόνο από αυτά που θα αναπνέετε και από αυτά που θα βλέπετε.

Να πάτε να δουλέψετε στα καράβια, εκεί που οξυγονοκολλούν στο τρίτο αμπάρι, να ανεβείτε να καλουπώσετε στον έβδομο όροφο και να δουλεύετε εβδομήντα οκτώ ώρες την εβδομάδα για να δούμε τι καλά που θα περάσετε! Αυτή είναι η πρόοδος του καπιταλισμού της Νέας Δημοκρατίας και άλλων που υποστηρίζουν το σύστημα.

Διαβάζω το Άρθρο 56: «Όταν ο χρόνος ημερήσιας εργασίας υπερβαίνει…» -και λοιπά- «…Το διάλειμμα αυτό δεν αποτελεί χρόνο εργασίας και δεν επιτρέπεται να χορηγείται συνεχόμενο με την έναρξη ή τη λήξη της ημερήσιας εργασίας.», από ένα τέταρτο έως τριάντα λεπτά. Πάρτε το. Η Υπουργός λέει ότι λέω ψέματα. Πες της να βγάλει το κατοστάρικο να κόψουμε κανά κουπόνι για το ΚΚΕ, μιας και βάζεις τέτοια θέματα. Το λέω για να ξέρετε τι λέτε, γιατί δεν τα έχετε διαβάσει.

Επιστροφή στο 1900

Αυτοί, λοιπόν, το έγραψαν. Αυτή η οδηγία είναι τέρας. Είναι επιστροφή στο 1900. Και αυτό το λέτε  «Προσαρμογή στις βέλτιστες πρακτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης», όλοι σας, πλην ΚΚΕ. Σαν δεν ντρέπεστε; Βέλτιστες πρακτικές! Βέλτιστες πρακτικές να δουλεύεις από ήλιο σε ήλιο; Και μάλιστα το απόγειο της υποκρισίας είναι ότι το ζητά ο εργαζόμενος. Τι λέτε μωρέ τώρα; Πού ζείτε; Ζητάει ο εργαζόμενος να δουλεύει δώδεκα ώρες για να πάρει τέσσερις ημέρες ρεπό, να μην πληρώνονται οι υπερωρίες; Και, ξέρετε, είναι όντως στο 1900. Τι λέει ένα δημοτικό τραγούδι εκείνης της εποχής; Λέει: «Ήλιε μου γιατί άργησες να πας να βασιλέψεις, σε βλαστημάει η εργατιά, σε καταριέται ο κάμπος». Εσάς λοιπόν σας βλαστημάει όλη η εργατιά. Μην κοιτάτε που δεν φαίνεται. Άλλωστε φαίνεται και στις δημοσκοπήσεις.

Αυτή είναι η πρόοδος! Αυτά ζητάει ο καπιταλισμός σήμερα. Αυτό είναι το σύστημά σας. Περισσότερη δουλειά, εξόντωση των εργαζομένων, λιγότερη αμοιβή. Γιατί; Για να αυξηθούν τα κέρδη. Διότι το μέσο ποσοστό του κέρδους πέφτει γιατί υπάρχει κρίση. Διότι για να επενδύσουν θέλουν μεγάλα κέρδη. Και για να βγάλουν μεγάλα κέρδη θέλουν εργαζόμενους με μικρότερους μισθούς. Διότι τα κέρδη δεν βγαίνουν από τα μηχανήματα. Πάρτε τα και φάτε τα! Δουλεύει μηχάνημα χωρίς εργαζόμενο; Ούτε το ρομπότ δουλεύει, γιατί άμα χαλάσει, κάποιος πρέπει να το επισκευάσει. Γι’ αυτό ακριβώς φέρνουν αυτό το τέρας για να εξασφαλίσουν μεγαλύτερα κέρδη.

