60 χρόνια πέρασαν από τη μέρα που η νεοελληνική λογοτεχνία κέρδισε το πρώτο της Νόμπελ.

«Ἐμεῖς ποὺ ξεκινήσαμε γιὰ τὸ προσκύνημα τοῦτο
κοιτάξαμε τὰ σπασμένα ἀγάλματα
ξεχαστήκαμε καὶ εἴπαμε πὼς δὲ χάνεται ἡ ζωὴ τόσο εὔκολα
πὼς ἔχει ὁ θάνατος δρόμους ἀνεξερεύνητους
καὶ μία δική του δικαιοσύνη»

Στις 24 Οκτωβρίου 1963 ανακοινώνεται από την Σουηδική ακαδημία η βράβευση του Γιώργου Σεφέρη με το Νόμπελ λογοτεχνίας για το έτος 1963.

Τα εξήντα χρόνια που μεσολάβησαν από την απονομή του βραβείου Νόμπελ στον Γιώργο Σεφέρη ελάχιστα μας δίδαξαν για τη μεγαλοσύνη της ποίησής του. Φαίνεται πως δεν είχαμε ποτέ την διάθεση να σκύψουμε με σεβασμό στην τέχνη του και να ανακαλύψουμε τον σπόρο που γέννησε το ποιητικό του σύμπαν.

Παρασυρμένοι από τα στολίδια του λυρισμού και από τα χρώματα των λέξεων, δεν αντιληφθήκαμε ποτέ τη γεωμετρία του σεφερικού λόγου. Οι στίχοι του πέρασαν από μπροστά μας σαν άγνωστα και αδιάφορα πρόσωπα φορτωμένοι στα τραίνα του ανεξήγητου.

Οι περισσότεροι Έλληνες προσπάθησαν να καταλάβουν το Σεφέρη λες και η ποίηση απευθύνεται στην αντίληψη και όχι στην συνδυαστική ευφυία του ανθρώπου. Χάσαμε έτσι τόσες δεκαετίες και τώρα είμαστε αναγκασμένοι να παραδεχτούμε τη μικρή μας χρεοκοπία απέναντι στον ποιητή και την τέχνη του.

Ο Σεφέρης είναι απλός σαν την άμμο, γιατί κι «ο κόσμος είναι απλός», όπως παραδέχεται κι ο ίδιος στον ακροτελεύτιο στίχο της «Στροφής» του. Η ποίησή του ασκητική και απαλλαγμένη από γλωσσικά τερτίπια, σε βρίσκει, αν την αφήσεις, βαθιά στο κέντρο της ύπαρξής σου. Πέρασαν εξήντα χρόνια κι ακόμα δεν δώσαμε τα χέρια με τον ποιητή. Ας μην αφήσουμε να περάσουν άλλα τόσα για να συναντηθούμε επιτέλους μαζί του «Στο περιγιάλι το κρυφό».