Γράφει η Λιάνα Κανέλλη

Πολύς συνωστισμός της νέας «χρυσής» μεγάλης των μπάτσων σχολής. Δεν την γράφω με κεφαλαία γιατί δεν έχει ενταχθεί ακόμη στα αναβαθμισμένα κεραμοειδή ανώτατα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα. Πρόβα τζενεράλε στη Νέα Σμύρνη έκαναν τα ταχέως εμβολιαζόμενα με το μικροτσίπ της επισημοποιημένης απροκάλυπτης βίας των λυμένων χεριών εναντίον πολιτών, τα παιδιά με τα μαύρα, τα αψήφιστα μεν, ένστολα δε. Κάθε ομοιότητα με τα άλλα, τα ήδη καταδικασμένα και φυλακισμένα, οφείλεται σε μετάλλαξη του δεξιοϊού. Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Μπογδάνος κι ο νέος και ψηλότερος κι ωραιότερος Κυρανάκης. Φακελώνω – ρουφιανεύω ή ορθότερα, αποκαλύπτω. Σταθερή κι η δική τους των μαυρόπαιδων πορεία: γκλομπ, ξύλο, προσαγωγή, σύλληψη, YouTube, ΕΔΕ, κάλυψη, ώσπου να ψηφιστεί ανάμεσά τους ένας Κρικέτος. Θα τους πει και αλήτες για να επανεκλεγεί. Άλλωστε δεν είχε ακούσει τίποτε πιο φασιστικό απ’ αυτό που είπα, τότε, μετά την καρατιά στο άγαλμα του Τρούμαν, όταν ένας νέος υπερασπίστηκε έργω κι όχι λόγω, όπως στη Νέα Σμύρνη, τα γυναικόπαιδα. Πως δηλαδή στη θέση του το ίδιο με τον καρατέκα θα έπραττα…

Κι επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, καπάκι στην άλλη την πραγματική, και καθώς είναι και κλειστά τα μαγαζιά, είπα να κυκλοφορώ με ένα γκλομπ κι εγώ στα πλαίσια της ισότητας των φύλων. Μπήκα για shopping στο διαδίκτυο. Σ’ αυτό βλέπεις δεν υπάρχει λογοκρισία. Αστοί, κομμουνιστές, φασίστες κι αντιεξουσιαστές, όλοι καλοί και άγιοι αγοραστές. Ας το ‘χω να μου βρίσκεται σκέφτηκα, την επομένη της μέρας της γυναίκας. Οπότε όλοι εκθείαζαν τα στόματα και τις πληγωμένες ψυχές που άνοιξαν, αλλά μόνον άμα μείνουν στο αμερικάνικο δρώμενο me too, κι όχι στην ντόπια θεσμοθετημένη εν τη πράξει ανισοτιμία.

Ε, λοιπόν βρήκα πάμπολλα γκλομπ μεταλλικά, πτυσσόμενα, κι ένα με ρεύμα ηλεκτρικό μάλιστα, τήζερ στάιλ! Πάμφθηνα. Από είκοσι ως τριάντα ευρώ. Και όλα υπό τον τίτλο-λήμμα «αστυνομικά αξεσουάρ». Ναι μανάρια μου, που θα ‘λεγε κι ο Ζαραλίκος, αξεσουάρ είναι. Μπάτσικα και μπαμπάτσικα. Κατάλληλα για άμυνα, άμα στην πέσει επίδοξος βιαστής, μάλλον απίθανο στην ηλικία μου, ή ληστής, πιθανότερο, ή αστυνομικός που θα ορμήσει αποκαλώντας με πουτάνα, όπως προχτές στο κέντρο, όπως διάβασα μιας μάνας την οργή, επειδή τα νεύρα του είναι τσιτωμένα από την κόπωση της καραντίνας. Και τα δικά μας πτυσσόμενα έχουν γίνει, ρε φίλε, τα νεύρα. Σιδερένια αλλά τυλιγμένα με ζωή λάστιχο. Υπέθεσα μάλιστα πως αυτό το αξεσουάρ θα συγκινεί ιδιαίτερα τις γυναίκες αστυνομικούς, αλλά δεν έχω στοιχεία να το τεκμηριώσω. Μπήκα στο δίλημμα. Πατημένα τα εξηνταπέντε και βάλε, πώς αμύνομαι; Η ελεύθερη αγορά έχει όλες τις απαντήσεις, δεν τις έχει; Να μάθω καράτε ή να πάρω ένα πτυσσόμενο μεταλλικό γκλομπάκι να μου βρίσκεται, άμα κάποιος απλώσει τα ξερά του πάνω μου; Μπα! Οι βουλευτές κι οι βουλευτίνες οι μη κυρανομπογδάνικες, μόνο αντιασφυξιογόνες μάσκες χρειαζόμαστε ως αξεσουάρ. Είναι νόμιμες; Μήπως βοηθάνε και στον κορωνοϊό; Ζητώ επειγόντως απάντηση από την επιτροπή λοιμωξιολόγων ή την υπηρεσία πολιτικής προστασίας από την υπερπροστασία της αστυνομίας με τα λυμένα χέρια. Έτσι δεν είναι, κύριε Σπήλιο μου;