Και έρχεστε εδώ και μας λέτε «δεν καταργούμε το οκτάωρο». Ποιόν δουλεύετε; Στους εργαζόμενους λέτε «δεν καταργούμε το οκτάωρο». Στους  βιομήχανους και στους άλλους λέτε «κατοχυρώνουμε το δεκάωρο». Εδώ μάλλον θα κάνουμε οικονομική εξόρμηση σήμερα! Και μάλιστα τι λέτε; Λέτε ότι από το δεκάωρο πληρώνεται το δίωρο. Πληρώνεται. Πώς όμως πληρώνεται; Σαν υπερωρία ή σαν μέρος του μισθού; Σαν μέρος του μισθού. Πόσα πληρώνει ο εργοδότης; Θα σας το πω πολύ απλά. Μέσο όρο, για να μην πούμε πολλά, πάνω από 150 ευρώ το μήνα κλέβει. Πεντακόσιοι εργαζόμενοι, χίλιοι εργαζόμενοι, κάντε πολλαπλασιασμό για να δείτε πόσο κλέβει.

Βέβαια, τέρμα όλα όσα ξέρατε. Κυριακάτικη αργία τέλος. Εσείς κάνετε τους Χριστιανούς. Εσείς κάνατε μεγάλους σταυρούς. Εσείς βγαίνετε στην τηλεόραση με πέντε εικόνες από πίσω. Πάτε στις εκκλησίες και φέρνετε και την τηλεόραση. Τι είναι η Κυριακή; Αργία δεν είναι και με τον Χριστιανισμό; Άρα, τι είναι; Τριάντα δύο ο ΣΥΡΙΖΑ και τριάντα πέντε κλάδοι ακόμα, δηλαδή σχεδόν το σύνολο, όλες τις Κυριακές. Καλοί Χριστιανοί είστε. Να πάτε στις εκκλησίες και να τα λέτε. Δεν είναι θέμα χριστιανικό βέβαια. Λέω για την υποκρισία και αυτής της παράταξης, αλλά και άλλων.

Οι εργαζόμενοι δεν είναι ποντίκια

Λέτε όταν το ζητάει ο εργαζόμενος μπορεί ατομικά, με ατομική σύμβαση εργασίας, να το συζητήσει με τον εργοδότη ή με τα τσιράκια του. Πολύ ωραία! Ίδιοι και οι δυο. Ίδια δύναμη! Και ο εργοδότης και ο μοναχός εργάτης! Θα το πω μεταφορικά. Γίνεται διαπραγμάτευση –είναι αντίθετα τα πράγματα βέβαια- του ελέφαντα με το ποντίκι μοναχό του. Βέβαια αν μαζευτούν χιλιάδες ποντίκια θα τον κάνουν τον ελέφαντα σκελετό σε μισή μέρα. Οι εργαζόμενοι δεν είναι ποντίκια. Τέτοια ισοτιμία; Καλά σε ποιόν τα λέτε αυτά; Πού ζείτε; Στις βίλες σας; Πού ζείτε; Έχετε πάει σε κανένα εργοστάσιο; Έχετε δει τι γίνεται, τι εκβιασμός, τι συμβαίνει με την εργοδοσία που έχει ξεσαλώσει, έχοντας εκατομμύρια ανέργους απ’ έξω και εσάς να φυσάτε τα πανιά;

Ανεξάρτητα από αυτό, σας λέμε και κάτι ακόμα. Καλά, είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να δουλεύει δώδεκα και δεκατρείς ώρες και μετά από δεκαπέντε είκοσι μέρες να πάρει τέσσερα ρεπό; Τι να τα κάνει; Τα έχει φτύσει, για να το πω έτσι απλά! Ξέρετε τι σημαίνει δεκατρείς ώρες και δώδεκα, συν δύο ώρες πήγαινε και έλα, άμα είσαι σε ένα εργοστάσιο; Ποια οικογένεια! Ποια παιδιά! Τι λέτε τώρα; Δεν θα τα βλέπουν ούτε στο ρεπό γιατί θα τρέχουν συνέχεια στους γιατρούς.

Από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας δημοσιεύτηκε έρευνα. Την είπαν τυπογραφικά τα κανάλια σας και την εξαφάνισαν εν ριπή οφθαλμού. Τι λέει; Έρευνα πριν την πανδημία σε αναπτυγμένες χώρες: «745.000 πρόωροι θάνατοι οφείλονται στην υπερεργασία με βασικές αιτίες καρδιακά προβλήματα και εγκεφαλικά, επειδή εργάζονταν πάνω από πενήντα πέντε ώρες.» Εσείς τώρα θα τους πάτε μέχρι εβδομήντα οκτώ. Λέει: «30% μεγαλύτερες πιθανότητες να πάθουν εγκεφαλικό και 17% παραπάνω από καρδιακό έμφραγμα.» Τους στέλνετε στον θάνατο. Εκτός αν θέλετε πελατεία ορισμένοι που είναι και γιατροί και δεν ντρέπονται να λένε ότι είναι καλός χρόνος οι δώδεκα ώρες.

