Του Χρήστου Καλαντζή*

 

Νεαρός μεσήλιξ ετών πενήντα και λίγο παραπάνω. Ξέρετε τώρα, λίγο το άγχος, λίγο οι υποχρεώσεις, λίγο τα κιλά, λίγο η ενεργητικότητα που φθίνει, λίγο το μαλλί που αραιώνει, όλα συμβάλουν στην αυξομείωση της αυτοπεποιθήσεως. Ως εκ τούτου η αναδιοργάνωση, η αυτοεκτίμηση βρε παιδί μου ξεκινά από την υπόσταση, η οποία, εκ της πολυετούς διαδρομής, έχει αποκτήσει κάμποσα επιπλέον κιλά τρόπον τινά!

Ο Μεσήλιξ λοιπόν φίλος μας παρατήρησε το υπέρβαρον της καταστάσεως και αποφάσισε να απευθυνθεί σε διαιτολόγο. Καλοκαίρι γαρ, το σώμα έπρεπε να βελτιωθεί. Αμέ.. πώς θα το παρουσίαζε στην παραλία; Έπρεπε να το βελτιώσει άμεσα! Ο διαιτολόγος του συνέστησε συγκεκριμένο πρόγραμμα διατροφής και άσκησης. Φυσική άσκηση. Ξέρετε τώρα, όταν ξεπερνάς τα πενήντα, τα είδη ασκήσεως που μπορείς να εφαρμόσεις μειώνονται δραστικά. Οπότε ο φίλος μας, ελέω ζέστης, αποφάσισε να αρχίσει πρωινό περπάτημα.

Σηκώθηκε λοιπόν αχάραγα, θαύμασε τα κιλά του στον καθρέφτη, έβαλε τα «γυμναστικά» του είδη και κατέβηκε τη σκάλα του σπιτιού. Έπρεπε βλέπετε να ξεφορτωθεί τμήματα του παραπανίσιου λίπους στην επικείμενη διαδρομή. Αυτή ήταν άλλωστε και η συμβουλή του διαιτολόγου! Κατέβηκε λοιπόν τη σκάλα, βγήκε στον δρόμο, έκανε τις απαραίτητες, αλλά Κωνσταντάρα, διατάσεις κι άρχισε το τρέξιμο.

Στην αρχή αργά, αργά μέχρι να βρει ανάσα αλλά και τον απαραίτητο ρυθμό! Γύρισε γύρω, γύρω το οικοδομικό τετράγωνο για προθέρμανση. Το έκανε μια φορά, δυο φορές… σταμάτησε για νερό. Αξίωμα βλέπετε αποτελεί η κοπιώδης εκκίνηση ενός νέου εγχειρήματος.

Ήπιε μια, δυο γουλιές… η ταχυκαρδία υποχώρησε! Η ανάσα άρχισε να επανέρχεται σε φυσιολογικό ρυθμό. Ήταν ακόμα πολύ πρωΐ. Έβγαλε το κινητό από την τσέπη. Τοποθέτησε τ΄ ακουστικά στ’ αυτιά του. Επέλεξε play list. Ξέρετε τώρα δεκαετία ογδόντα – ενενήντα, Tina Turner, Michel Jackson, Bon Jovi… έως ghost busters! Πάτησε το κουμπί στο κινητό, η μουσική ξεκίνησε και ξαναρίχτηκε στον αγώνα απώλειας βάρους.

Έπρεπε να χάσει λίπος από διαφορετικά μέρη του σώματός του. Επιτάχυνε το βήμα. Ο ρυθμός της μουσικής τον καθοδηγούσε. «Γύρισε» γι’ ακόμα μια φορά το τετράγωνο, και βγήκε στην Χρυσοστόμου Σμύρνης. Επιτάχυνε κι άλλο. Η μουσική στ΄ αυτιά του ηχούσε ..it’s my life.. …my life It’s like an open highway κλπ…

Λίγο παρακάτω βρήκε κάθετη την οδό Παπανικολή. Έστριψε κι άρχισε να τρέχει πλέον. Ο ιδρώτας κι η κούραση είχαν αρχίσει να τον καταβάλουν. Μείωσε λίγο τον βηματισμό του. Η  μουσική έντονη μα το σώμα δεν ακολουθούσε πλέον με τον ίδιο ρυθμό, με την ίδια όρεξη. Ξαφνικά δυο μαύρες σκιές ενεργοποίησαν την άκρη του ματιού του. Δυο μαύρες σκιές αριστερά μέσα τα δέντρα. Πλέον περπατούσε κι η ανάσα του τον έπνιγε. Σταμάτησε! Στήριξε τα χέρια του στα γόνατα. Ήταν από εκείνες τις στιγμές που λες «δεν μπορώ άλλο»! Που το σώμα ουρλιάζει «κουράστηκα»!! Όμως ακόμα κι εκείνες τις στιγμές η ζωή βρίσκει τρόπους να σε παρακινήσει.

