Σάββατο βράδυ στη γειτονιά των Εξαρχείων. Δύο αστυνομικοί «περιπολούν» την περιοχή, με όσα εισαγωγικά έχουν ανάγκη οι λέξεις όταν η πραγματικότητα τις ξεπερνά. Κατεβαίνουν από το περιπολικό και κατευθύνονται πεζοί προς ένα τσούρμο εφήβων. Φωνές, σειρήνες και πυροβολισμοί μπλέκονται σε μια περίεργη (αν και όχι πρωτότυπη) σύνθεση,μακάβρια…Απομακρύνονται αργά, χωρίς να κοιτάξουν πίσω.Μπαίνουν στο περιπολικό και φεύγουν…Ένα δεκαπεντάχρονο παιδί κείτεται νεκρό, δολοφονημένο. Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος το όνομά του.
Στις 6 Δεκέμβρη του 2008 η εν ψυχρώ δολοφονία του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από το χέρι του ειδικού φρουρού Κορκονέα, έφερνε στο προσκήνιο, μαζί με την κυβερνητική πολιτική της κρατικής καταστολής και τρομοκρατίας, τα πρώτα σημάδια της οικονομικής κρίσης. Ένα ορμητικό ποτάμι χιλιάδων μαθητών, φοιτητών, νεολαίας, ανέργων και εργαζόμενων διαδήλωσαν μαχητικά για μέρες, το Δεκέμβρη του 2008.
Το γεγονός της δολοφονίας ήταν η σπίθα, που πυροδότησε μία από τις μεγαλύτερες εξεγέρσεις της Μεταπολίτευσης. Έφερε στην επιφάνεια την αγανάκτηση για τα λεηλατούμενα δικαιώματα σε μόρφωση, δουλειά, ελευθερία. Ξεδίπλωσε την αντίσταση σε ένα μέλλον που φαινόταν όλο και περισσότερο να υποθηκεύεται κάτω από τις ερπύστριες του καπιταλιστικού κέρδους, της ανταγωνιστικότητας και των αγορών.
Το σύνθημα «στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες» διατράνωνε τη θέληση, την πεποίθηση και την προσδοκία της νεολαίας να πάρει την υπόθεση του παρόντος και του μέλλοντος της στα δικά της χέρια.
Η φράση που έχει στιγματίσει τον δολοφόνο, Επαμεινώνδα Κορκονέα, παραμένει το «δεν θα ζητήσω συγγνώμη από κανέναν δεκαπεντάχρονο» , όμως…15 χρόνια μετά ο Επαμεινώνδας Κορκονέας κυκλοφορεί ελεύθερος. Έμεινε στη φυλακή λιγότερα χρόνια ακόμα κι από τα πολύ λίγα χρόνια που πρόλαβε να ζήσει ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Αμετανόητος δολοφόνος σε κάθε στιγμή, δε σταμάτησε ποτέ να προσβάλλει το νεαρό θύμα του και να περιφέρει τη βλοσυρότητα του. 15 χρόνια μετά, οι σφαίρες των αστυνομικών συνεχίζουν να «εξοστρακίζονται» πάνω σε ανθρώπινα κορμιά.Το πρόβλημα της αστυνομικής βίας, σχεδόν εγγενές στην ίδια τη συγκρότηση του κρατικού μηχανισμού. Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δεν ήταν ο πρώτος ούτε ο μόνος που έχασε τη ζωή του από χέρι αστυνομικού στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Είχε προηγηθεί ο Ιάκωβος Kουμής, η Σταματίνα Κανελλοπούλου, ο Μιχάλης Καλτεζάς, ο Νίκολας Τόντι και επακολούθησαν στις 21 Σεπτεμβρίου του 2018 ο Ζακ Κωστόπουλος , που δολοφονήθηκε με τη διαδικασία λιντσαρίσματος στην οποία συμμετείχαν και αστυνομικοί. Στις 14 Ιουλίου του 2020 ο Βασίλης Μάγγος βρέθηκε νεκρός στο κρεβάτι του. Είχε προηγηθεί έναν μήνα νωρίτερα ο άγριος βασανισμός του από αστυνομικούς. Τον Οκτώβρη του 2021 ο 18χρονος Ρομ Νίκος Σαμπάνης έπεσε νεκρός, αφού το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε γαζώθηκε από 36 σφαίρες αστυνομικών. Τον Δεκέμβρη του 2022 ο 16χρονος Ρομ Κώστας Φραγκούλης εκτελέστηκε με μια σφαίρα στο κεφάλι από όπλο αστυνομικού. Το Νοέμβρη του 2023 ο 17χρονος Ρομ Χρήστος Μιχαλόπουλος πυροβολήθηκε εν ψυχρώ από αστυνομικό.Τον Σεπτέμβρη του 2023 ο 58χρονός Κώστας Μανιουδάκης άφησε την τελευταία του πνοή σε αστυνομικό μπλόκο στην Εθνική Οδό Χανίων – Ρεθύμνου. Οι συγγενείς του καταγγέλλουν ότι οι αστυνομικοί τον ξυλοκόπησαν και τον έδεσαν πισθάγκωνα με χειροπέδες, με αποτέλεσμα να μην αντέξει και να πάθει ανακοπή. Αναφέρουν μάλιστα ότι υπάρχουν μαρτυρίες κατοίκων ότι τον κλωτσούσαν στο κεφάλι και στο σώμα.Σ’ αυτά πρέπει να προστεθούν και ο θάνατος του Νιγηριανού μικροπωλητή Εμπουκά Μαμάν Σούμπεκ στο Αστυνομικό Τμήμα της Ομόνοιας τον Φεβρουάριο του 2019 με τις καθόλου πειστικές περιγραφές των αστυνομικών για το πλαίσιο στο οποίο έλαβε χώρα. Στο ίδιο αστυνομικό τμήμα, πέραν των βασανιστηρίων που έχουν καταγγελθεί σε διάφορες υποθέσεις, εντάσσονται και οι «υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες» θάνατοι μιας 28χρονης Ρομά το ’17 κι ενός 47χρονου το ’18. Και βέβαια, δεν πρέπει να παραλειφθούν οι φορές που οι αστυνομικοί σήκωσαν τα όπλα τους «εκτός υπηρεσίας». Η τριπλή γυναικοκτονία στους Αγίους Αναργύρους το 2017 από αστυνομικό και η διπλή γυναικοκτονία έξω από σούπερ μάρκετ το 2020 από αστυνομικό, είναι κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις.Κι ανάμεσά τους τα τόσα ακόμη κρούσματα και οι διαφορετικές μορφές καταστολής, βίας και αυθαιρεσίας που γεννούν πολλά ερωτηματικά για τον ρόλο της αστυνομίας, τον αυταρχισμό του κράτους, τα όρια αυτού που ονομάζουμε (καθ’ υπερβολή άραγε;) «δημοκρατία».Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου, από την οποία συμπληρώνονται 15 χρόνια, και τα γεγονότα που ακολούθησαν, υπήρξε αναμφισβήτητα ένα ορόσημο, συμβολικά και πραγματικά. Οι λέξεις «Δεκέμβρης» και «Δεκεμβριανά» ανασημασιοδοτήθηκαν, απέκτησαν μια δεύτερη ζωή που δεν αφορά ασφαλώς μόνο το στενά «κινηματικό» λεξιλόγιο. Πλέον πρέπει να διευκρινίζει κανείς για ποιόν Δεκέμβρη μιλάει • ενδεχομένως, μάλιστα, να είναι πια σχεδόν αδύνατη η μνημόνευση του ενός έξω απ’ το φίλτρο του άλλου.