Δεύτερη παράμετρος. Ας πούμε ότι ο εργαζόμενος λέει «όχι εγώ δεν θέλω, δεν θα κάνω ατομική σύμβαση». Τον ξεμοναχιάζει βέβαια, τον εκβιάζει. Και τον εκβιάζει ακόμα και αν συμφωνήσει. Γιατί; Διότι θα του πει «το ρεπό θα το πάρεις  όταν στο πω εγώ, όχι όταν το θέλεις εσύ». Έτσι δεν είναι; Έτσι! Για να μην πω και άλλα περισσότερα. Αν είναι και αυτό ψέμα, γράψτε τα κατοστάρικα του κ. Μπογδάνου!

Επομένως τι κάνετε; Οι ατομικές συμβάσεις είναι μεγάλο κλειδί. Ξεμοναχιάζετε τον εργαζόμενο. Παλιά έλεγαν «μια βέργα σπάει, αλλά όταν είναι πολλές μαζί δεν μπορεί να τις λυγίσεις». Αυτό θέλετε να κάνετε. Ποιον εξυπηρετεί, τον εργαζόμενο ή τον εργοδότη; Και μιλάμε για μεγάλους εργοδότες. Η απάντηση είναι δεδομένη.

Τρίτη παράμετρος. Δοκιμαστικός χρόνος απόλυσης και απολύσεις. Πρώτα ήταν δύο μήνες ο δοκιμαστικός χρόνος. Ναι. Τώρα γίνεται ένας χρόνος. Ζήτω! Στον ενδέκατο μήνα σουτ! Τον διώχνει και παίρνει άλλους την επομένη, και δεν θα έχει και καμία επίπτωση. Έντεκα μήνες δοκιμαστικός καταλαβαίνετε τι σημαίνει. Τον ξεζουμίζει και στον ενδέκατο μήνα τον διώχνει.

Απολύσεις. Εδώ που υπερασπίζεστε τους εργαζόμενους! Απολύει έναν εργαζόμενο. Τι κάνει ο εργαζόμενος; Τι πρέπει να κάνει; Να πάει στα δικαστήρια να πληρώσει! Πάει στα δικαστήρια και πληρώνει. Ποιος έχει το βάρος της απόδειξης; Ο  εργαζόμενος. Καλά δεν ντρέπεστε; Και μου λέτε ότι τώρα υπερασπίζεστε τους εργαζόμενους; Θα πάει ο εργαζόμενος με τα 600 και 700 ευρώ να πληρώσει τα μαλλιά της κεφαλής του για να αποδείξει αν είναι εύρωστη η επιχείρηση ή όχι και αν έχει ανάγκες; Γιατί μέχρι εκεί φτάνετε. Θα πάει να πάρει όλους τους ισολογισμούς; Θα κάνει έρευνες για να πει ότι «να, πάει καλά η επιχείρηση και τον κόσμο απολύσατε;»; Αλλά εδώ δεν φτάνει. Γιατί λέτε «μπορεί να έχει και αποφάσεις θετικές για τον εργαζόμενο». Πού πάτε μετά; Λέτε: «Ακόμα κι αν αποφασίσει το δικαστήριο ότι προσλαμβάνεται, μπορεί ο εργοδότης να του δώσει κάτι παραπάνω και να μην τον προσλάβει.». Και μετά μάς λέτε για δικαιοσύνη και γιατί εφαρμόζουμε τους νόμους! Μία εσείς; Διακόσιες εμείς, γιατί εμείς έχουμε το δίκιο. Εσείς φτιάχνετε νόμο να ακυρώνει την απόφαση του δικαστηρίου. Αυτό κάνετε. Και εκβιάζετε έναν απολυμένο προκειμένου να τρέχει στα δικαστήρια μια ζωή αν, πέρα από το ότι του κόβει την υπερημερία και λοιπά, θα δεχθεί έναν συμβιβασμό και να μην τον ξαναπροσλάβει.

