Του Χρήστου Καλαντζή*

Η σχέση μου με το θέατρο είναι από ελάχιστη έως μηδαμινή. Είχαμε πάει θυμάμαι.. μια δύο φορές με το σχολείο και κάμποσες με τη Φρύνη. Καθότι φιλότεχνη γαρ. Μάλλον δεν δύναμαι να διεκδικήσω θέση ειδικού. Σωστά;; Λίγο Μπόστ, λίγο Ψαθά.. κι άλλοι κάνα δυο τρεις που μου διαφεύγουν. Από σπόντα δηλαδή! Έχω όμως εμπειρία στις παραστάσεις του καραγκιόζη, καθότι από παιδί υπήρξε ο αγαπημένος μου εκπρόσωπος! Επακολούθως, ως Έλλην, από κληροδοτούμενη νοημοσύνη, έχω επιλέξει κάμποσους τέτοιους!

–          Καραγκιόζης εδώ.., καραγκιόζης εκεί.., καραγκιόζης παραπέρα!..

Η αέναη προσπάθεια! Το θέατρο σκιών, το θέατρο του παραλόγου! Εγώ αναζητώ τον καραγκιόζη κι οι γριές τον παπά της γειτονιάς. Αυτές για ν’ αγοράσουν άφεση γι’ αυτά που δεν έκαναν και ‘γω για διασκέδαση!

–          Παπάς εδώ, παπάς εκεί.. πού είναι ο παπάς;

–          Πάσχα έρχεται! Που θα είναι; Πηλάλα στην εκκλησία…. μαγκούρες, κομποσκοίνια, θυμιατά.. κλπ..

Όπως λοιπόν προανέφερα, η εμπειρία στις παραστάσεις του λαϊκού μας θεατρίνου πλεονάζει!! Πώς να το πω… περισσεύει! Καθότι ο καραγκιόζης αποτελεί διττή υπόσταση. Άλλοτε μας δίνει γέλιο και χαρά κι άλλοτε ψέμα κι αδικία. Όμως πάντοτε παραμένει στην καρδιά μας ως γνήσιος εκπρόσωπος της ελληνικής κοινωνίας, της ελληνικής κουλτούρας. Πηγάζει από τα σπλάχνα μας!! Σαν να τον αναζητούμε κάθε μέρα προς επιβεβαίωση της εγωπαθούς ύπαρξής μας. Είναι μάλιστα τόσο έντονη η επίδρασή του, που αγγίζει τα όρια της ταύτισης.

 Σηκώνεσαι ας πούμε το πρωί, κοιτάς στον καθρέφτη και λες…

–          Πως είσαι έτσι βρε καραγκιόζη;;.. Ξύρισμα θέλεις!

 Ή ξεκινάς να πας στη δουλειά και.. μέσα στη χαρά και την ευγένεια φωνασκείς προσφωνώντας τον διπλανό οδηγό..

–          Πού πας βρε καραγκιόζη; Με λάδι το πήρες;

Μετά του ήχου φυσικά της παρατεταμένης κόρνας, συνοδευτικώς βεβαίως βεβαίως!

Για να πάρεις την αμεσοτάτη απάντηση μετά της ανοιχτής παλάμης!

–          Τι θέλεις βρε θέατρο; Να πάρε!

Όλα λοιπόν συνδέονται! Κάλλιστα θα μπορούσαμε να αποκαλούμαστε «καραγκιοζέϊκο».

Να!.. Μεθαύριο στις ευρωεκλογές για παράδειγμα, σε μια έκρηξη εξελικτικής νοημοσύνης, θα ξανά διαλέξουμε έναν από εμάς! Ένα «Μορφονιό» για να μας διασκεδάσει και φευ.. ψέματα να μας χορτάσει! Επιζητούμενο;;

Ως εκ τούτου καταλήγουμε συνήθως εκλογικώς και διοικητικώς, να  επιλέγουμε μεταξύ του Κοπρίτη, του Μορφονιού, του Σταύρακα του μέθυσου και στην καλύτερη του Νιόνιου.. «..ψυχή μου καραγκιόζο»!!.. και με βήμα ταχύ να προσεγγίζουμε τα εκλογικά τμήματα σαν θεατρικές παραστάσεις με προπληρωμένο εισιτήριο!

–          Ώπα, ώπα εεε..  Εμπρός ξυπόλυτη οικογένεια… για την παράσταση «Οι μουγκοί, ο Μορφονιός κι η  λογοδοσία του Χατζατζάρη»  για να ξοφλήσουμε τον λογαριασμό του νερού στην παράγκα μωρέ..!

–          Ά!! ρε Μπάρμπα Γιώργος και Βελιγκέκας μαζί που μας χρειάζεται!!

(Αφιερωμένο στον φίλο μου τον Αλέξη)