*του Αντώνη Παπαϊωάννου

Είναι μια κατηγορία φίλων στο διαδίκτυο που σκίζουν τα ιμάτιά τους λέγοντας: Εγώ δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ουαί κι αλλοίμονο αν πεις κάτι αρνητικό για τον ΣΥΡΙΖΑ. Θυμίζουν την κατηγορία εκείνων που λένε: Εγώ δεν είμαι εναντίον των ανεμογεννητριών, αλλά ουαί κι αλλοίμονο αν πεις κάτι θετικό για τις ανεμογεννήτριες. Πρώτα θα σου απαριθμήσουν τα αρνητικά τους και μετά θα σου επιτρέψουν αν έχει μείνει κάτι θετικό να πεις, αν στο μεταξύ δεν έχουν φύγει για να μη σε ακούσουν.
Μου θυμίζουν ένα συμπαθή και ανυποχώρητο κομματικά σκηνοθέτη που έξαλλος από ένα σατιρικό έργο για τον Στάλιν, μου φώναζε: Πρώτα να πουν τα καλά που έκανε ο Στάλιν και μετά να τον πιάσουν στο στόμα τους.
Που τον θυμήθηκα τώρα τον Στάλιν; Έπεσα πάνω σε κάποιες παλιές σελίδες του Ριζοσπάστη που γιόρταζαν τα δέκα χρόνια της διακυβέρνησής του. Τι δουλειά είχα τώρα να ψάξω τις παλιές σελίδες του Ριζοσπάστη;
Με αφορμή μία εκδήλωση του ΚΚΕ εναντίον των ανεμογεννητριών αναρωτήθηκα δύο πράγματα. Αν είναι εναντίον των ανεμογεννητριών γενικά ή επειδή είναι εναντίον σε οτιδήποτε μπορεί να αλλάξει τον κόσμο χωρίς την προϋπόθεση της καταστροφής του αστικού καθεστώτος; Θα μου πείτε πως ήταν εναντίον των ανεμογεννητριών ειδικά στη Μικρή Ζήρεια. Θα δεχτώ ευχαρίστως να ακούσω αν είναι υπΈρ σε κάποια άλλη περιοχή.  Αλλά αυτό θα ακύρωνε τη δράση των λιγνεργατικών σωματείων σε Πτολεμαΐδα, Αλιβέρι κλπ.
Το άλλο που σκέφτηκα ήταν τι θα γινόταν αν υπήρχαν ανεμογεννήτριες 70, 80, 90 χρόνια πριν, τότε που το περιβάλλον και η περιβαλλοντική συνείδηση δεν μπορούσαν να προβληθούν ως αντίβαρα απέναντί τους. Τότε που ο παραλογισμός να χρησιμοποιούμε το περιβάλλον ως επιχείρημα απέναντι σε κάτι που είναι μονόδρομος για την προστασία του, όπως η αιολική ενέργεια, δεν θα μπορούσε να ισχύει.
Ήμουν βέβαιος ότι τότε το αντίβαρο θα ήταν τα κέρδη των αστών. Άλλωστε το πρόσφατο πανό «Στα βουνά των ανταρτών δεν χωράνε τα κέρδη των καπιταλιστών» ήταν πράγματι ένα διαφορετικό επιχείρημα.
Με την πεποίθηση λοιπόν ότι η εξέλιξη και η πρόοδος μετρούνται μέσα από την εξέλιξη ή την ακινησία της γλώσσας, σκέφτηκα να δω πώς ήταν η γλώσσα του Ριζοσπάστη σχεδόν ένα αιώνα πριν, τότε που τα γεγονότα ενδεχομένως τη δικαίωναν, σε σχέση με τη σημερινή εξ ίσου καταγγελτική και αμετακίνητη στις βασικές της δομές γλώσσα του κόμματος, Μια γλώσσα αμετακίνητη σε σχέση με την παράλληλη εξέλιξη της γλώσσας και της κοινωνίας γενικότερα.

Διαβάζω λοιπόν ρεπορτάζ του 1932 με τίτλο Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΣΤΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΣΤΑΦΙΔΟΣΥΣΚΕΥΑΣΙΑΣ και σταχυολογώ, ορισμένα αποσπάσματα, αφού πρώτα δηλώσω, ότι δεν αμφισβητώ την αλήθεια τους, αλλά τα παραθέτω χρησιμοποιεί και σήμερα.

«ΟΙ ΣΤΑΦΙΔΕΜΠΟΡΟΙ ΛΗΣΤΕΥΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΓΡΟΤΕΣ ΤΟΥ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ
(Του ανταποκριτή μας)

Το χωριό μας είναι θαυμάσιο μέρος για αυτό και έρχονται κοιλαράδες και παραθερίζουν. Για μας όμως είναι μαρτύριο γιατί πεινάμε και είμαστε και άνεργοι. Εδώ υπάρχουν και 2-3 σταφιδεργοστάσια, το μεγαλύτερο είναι του Ν. Φραντζή. Ο κύριος αυτός για να σπάει τα μεροκάματα παίρνει όλο παραγωγούς στη δουλειά του και χτυπάει εμάς τους εργάτες.
Τους βάζει και δουλεύουν από τις 5,1/2 το πρωί ως τις 10 τη νύχτα. Η τρομοκρατία είναι μεγάλη, ιδίως στις γυναίκες.
Όταν δε πρέπει να φορτώσουν πράγμα στο ιδιόκτητο ατμόπλοιό του η τρομοκρατία παραγίνεται. Εργοδότης και επιστάτες πέφτουν πάνω τους σα λύκοι για να τους πιέσουν να φορτώσουν γρήγορα.
Οι εργάτες και οι εργάτριες πρέπει να καλοσκεφτούν την εκμετάλλευση που τους γίνεται και να οργανωθούν σε σωματείο για να αγωνιστούν για 8ωρη εργασία, για αύξηση του μεροκάματου και για κατάπαυση της τρομοκρατίας».