Πού ξέρετε εσείς από εργοστάσια;

Τέταρτο και φαρμακερό: Πού είναι το πρόβλημα τώρα; Το ζόρι είναι το συνδικαλιστικό κίνημα, το σωματείο, γιατί εκεί είναι η δύναμη των εργαζομένων. Δεν έχει τίποτα άλλο. Άρα, τι θα κάνουμε; Σχέδιο στρατηγικό, διαβολικό.

Όμως, δεν είναι το εργατικό κίνημα σημερινό ούτε και εμείς είμαστε.

Τι λέτε, λοιπόν, εσείς; Πρώτον, ηλεκτρονικό μητρώο. Είπε και ο κ. Ρουσόπουλος -και λυπάμαι, γιατί είναι γενικά από τους πιο μετριοπαθείς- το εξής: Μα, τι φοβάστε; Δεν το φοβόμαστε.

Ρωτώ τον κ. Βρούτση: Ωραία, ηλεκτρονικό. Θα είναι δημόσιο; Ναι, λέει. Αφού είναι στο ΕΡΓΑΝΗ, μπορεί να το βρει ο καθένας. Θα έχει ο εργοδότης μπροστά του τα πάντα, ναι ή όχι; Ποιος είναι, από πού είναι, τι προβλήματα έχει, το ένα, το άλλο. Μερικά μπορεί να τα ξέρει. Δεν αμφιβάλλουμε, γιατί οι χαφιέδες είναι πολλοί και η εργοδοσία δεν είναι άγγελος του Τσάρλι ή οτιδήποτε άλλο.

Επομένως, φακέλωμα γενικό όλων των εργαζομένων. Καλά, σήμερα δεν είναι στα πρωτοδικεία όλα αυτά τα στοιχεία; Δεν μπορεί να τα πάρει η εργοδοσία. Πρέπει να υπάρχει λόγος. Γιατί τα παίρνετε και τα πάτε σε ηλεκτρονικό μητρώο; Ακριβώς για να τα παραδώσετε στην εργοδοσία.

Δεύτερον, απεργία. Μάλιστα. Για τα κόμματα που κυβερνούν όχι κάτω από 50%, αλλά κάτω από 40%, τι έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ; Έφερε «50%+1» για να πας για απεργία και εσείς βγαίνετε και κυβερνάτε την Ελλάδα με 40%, με 35%. Γιατί δεν βάζετε «50%+1»; Γιατί το κάνετε αυτό; Για να μη μπορούν να πετύχουν το «50%+1». Διότι ξέρεις ότι, για να μαζέψεις τους εργαζόμενους σε εργοστάσια κ.λπ., που είναι σε διαφορετικές βάρδιες, που μένουν από τη μια άκρη στην άλλη, δεν είναι και εύκολο.

Όμως, πού ξέρετε εσείς από εργοστάσια; Από εργοστασιάρχες ξέρετε, όχι από εργοστάσια. Είναι έτσι ή δεν είναι; Είναι.

Θέλετε να απομονώσετε τους εργαζόμενους από τη Δημοκρατία

Όμως, δεν σας φτάνει αυτό, όχι το αν είστε με εργοστασιάρχες, αλλά, αν είναι έτσι, μπορούν να μαζευτούν από τα Οινόφυτα όπου δουλεύουν, από τη Θήβα, από τη Λειβαδιά, από την Αθήνα, από τον Πειραιά ή από οπουδήποτε αλλού; Πού να τα ξέρετε αυτά; Μιλάμε να μαζευτούν στη συνέλευση.

Αρα, τι θα κάνουμε; Ηλεκτρονική ψηφοφορία. Μα, τι λέτε τώρα; Ότι γλύφουμε το δάχτυλό μας; Θα κάθεται ο άλλος, θα ψηφίζει για την απεργία και για τη διοίκηση του σωματείου από την Αθήνα, από το χωριό μου, από οπουδήποτε αλλού με το κλικ; Και πού ξέρουμε αν ψηφίσει το γραφείο του εργοδότη; Και πού ξέρουμε αν ψηφίσει από το γραφείο του διευθυντή; Το ξέρει κανένας αυτό; Όχι.

