Τον Απρίλιο του 1991, έφυγε πρόωρα από τη ζωή ένας καλλιτέχνης χαρισματικός, πλημμυρισμένος ποιητική ευαισθησία, εσωστρεφής και ιδιαίτερα ταπεινός. Αν και συνηθίζονται οι «αγιοποιήσεις» και τα διθυραμβικά πορτρέτα για ανθρώπους του πολιτισμού μετά το θάνατό τους, ο συγκεκριμένος ίσως ήταν από τις σπάνιες περιπτώσεις που τέτοιες περιγραφές όχι μόνο σκιαγραφούν επαρκώς την προσωπικότητά του, μα επιπλέον όσα αναφέρονται κατά καιρούς για αυτόν είναι μικρότερα της πραγματικής του αξίας.

Ο Δημήτρης Λάγιος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ζάκυνθο, τόπο που αγάπησε βαθιά. Επηρεάστηκε παιδί ακόμα, από την πνευματικότητα και τη μουσική παράδοσή της. Παράδοση που ερεύνησε σε όλη του τη ζωή και αποτύπωσε με ενδιαφέροντα τρόπο στο έργο του. Ο πατέρας του τραγουδούσε ψαλμούς στην εκκλησία, άριες και ζακυνθινά τραγούδια, ένα μουσικό συνονθύλευμα που χαράχτηκε στην ψυχή του συνθέτη.

Ξεκίνησε να σπουδάζει στο Εθνικό Ωδείο θεωρητικά, πιάνο και κιθάρα, ενώ την τετραετία 1974-1978, μετακόμισε στο Σικάγο, ώστε να επεκτείνει τις σπουδές του. Παράλληλα  ερεύνησε το ελληνικό τραγούδι. Ξαναγύρισε στην Ελλάδα περίπου το 1980 και εγκαταστάθηκε πλέον οριστικά. Με μεγάλη αγάπη για το νησί του και θέλοντας να συμβάλλει στην διαμόρφωση της παιδείας των συμπατριωτών του, δημιούργησε τις «Γιορτές λόγου και τέχνης (Ζακύνθεια)», το «Μουσικό Ασκηταριό» και το «Κάλβειο ωδείο», παντρεύοντας ερασιτέχνες καλλιτέχνες και λόγιους δημιουργούς σε λαογραφικές πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Οι δισκογραφικές του απόπειρες ξεκίνησαν το 1975 με έναν σπανιότατο σήμερα δίσκο, που περιλάμβανε τέσσερα επαναστατικά τραγούδια του Ρήγα Φεραίου και καθένα προλόγιζε ο Χρήστος Λαδάς.

Ο ίδιος ήταν ένα πλάσμα ταπεινό και διακριτικό. Οι συνθέσεις του χαρακτηρίζονταν από ένα έντονο στοιχείο που ακροβατούσε μεταξύ ονείρου και μελαγχολίας. Οι στίχοι του μιλούσαν για τη θάλασσα, τη νοσταλγία και την αγάπη, με μία ισορροπημένη εξιδανίκευση. Μελοποίησε Κάλβο, Καρυωτάκη και πολλούς Ζακυνθινούς ποιητές. Ίδρυσε ανάμεσα σε άλλα, μουσικά σχολεία στον Άλιμο και τη Μύκονο, σύνολα όπως οι «Ραψωδοί» που τραγουδούσαν σε αρχαιολογικούς χώρους και το Σχολείο παραδοσιακής μουσικής.

Από εκδοτικής πλευράς, κυκλοφόρησαν δύο εξαντλημένα πλέον βιβλία. Το λεύκωμα «Δημήτρης Λάγιος» (1996) από τις εκδόσεις Καστανιώτη με φωτογραφίες και μαρτυρίες συνεργατών και η ποιητική συλλογή του Διονύση Σέρρα «Τραγουδώντας για την Κύπρο και το Δημήτρη Λάγιο» (2001).

Δείτε τη συνέντευξη του Δημήτρη Λάγιου στη Μαλβίνα Κάραλη

[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=5WbjqEdecNs[/embedyt]

Έσβησε μία ανοιξιάτικη μέρα του Απριλίου του ’91 χτυπημένος από καρκίνο στον πνεύμονα. Ήταν περίπου 40 ετών. Αν δεν τον προλάβαινε ο θάνατος, γενική εκτίμηση είναι πως με τόσα πράγματα που θα μπορούσε να είχε δώσει ακόμη, τόσες ομορφιές να εξωτερικεύσει, θα περιλαμβανόταν ήδη στο Πάνθεον των σημαντικότερων Ελλήνων καλλιτεχνών. Οι στάχτες του σκορπίστηκαν σε Ζάκυνθο και Κύπρο το Μάιο του 1991.

[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=2KE2qwrEUKk[/embedyt]