Ήταν 30 προς 31 Γενάρη 1996. Το βράδυ των Ιμίων. Μπορεί να πέρασαν 24 χρόνια από την κρίση στα Ιμια, αλλά ακόμα και σήμερα παραμένει άθικτο όλο το πλαίσιο εντός του οποίου κλιμακώνεται η επιθετικότητα της Τουρκίας, ενώ συνεχώς πυκνώνουν και οι εστίες έντασης.Αυτό δείχνει και η αλυσίδα των γεγονότων που ενώνει την επισημοποίηση των διεκδικήσεων της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας διαχρονικά.

Το χρονικό της κρίσης των Ιμίων αποτελεί σημείο αναφοράς μέχρι σήμερα, καθώς οι επιπτώσεις της ακόμα δεν έχουν διαφανεί σε όλη τους την έκταση, ενώ αντίθετα βρίσκονται σε εξέλιξη.

Η προϊστορία πριν από την κορύφωση ξεκινά όταν:

Στις 25 Δεκέμβρη 1995 το τουρκικό φορτηγό πλοίο «Figen Akat» προσάραξε στη βραχονησίδα Ίμια και ο Τούρκος πλοίαρχος αρνήθηκε τη συνδρομή των ελληνικών αρχών, με τον ισχυρισμό ότι το σκάφος βρίσκεται σε τουρκικά ύδατα. Τελικά το πλοίο αποκολλήθηκε στις 28 Δεκέμβρη 1995 από ελληνικά ρυμουλκά, που το οδηγούν στο λιμάνι Κιουλούκ της Τουρκίας.

Στις 29 Δεκέμβρη 1995 η Τουρκία μέσω του υπουργείου Εξωτερικών, με ρηματική διακοίνωση προς την ελληνική πρεσβεία, για πρώτη φορά μετά από 60 χρόνια περίπου, προβάλλει τον ισχυρισμό ότι οι βραχονησίδες Ίμια αποτελούν τουρκικό έδαφος και είναι καταχωρημένες στο κτηματολόγιο της επαρχίας Mugla.

30 – 31 Γενάρη 1996. Η κορύφωση της κρίσης ξεκίνησε πριν από τα ξημερώματα της 30ής Γενάρη, όταν διαπιστώθηκε ότι τουρκικά πολεμικά πλοία είχαν αποπλεύσει από τις βάσεις τους στο Αξάζ και στη Σμύρνη, ενώ τις επόμενες ώρες αρχίζει μια σημαντική συγκέντρωση ελληνικών και τουρκικών πλοίων στην περιοχή των Ιμίων.

Αποτέλεσμα, η πτώση και συντριβή του ελικοπτέρου που σηκώθηκε από τη φρεγάτα «Ναβαρίνον» μετά την ολοκλήρωση της αποστολής του, και αφού εντόπισε τους Τούρκους κομάντος που είχαν αποβιβαστεί στη μικρή Ιμια.

Τρεις αξιωματικοί του Πολεμικού Ναυτικού είναι το ανθρώπινο τίμημα της κρίσης. Πρόκειται για τον υποπλοίαρχο Χ. Καραθανάση, 34 ετών, τον υποπλοίαρχο Π. Βλαχάκο, 31 ετών, και τον αρχικελευστή Ε. Γιάλοψο, 29 ετών, οι οποίοι αποτελούσαν το πλήρωμα του μοιραίου ελικοπτέρου.

Η αποκλιμάκωση της κρίσης έγινε δυνατή κατόπιν παρέμβασης των ΗΠΑ, με τη φράση «Οχι πλοία, όχι στρατιώτες, όχι σημαίες».

Να θυμίσουμε ότι μετά το ταπεινωτικό «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ» του Κ. Σημίτη στη Βουλή, την επομένη της κρίσης των Ιμίων, ακολούθησε η δήλωση του εκπροσώπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Νίκολας Μπερνς (Φλεβάρης 1996), ο οποίος ανέφερε: «Οι ΗΠΑ δεν αναγνωρίζουν ελληνική ή τουρκική κυριαρχία στα Ιμια. Μπορεί να είναι και μερικά άλλα νησιά ή νησίδες επί των οποίων έχουμε παρόμοια θέση».