Κοίταξε αριστερά ώστε να καταλάβει τι ήταν αυτό που είχε δει.  Έντρομός είδε δυο αδέσποτα μαύρα σκυλιά να τρέχουν προς το μέρος του. Οι διαθέσεις τους μάλλον δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν φιλικές. Επιτάχυνε άμεσα! Ως δια μαγείας είχε ξαναβρεί την ανάσα του. Αυτή τη φορά το κάθε του βήμα ξεπερνούσε τον ρυθμό της μουσικής που ηχούσε στα αυτιά του.

Τα σκυλιά τον πλησίαζαν. Τον πλησίαζαν κι αυτά σαν να ήθελαν να συμβάλουν στην άσκησή του. Πλέον τα πόδια του ξεπερνούσαν σε ταχύτητα τα μάτια του. Άλλωστε δεν προλάβαινε να κοιτάξει πίσω του. Ξαφνικά ένιωσε την ανάσα τους. Ένιωσε κι ένα δάγκωμα όπισθεν, σε μαλακά λιπώδη μέρη. Πλέον όλη του η ενέργεια διοχετευόταν στα πόδια. Τα σκυλιά ξοπίσω βοηθούσαν με μανία στην απώλεια κιλών. Στην απώλεια λίπους με υπερθετικό ρυθμό. Το κάθε δάγκωμα του έδινε περισσότερη ενέργεια, μεγαλύτερο βηματισμό.

Έστριψε στη Δημοκρατίας με ρυθμό «Αίολος Κεντέρης». Τα σκυλιά είχαν αρχίσει να χάνουν ταχύτητα. Άλλωστε τους ήταν πολύ δύσκολο να τον ακολουθήσουν επάνω στο καφέ γλιστερό υπόστρωμα που άφηνε πίσω του.

Βρήκε μπροστά του την οδό Πασίου. Έστριψε χωρίς να μειώσει ταχύτητα. Τα μάτια του δεν λειτουργούσαν. Σε πολύ λίγο χρόνο βρήκε την Αθηνών – Πατρών! Πλέον ο βηματισμός του είχε μετατραπεί σε σλάλομ. Σε σλάλομ λόγω καφέ υποστρώματος.

Το μυαλό του αναζητούσε τον δρόμο για το σπίτι. Έφτασε πολύ γρήγορα. Η ανάσα του ήταν ακόμα έντονη. Ήταν έντονη όπως και η εκδορές στα οπίσθιά του. Έψαξε το κινητό στην τσέπη του. Το βρήκε και αναζήτησε γρήγορα το τηλέφωνο του κέντρου αδέσποτων του δήμου. Δεν κατάφερε να το εντοπίσει. Τουναντίον βρήκε ένα τηλέφωνο σε συναφή υπηρεσία. Κάλεσε… σχεδόν αμέσως απάντησε μια κυρία.

– «Παρακαλώ;»

– «Ναι, γειά σας!».. απάντησε ο φίλος μας. Είχε πλέον βρει την ανάσα του. «Είχα βγει για τρέξιμο και μου επιτέθηκαν αδέσποτα σκυλιά..» συμπλήρωσε με έντονη φωνή πλέον.

– «Μην ανησυχείτε κύριε τα σκυλιά στον δήμο μας είναι στειρωμένα!» έλαβε την αποστομωτική απάντηση από την συνομιλούσα.

– «Δεν με πήδηξ*** με δάγκωσαν κυρία μου..» ανταπάντησε υψώνοντας την φωνή του ο φίλος μας κι έκλεισε το τηλέφωνο από τον εκνευρισμό του. Σε ποιόν δήμο ζω;; Αναρωτήθηκε!! Κάθε μέρα αποτελεί και μια περιπέτεια. Τον μοναδικό Δήμο όπου ακόμα και τα σκυλιά βοηθούν τους πολίτες να επιτύχουν τους στόχους τους.