Επιστροφή έναν αιώνα πίσω…

Πριν ακριβώς 100 χρόνια, το 1920, με το νόμο 2269 καθιερώθηκε η 8ωρη εργασία πρώτα στη βιομηχανία. 100 χρόνια μετά, έρχεται και με τη βούλα του νόμου να ανατραπεί.

Όσο κι αν η καλοπληρωμένη προπαγάνδα της κυβέρνησης αναφέρεται σε «τομές εκσυγχρονισμού», «εξευρωπαϊσμό» και «τάξη» στις εργασιακές σχέσεις, η συνδυασμένη επίθεση χτυπάει τις κεντρικές αρτηρίες των εργατικών δικαιωμάτων και παράλληλα δημιουργεί πλαίσιο καταστολής στα δικαιώματα των εργαζομένων να οργανώνονται και συλλογικά να διεκδικούν τα δικαιώματά τους.

Το νομοθετικό έκτρωμα της κυβέρνησης για τα Εργασιακά είναι «ωδή στην εξαθλίωση». Διαβάζοντας την κυβερνητική ανακοίνωση και γνωρίζοντας τους νόμους που πέρασαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις από το 2010 έρχεται στο μυαλό η φράση «ο ένας κόβει, ο άλλος ράβει». Τώρα πρόκειται για το τελικό «ράψιμο»…

Ο περίφημος «εκσυγχρονισμός» που αναφέρεται ως φάρμακο διά πάσα νόσο από την κυβέρνηση, φέρνει 10ωρη ημερήσια εργασία, απλήρωτες υπερωρίες, επέκταση και γενίκευση της δουλειάς τις Κυριακές. Οδηγεί σε νέες μειώσεις τους μισθούς, τραβώντας προς το «απόλυτο χαμηλό» τα όριά τους, που ξεκινούν πλέον από 200 ευρώ, λαμβάνοντας υπόψη την πρόσφατη ΚΥΑ για τα επιδοτούμενα προγράμματα απασχόλησης μακροχρόνια ανέργων. Επεκτείνει την «ευελιξία» της εργασίας παντού και με κάθε τρόπο.

Τα περιτυλίγματα στην περιγραφή των μέτρων, με εκφράσεις που περιστρέφονται γύρω από τη δήθεν «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας, δεν μπορούν να κρύψουν την πιο βαθιά και άθλια ανατροπή που επιχειρείται. Δεν μπορεί να κρυφτεί το αίσχος της 10ωρης εργασίας, σχεδόν 1,5 αιώνα μετά τους αιματηρούς αγώνες στο Σικάγο που κατοχύρωσαν το 8ωρο, τον σταθερό ημερήσιο χρόνο.

Δίνουν το δικαίωμα στον κάθε εργοδότη να ξεζουμίζει με συνεχή 10ωρα τους εργαζόμενους, με αντάλλαγμα κάποιες απρογραμμάτιστες μέρες άδειας και ρεπό που υποτίθεται θα «ισοφαρίζουν» τον ίδιο χρόνο εργασίας. Διαλύεται εκ των θεμελίων ο σταθερός εργάσιμος χρόνος, η απαραίτητη ξεκούραση του εργάτη για την αναπαραγωγή της εργατικής του δύναμης. Επιστρέφουμε κυριολεκτικά σε συνθήκες 19ου αιώνα.

Όλα αυτά τα μέτρα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε στην ενότητά τους. Η επίθεση στο ωράριο δένεται με την «ευελιξία» στις εργασιακές σχέσεις. Χιλιάδες εποχικοί εργαζόμενοι που δουλεύουν σεζόν, εργαζόμενοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, μηνιαίες, δίμηνες, τρίμηνες κ.ο.κ. θα είναι εκτεθειμένοι στις ορέξεις του κάθε εργοδότη για 10ωρη εργασία, με δουλειά τις Κυριακές, αλλά παράλληλα θα έχουν ημερομηνία λήξης στη δουλειά τους. Η απαράδεκτη ισοφάριση ωρών εργασίας θα γράφεται στο χιόνι και ο εργαζόμενος που κυνηγάει το μεροκάματο με το κιάλι, δεν θα προστατεύεται ούτε στο ελάχιστο.