Μετά την κρίση στα Ίμια η κατάσταση στο Αιγαίο δεν είναι η ίδια με πριν, καθώς ακολουθούν η Συμφωνία της Μαδρίτης το 1997, όπου αναγνωρίστηκε πως η Τουρκία έχει «νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα» στο Αιγαίο, ενώ είχε ήδη προηγηθεί η δημοσίευση του καταλόγου με τις 100 και πλέον βραχονησίδες που η Τουρκία έκτοτε διεκδικεί.

Στη Συμφωνία του Ελσίνκι, το 1999, στο όνομα της διεύρυνσης της ΕΕ αναγνωρίζονται ελληνοτουρκικές «συνοριακές διαφορές» (πέραν του προβλήματος της υφαλοκρηπίδας).

Ήδη από το 1995 η Τουρκία έχει κηρύξει casus belli στην Ελλάδα σε περίπτωση που αυτή επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της πέραν των 6 ναυτικών μιλίων και το τέλος που είχε η πολύκροτη υπόθεση της εγκατάστασης των ρωσικών πυραύλων «S-300», με τη ματαίωση της άφιξής τους στην Κύπρο.

Η προβολή εκ μέρους της Τουρκίας της θεωρίας περί «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, που έφτασε να αμφισβητεί μέχρι και τη Γαύδο, νότια της Κρήτης, γίνεται εδώ και χρόνια με τη σφραγίδα του ΝΑΤΟ (το οποίο δεν αναγνωρίζει σύνορα μεταξύ συμμάχων) και ενώ η ΝΑΤΟική αρμάδα σουλατσάρει τα τελευταία χρόνια στο Αιγαίο.

Στην ίδια κατεύθυνση κινείται η φιλοσοφία των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) που προωθεί η Ουάσιγκτον και τα οποία λειτουργούν ως πλατφόρμα όπου η Τουρκία απλώνει όλες τις διεκδικήσεις της, όπως επίσης η διαδικασία ελληνοτουρκικής προσέγγισης με την ανάπτυξη της συνεργασίας σε τομείς «χαμηλής πολιτικής» (οικονομία, εμπόριο, τουρισμός κ.λπ.).

Σήμερα η επιθετικότητα της Τουρκίας κλιμακώνεται με συνεχείς παραβιάσεις του εναέριου χώρου και των ελληνικών χωρικών υδάτων, αμφισβητώντας τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας σε όλο το φάσμα, από το Αιγαίο μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο.

Την ίδια στιγμή, η πρωην και η τωρινη κυβέρνηση στήνουν μια ακόμα επιχείρηση επικίνδυνου εφησυχασμού, αλλά και συγκάλυψης του πραγματικού ρόλου των ΝΑΤΟ – ΗΠΑ – ΕΕ στο Αιγαίο και συνολικά στην περιοχή της Ανατ. Μεσογείου και Μ. Ανατολής, ενώ ταυτόχρονα πολλαπλασιάζονται τα σενάρια για τη λεγόμενη «συνεκμετάλλευση του Αιγαίου».

Το «ευχαριστώ» της ντροπής, του Κ. Σημίτη, διατρέχει την πολιτική όλων των κυβερνήσεων, διαχρονικά, μέχρι σήμερα…

Αυτήν την πολιτική υπηρετεί με ζήλο η κυβέρνηση της ΝΔ, σε συνέχεια αυτής του ΣΥΡΙΖΑ, με «κοινό στόχο» τη μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας μας στο ΝΑΤΟικό στρατόπεδο.

Η υπογραφή της νέας Συμφωνίας Αμυντικής Συνεργασίας με τις ΗΠΑ θα μετατρέψει τη χώρα σε ένα απέραντο αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο και σε «μαγνήτη» επικίνδυνων εξελίξεων για το λαό μας και τους λαούς της περιοχής.