Του Χρήστου Καλαντζή*

Πάσχα, μια γιορτή της άνοιξης! Αυτή η εποχή πώς να το πω.. με γαληνεύει! Όλη αυτή η ανανέωση μου δημιουργεί μια ευφορία! Με θυμάμαι σαν παιδί να περιμένω με ανυπομονησία το πέρας των σχολικών δραστηριοτήτων ώστε να πάω φυσικά στο χωριό του πατέρα μου, τη Γονούσσα. Ήταν η εποχή όπου θα μπορούσα να παίξω μπάλα στο «λιβάδι» (αυτοσχέδιο γήπεδο), αλλά και να ξεγνοιάσω από το διάβασμα! Όχι βέβαια ότι διαβάζαμε κι ιδιαίτερα..

Από το Σάββατο του Λαζάρου μέχρι και την Κυριακή του Πάσχα η επίσκεψη στην εκκλησία ήταν καθημερινή και επιβεβλημένη. Για εμάς τους μικρούς ήταν χώρος συνάντησης και για τους μεγαλύτερους χώρος κατάνυξης. Το μόνο βαρετό ήταν η διάρκεια παραμονής!

Με θυμάμαι, τη μεγάλη εβδομάδα, να δηλώνω «οικειοθελώς και δια ροπάλου» παρουσία στις εκκλησιαστικές δραστηριότητες από νωρίς το απόγευμα μέχρι το πέρας της θείας λειτουργίας. Αποκορύφωμα ταλαιπωρίας ήταν η μεγάλη Πέμπτη όπου έπρεπε να ακούσουμε και τα 12 ευαγγέλια. Έχω στη μνήμη μου το πρώτο ευαγγέλιο που διαρκούσε περίπου 45 λεπτά. Φυσικά περιμέναμε το μεγάλο Σάββατο και την Κυριακή του Πάσχα για την εκτόξευση των βεγγαλικών. Ήταν βλέπετε στα όρια της παιδικής φαντασίας όλα αυτά. Σε ποιο παιδί δεν αρέσουν τα βεγγαλικά; Αυτό το μαγικό που προσφέρει η  μεγάλη εβδομάδα σε όλους μας! Στους μικρούς αδημονία παιχνιδιού και βεγγαλικών όπως στους μεγαλύτερους κατάνυξη, ξεκούραση, και ‘κανα κοκορετσάκι.

Έχω στη μνήμη μου τις ταινίες που έβαζε η τότε κρατική τηλεόραση, πανδαισία! Όλες είχαν ως θέμα τα πάθη του Ιησού. Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, την Ιουδαία.. έως και τον Ιησού από την πέρα Τραγάνα βλέπαμε! Άλλες καλοφτιαγμένες κι άλλες πάλι όχι! Είτε ελληνικής, είτε αλλοδαπής προελεύσεως! Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια αφήγηση ενός κυρίου με πλούσια, αλλά «διαυγή κόμη», για τα πρώτα βήματα δημιουργίας «ιστορικών» ταινιών από τον ελληνικό κινηματογράφο. Αναφερόταν στην περίοδο μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, τότε που η ελληνική έβδομη τέχνη πραγματοποιούσε τα πρώτα της βήματα.

Είχαν μαζευτεί λέει στο λόφο του Φιλοπάππου, στην Αθήνα για να αναπαραστήσουν και να κινηματογραφήσουν τη σταύρωση του Ιησού. Ηθοποιοί, κάμερες της εποχής, σκηνοθέτες, παραγωγοί κλπ… Είχαν βρει και πρωταγωνιστή! Του είχαν φορτώσει του δύστυχου ένα ξύλινο σταυρό, μεγαλύτερο και βαρύτερο από αυτόν που μπορούσε να μεταφέρει και τον είχαν βάλει να σέρνεται στην ανηφοριά. Είχαν ντύσει και μερικούς κομπάρσους ως Ρωμαίους στρατιώτες, οι οποίοι διέθεταν κι ορισμένα μουλάρια προς ιππασία. Ήταν βλέπετε η προσπάθεια πιστής απόδοσης της σταύρωσης.