Όμως, δεν είναι μόνο αυτό. Αυτό είναι βασικό και επισημαίνεται ακόμα και από την Επιστημονική Επιτροπή. Ποιο είναι το ουσιαστικό: Θέλετε να απομονώσετε τους εργαζόμενους από τη Δημοκρατία που την ψέλνετε και την κλίνετε σε όλες τις πτώσεις. Να μαζευτούν στη συνέλευση, να πουν απόψεις, να συγκρουστούν απόψεις, να γίνει συμβιβασμός, να καταλήξουν όλοι μαζί. Αυτό σημαίνει άνθρωπος, συλλογικότητα, κοινωνία.

Εσείς δεν θέλετε. Θέλετε τον καθέναν απομονωμένο για να μπορεί να τον τρώει ο λύκος πιο εύκολα, γιατί όταν πολλοί, δεν μπορεί. Αυτά κάνετε, λοιπόν. Φτάνουν αυτά; Αμ, δεν φτάνουν. Έχετε ξεσαλώσει: Να το γνωστοποιεί έγκαιρα. Αλήθεια; Όταν συμβαίνει ένα αιφνιδιαστικό, σκοτώνονται τρεις εργάτες -κτύπα ξύλο- σκοτώνονται πολλοί και κατεβαίνουν αμέσως σε απεργία, πρέπει να το γνωστοποιήσει; Αν κάνει στάση εργασίας, γιατί δεν υπάρχουν ασφαλιστικά μέτρα, δεν έχει το δικαίωμα το σωματείο; Ποιος έχει το δικαίωμα εγκαίρως; Το «εγκαίρως» το λέτε για να προετοιμάζεται ο εργοδότης και να μπορεί να κάνει τη δουλειά και το κράτος και όλοι οι υπόλοιποι.

Πάμε και παρακάτω. Ούτε αυτό σας φτάνει. Λέτε για προσωπικό ασφαλείας 33%. Ξέρετε τι μας είπαν; Ότι, αν ισχύσει ο νόμος, θα είναι περισσότεροι στη βάρδια από όσοι είναι κάθε μέρα και αυτό είναι γεγονός. Θέλετε, δηλαδή, να γίνεται απεργία χωρίς απεργία. Μήπως θέλετε και περιβραχιόνιο;

Ακούστε: Εδώ δεν Είναι Ιαπωνία. Εδώ είναι Ελλάδα και κουβαλάει αίμα πολύ για να υπάρχουν κατακτήσεις. Νομίζετε ότι θα κάνετε τους εργαζόμενους ρομπότ χωρίς θέληση; Είστε μακριά νυχτωμένοι.

Έχει και άλλα. Άμα, λέει, πας έξω και μιλήσεις με τη ντουντούκα ή άμα μοιράσεις τις προκηρύξεις ή άμα πεις «συνάδελφοι, μη συμμετέχετε, γιατί έχουμε αυτά τα προβλήματα και ενωμένοι θα κερδίσουμε κ.λπ.», μια μήνυση. Ψυχολογική βία.

Δεν πάτε στον διά…, λέω εγώ; Ψυχολογική βία; Αυτά που κάνουν οι εργοδότες, τα τερατώδη κάθε μέρα δεν είναι ψυχολογική βία; Τι είναι; Έχετε κάποιο μέτρο για αυτό, ότι όποιος εργοδότης ασκεί ψυχολογική βία στους εργαζόμενους να μην απεργήσουν, καταδικάζεται… Έχετε; Όχι. Ποιον εξυπηρετείτε; Τα συμφέροντα της εργοδοσίας, να μην πω και πάρα πολλά άλλα.

Επομένως, όλο το σκεπτικό σας με επιχειρήματα καταρρέει. Νομοθετείτε για την εργοδοσία και όχι για τη μικρή, γιατί και η μικρή αντίθετη είναι. Νομοθετείτε για τα μονοπώλια, για τους επιχειρηματίες. …….

*Απόσπασμα από την ομιλία του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ για το  εργασιακό νομοσχέδιο