Ανάλογες ειδήσεις έρχονται και από το Κιάτο:

«Η ΜΑΥΡΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΣΤΑΦΙΔΟΣΥΣΚΕΥΑΣΤΩΝ ΚΙΑΤΟΥ

Είναι πραγματικά φριχτή η κατάσταση των εργατών εργατριών και των μικρών παιδιών που δουλεύουν στα εργοστάσια του Κιάτου.
Απάνω στο κεφάλι τους στέκονται επιστάτες – σωστά μαντρόσκυλα των αφεντάδων και μεταχειρίζονται τους εργάτες και προπαντός τις εργάτριες και τα παιδιά χειρότερα κι από σκλάβους».
Στη συνέχεια η εφημερίδα αναφέρεται στα εργοστάσια των Βασίλη και Σπύρου Φρατζή με σκληρούς χαρακτηρισμούς για επιστάτες ονομαστικά που για ευνόητους λόγους δεν αναφέρω. Όποιος θέλει μπορεί να διαβάσει ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ.

Ενδιαφέρον έχει και ένα κείμενο της εποχής με αντικείμενο ένα σύνθημα για την κατάργηση του ΑΣΟ:

«Κατάργηση του ΑΣΟ. Το τελευταίο αυτό δεν είναι σωστό. Ο ΑΣΟ όπως και όλοι οι Οργανισμοί (Καπνικός, του Λαδιού) που φτιάνει το αστικό κράτος είναι μεν αντιδραστικοί και γίνονται για το καλλίτερο ξεζούμισμα των εργατοαγροτών. Και πρέπει συνεπώς τον Οργανισμό αυτόν να τον ξεσκεπάζουμε, να τον δυσφημούμε στις μάζες. Μπορούμε όμως να δώσουμε μάχη για την κατάργησή του μέσα στο αστικό καθεστώς; Όχι. Το πέσιμο, η εξαφάνιση του Οργανισμού αυτού είναι συνυφασμένη με την καταστροφή του καθεστώτος. Αλλιώς αποσπούμε την προσοχή της μάζας από τα καθημερινά ζωτικά της ζητήματα».  

Στο ίδιο φύλλο διαβάζουμε διαφημιστική καταχώριση:

Την πρώτη Απριλίου κυκλοφορεί η δεκαπενθήμερη αγροτική εφημερίδα, όργανο των εργατών της γης των φτωχών και μεσαίων χωρικών «Η ΦΤΩΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΜΠΟΥ»

Θα ήθελα να αντιπαραβάλλω τα κείμενα αυτά με δύο καταγγελτικά σχεδόν υβριστικά κατά πάντων και χωρίς πραγματικές αιτίες πίσω τους, όπως εκείνες του 1932, κείμενα, που θα τα έλεγα μη- κείμενα αφού η μη – γλώσσα τους τα κάνει να αυτοακυρώνονται. Πρόκειται για δύο κείμενα που διάβασα στον παρόντα ιστότοπο, της κ. Κανέλλη και κάποιου κ. Κανάκη. Επειδή όμως δεν θέλω να στενοχωρήσω τη σύνταξη, επειδή είναι Σάββατο πρωί και έχει βαρέσει 36άρι και επειδή το κλιματιστικό έχει χαλάσει και επειδή η ψυχική διάθεση είναι υπέρ πάντων, θα περιοριστώ σε χτεσινές δηλώσεις του ατάραχου σύντροφου Μήτσου:

«Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να δείξει καμία εμπιστοσύνη στις επιλογές της κυβέρνησης, αλλά και των άλλων αστικών κομμάτων, οι οποίοι έχουν εναποθέσει την ασφάλεια, την ειρήνη σε όλη αυτή την περιοχή σε όλους αυτούς που έχουν δημιουργήσει τα προβλήματα στα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας, με τις συγκρούσεις, τους έντονους ανταγωνισμούς στη περιοχή, που δεν είναι άλλοι από την ΕΕ, από το ΝΑΤΟ, από τις ΗΠΑ».

Και συνεχίζοντας, σχετικά με την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής εξέφρασε την αντίθεση και τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ όσον αφορά τις επιχορηγήσεις και τα δάνεια, «τα οποία πάλι θα πλήξουν το λαϊκό εισόδημα, θα παρθούν μέτρα ενάντια στα λαϊκά στρώματα, στους εργαζόμενους της χώρας μας. Μιλάμε για μνημόνια διαρκείας, μιλάμε στην ουσία για νέα μνημονιακά μέτρα, έστω και αν βαφτίζονται μεταρρυθμίσεις, αναδιαρθρώσεις, που ακούγονται όμορφα στα αυτιά».

Στο απέναντι μπαλκόνι κάποιος δυνάμωσε τη μουσική. Που στο καλό θυμήθηκε τον Νικόλα Παπάζογλου πρωί, πρωί; Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα το ίδιο μένουν…