Η κουστωδία είχε πάρει τον ανήφορο κι ο σκηνοθέτης, μέσα στην έκσταση της δημιουργίας του, σκέφτηκε να προσεγγίσει ακόμα περισσότερο τα ιστορικά γεγονότα. Έδωσε μερικές δεκάρες σε μια ομάδα πιτσιρικάδων, οι οποίοι έπαιζαν σε μια παρακείμενη αλάνα, ώστε να πετούν μικρές πέτρες στον Ιησού.

Η σκηνή εξελισσόταν στην ανηφοριά όπου η σκόνη, η ζέστη κι ο ελαφρύς λιθοβολισμός προκαλούσαν έντονη δυσφορία στον πρωταγωνιστή. Τότε ήταν που κάποιος πιτσιρικάς, στα πλαίσια του λιθοβολισμού και του υπέρμετρου ζήλου της δουλειάς που του είχαν αναθέσει, ξαμόλησε μια κοτρόνα μεγαλύτερων διαστάσεων από την προβλεπόμενη. Η πέτρα πέτυχε τον δύστυχο ηθοποιό στο κεφάλι δημιουργώντας έναν υπόκωφο ήχο «γκουπ»! Όπως ήταν φυσιολογικό, η ορθή εξέλιξη της σκηνής διεκόπη από το απρόσμενο γεγονός. Ο ηθοποιός ξαφνιασμένος από τον χτύπημα αλλά και τον πόνο φωνάζει..

–          Ώχ! με σκοτώσατε κωλόπαιδα!..

Ευθύς πετά κάτω το σταυρό, τον πατά με το ένα του πόδι ξεκολλώντας ένα καδρόνι και αρχίζει να κυνηγά τα πιτσιρίκια βρίζοντας τα θεία.. «κι όποιον πάρει ο χάρος» δηλαδή!

Η κινηματογράφηση εξελισσόταν κι όλοι μαζί, πιτσιρίκια εμπρός, ο Ιησούς με το καδρόνι όπισθεν, ξοπίσω οι Ρωμαίοι στρατιώτες με τα μουλάρια, αλλά και το κινηματογραφικό συνεργείο είχαν πλέον πάρει τον κατήφορο! Στο τέλος της κατηφοριάς προφανώς όλοι σκόρπισαν κι οι Ρωμαίοι με τα μουλάρια έφθασαν μπροστά σε ένα σταθμό της χωροφυλακής. Οι χωροφύλακες ακούγοντας τη φασαρία βγήκαν από το οίκημα και σταμάτησαν αμέσως τους κατάκοπους και σκονισμένους Ρωμαίους στρατιώτες.

–          Τι είσαστε εσείς μωρέ; (Ρώτησαν ο χωροφύλακες).

–           Ρωμαίοι στρατιώτες! (Απάντησαν οι κομπάρσοι).

–          Από το Δαφνί το σκάσατε; (Ξαναρώτησαν με ανακριτικό πλέον ύφος οι χωροφύλακες).

–          Όχι, έχουμε έρθει εδώ στον λόφο για να σταυρώσουμε τον Ιησού! (Ανταπάντησαν οι κομπάρσοι).

–          Πάρτε τους μέσα! (Φώναξε κάποιος χωροφύλακας).

Κι έτσι μια από τις πρώτες προσπάθειες απεικόνισης των θείων παθών κατέληξε σε κωμωδία. Τη συνέχεια προφανώς δεν τη γνωρίζω. Με θυμάμαι όμως πολύ καλά να γελώ απέναντι από την ασπρόμαυρη τηλεόραση με τον κύριο που την αφηγούνταν. Ύστερα από πολλά πολλά χρόνια κατάλαβα πως αφηγητής δεν ήταν άλλος παρά ο ίδιος ο Αλέκος Σακελλάριος!!!

Ακόμα και τούτες τις στιγμές, όλες αυτές οι παιδικές εικόνες ξαναζωντανεύουν δημιουργώντας μια γλυκιά ανάμνηση, μια ποθητή νοσταλγία!

Εύχομαι σε όλους Χρόνια Πολλά και Καλή Ανάσταση!

Αφιερωμένο στην Οικογένειά μου!