Τελικώς δεν πήρα. Σκέφτηκα πως ευκολάκι είναι να με φακελώσουν ως κάτοχο παράνομου αξεσουάρ. Και να σπρώξω κακών προθέσεων αστυνόμο, άντε ν’ αποδείξω ότι δεν τον πλάκωσα στις γκλομπιές. Γιατί εδώ που τα λέμε τα ατσάκιστα στερεότυπα έχουν και τη… μόδα τους. Έβλεπα και βλέπω, εικοσιένα χρόνια τώρα, μέσα στη Βουλή, αστυνομικίνες, με στολή ή με πολιτικά, να φοράνε κάτι οχτάποντα ή και δεκάποντα γοβάκια, όχι λουμπουτίν, επειδή αφ’ ενός κοστίζουν δυο τρεις μισθούς, αφ’ ετέρου έχουν κατακόκκινη ορατή σόλα. Στέκονται ώρες όρθιες πάνω σ’ αυτές. Εντάξει, είναι νέες και γυμνασμένες… Αλλά έτσι και γίνει μια βαβούρα, κάτι το έκτακτον βρε αδερφέ, σαν τον Ρουβίκωνα που μου την έπεσε μέσα στο στούντιο της ΕΡΤ, ήθελα να ξέρω πώς θα τρέξουν, πόσες τούμπες θα φάνε αν ξυπολυθούν και αντισταθούν με το καλσόν στο καλογυαλισμένο πάτωμα, πόση άδεια θα πάρουν για διάστρεμμα ή πειθαρχικό μήπως περάσουν…

Και μιας και το ‘φερε ο λόγος στα υποδήματα των φύλων, πότε σχολιάστηκαν τα παπούτσια ανδρών και γυναικών σε… «ιερούς» τόπους και στιγμές, πήρα να σκέφτομαι. Θυμήθηκα τα πέδιλα του Ζουράρι. Τις σαγιονάρες του Κατρούγκαλου. Άσε τι άκουγε χρόνια η Αλέκα. Ουδείς έκανε τον κόπο να τους ρωτήσει αν μπορούσαν να βάλουν άλλα, στερεοτυπικά αποδεκτά, λόγω ασθένειας, ατυχήματος, προβλήματος βρε αδερφέ. Αλλά τότε δεν είχε κυκλοφορήσει το I’m only human after all, του Rag’n Bone Man. Κι έτσι κατέρχομαι σε στήριξη της περιττής απολογίας της Προέδρου Σακελλαροπούλου για τα αθλητικού τύπου πατούμενά της στη Ρόδο. Θα πήγαινε αμέσως μετά σε αρχαιολογικό χώρο. Κι εκεί τα τακούνια απαγορεύονται ως βλαπτικά του εδάφους. Χρόνια τώρα. Προ του τσιμέντου μενδώνιας παρέμβασης, οπότε κι έχει δυσκολέψει η πρόσβαση όλων μας στην κοινή λογική. Που δεν είναι αξεσουάρ αλλά είδος πρώτης ανάγκης. Κι όμως της επιβάλλεται πρόστιμο «επειδή έτσι θέλει το όργανο». Φάπα, όχι ΦΠΑ.

Κι αναπόφευκτα θυμήθηκα πίσω στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, τι τράβηξα ως διευθύντρια τότε του top fm, που είχα αναλάβει να διευκολύνω ως επικοινωνιακός χορηγός, τα γυρίσματα στην Ακρόπολη, της κόρης του Κόπολα Σοφίας για την ταινία My life with Zoe. Τα τακούνια των γυναικών κρίνονταν και τότε επιβλαβή για τον ιερό βράχο. Όσο και τα τριπόδια των μηχανημάτων. Οπότε, κυρία Πρόεδρε, «εθνική» η επιλογή σας. Βάλτε τα και βγείτε μια βόλτα στη Νέα Σμύρνη.