30 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τον θάνατο του Παύλου Σιδηρόπουλου. Ήταν το απόγευμα της 6ης Δεκεμβρίου 1990, όταν ο «πρίγκιπας» της ελληνικής «ροκ», έφευγε για τη «γειτονιά των Αγγέλων».

Δεν είναι τυχαίο που ο κόσμος του έδωσε τον τίτλο του “Πρίγκιπα της ροκ”, όπως επίσης δεν είναι καθόλου τυχαίο πως όσοι επόμενοι καλλιτέχνες προσπάθησαν να ερμηνεύσουν τα τραγούδια του, όσο σπουδαίοι κι αν ήταν μερικοί καλλιτέχνες, δεν κατόρθωσαν να πιάσουν τις βαθιά συναισθηματικές και βιωματικές ερμηνείες του Παύλου Σιδηρόπουλου.

Άλλωστε, οι καθηγητές τραγουδιού, θα σε αποτρέψουν να προσπαθήσεις να ερμηνεύσεις τραγούδια του “πρίγκιπα”. Όχι επειδή δεν είναι διαμάντια, αλλά επειδή το δικό του στίγμα δεν πρόκειται κανείς να το ακουμπήσει. Γιατί η λάμψη του, σε συνδυασμό με τα έντονα πάθη τα οποία τον ακολούθησαν μέχρι το τέλος, είναι κομμάτια της ταυτότητάς  του, ο ήχος του, η ψυχή του.

Η αρχή

Η ιστορία ξεκινάει στις 27 Ιουλίου του 1948, σε μια γειτονιά της Κυψέλης, στην Αθήνα. Ο πατέρας του καταγόταν από τον Πόντο, ενώ η μάνα του από την Κρήτη. Η οικογένεια δεν αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, οπότε ο Παύλος και η μικρότερη αδελφή του πέρασαν ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια.

Μεγαλώνοντας σε ένα περιβάλλον με έντονες καλλιτεχνικές επιρροές, καθώς ήταν δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά και ανιψιός της Έλλης Αλεξίου, όπως είναι φυσικό ήταν κοντά η επαφή του με τις τέχνες, ήταν ιδιαίτερα στενή.

Ως μαθητής δεν υπήρξε και από τους πιο επιμελείς, όμως η εμφανής κλίση που είχε στα μαθηματικά, επιβεβαιώθηκε λίγα χρόνια αργότερα(τέλη της δεκαετίας του ’60), με την εισαγωγή του στην Μαθηματική Σχολή, της Θεσσαλονίκης.

Η τύχη τον έφερε να συγκατοικήσει με τον Βαγγέλη Γερμανό, ο οποίος ήδη είχε αρχίσει να ασχολείται με τη ροκ μουσική. Τα πρώτα «ροκ» ερεθίσματα του Παύλου, ήταν οι Animals, οι Beatles, οι Rolling Stones, ενώ επίσης άκουγε τους Έλληνες Charms και μετέπειτα τους MGC του Δημήτρη Πουλικάκου, μελλοντικού φίλου και συνεργάτη του. Στα χρόνια του ως φοιτητής, ο Σιδηρόπουλος ανέπτυξε χαρακτήρα αριστερής φιλοσοφίας και παρόλο που κρατούσε μία απόσταση από τα κοινά, ήταν αντίθετος με τον μη ξεσηκωμό των φοιτητών εναντίον της Δικτατορίας.

Από ένα σημείο και μετά , όμως, οι σπουδές έπαψαν να τον ενδιαφέρουν και αποφάσισε να αφοσιωθεί στη μουσική. Αφού γνωρίστηκε με τον Παντελή Δεληγιαννίδη, κιθαρίστα και πρώην μέλος των Olympians, έφυγαν για την Αθήνα, όπου μαζί δημιούργησαν το σχήμα «Δάμων και Φιντίας» και το 1970 κατάφεραν να κυκλοφορήσουν τα πρώτα τους κομμάτια από τη «ΛΥΡΑ». Το δισκάκι περιείχε τα κομμάτια «Ο κόσμος τους» και το «Ξέσπασμα» και χαρακτηρίστηκε, όσον αφορά τη μουσική αλλά και τους στίχους, πολύ προοδευτικός για τα…ελληνικά δεδομένα.

Ένα χρόνο αργότερα, και ενώ η «ροκ» έχει αρχίσει να ανθίζει στη χώρα μας, στο ιστορικό «Κύτταρο» μαζί με ονόματα , όπως οι Socrates, Πουλικάκος, Γλέζου, Σαββόπουλος, οι «Δάμων και Φιντίας» ηχογραφούν ένα άλμπουμ σταθμό για την ελληνική ροκ μουσική, το «Ζωντανοί στο Κύτταρο», όπου ο Σιδηρόπουλος με τον Δεληγιαννίδη συμμετέχουν με τον «Γερο-Μαθιό».

Στο «Κύτταρο» γνωρίζονται και με τα «Μπουρμπούλια» που έπαιζαν με τον Σαββόπουλο. Το ντουέτο ενσωματώνεται με τα “Μπουρμπούλια” και το νέο σχήμα (Π.Σ., φωνή, Παντελής Δελληγιαννίδης,κιθάρα, Νίκος Τσιλογιάννης, ντραμς, Βασίλης Ντάλας, μπάσο) βγάζει ένα 7″, το «Ο Ντάμης ο ληστής», το οποίο για το φόβο της λογοκρισίας το μετέτρεψαν σε «Ο Ντάμης ο σκληρός».

Μαζί έμειναν από το 1972 ως το 1974. Κάτω από αντίξοες συνθήκες (οι αρχές της δικτατορίας τους χαρακτηρίζουν επικίνδυνους και απόβλητους) το σχήμα διαλύεται και τα «Μπουρμπούλια» ακολουθούν τον Διονύση Σαββόπουλο. Κατόπιν, ο Παύλος συνεργάστηκε με τον Γιάννη Μαρκόπουλο και συμμετέχει ως τραγουδιστής σε τρεις δίσκους του.

Το 1976 ΄είναι και μια από τις πιο λαμπερές χρονιές για τον Π. Σιδηρόπουλο, καθώς μαζί με τους Βασίλη και Νίκο Σπυρόπουλο, δημιούργησαν το γκρουπ «Σπυριδούλα». Αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας είναι ο καλύτερος δίσκος της ελληνικής ροκ μουσικής: Ο «Φλου».  Εδώ αξίζει να σημειώσουμε πως για τον δίσκο αυτό, ο Σιδηρόπουλος, δεν υπέγραψε συμβόλαιο, αλλά ένα…«χαρτί», στο οποίο έγραφε πως «αποποιούμαι πάσης οικονομικής απαιτήσεως από τον δίσκο» . Οι «Σπυριδούλα» υπέγραψαν συμβόλαιο εκτελεστού με ποσοστό 4% . Το σχήμα διαλύεται και αυτό με τη σειρά του, αφήνοντας πίσω του έναν ολοκληρωμένο «ροκ» ήχο και μια σειρά συναυλιών.

Οι επόμενες συνεργασίες

Μετά τη διάλυση και της «Σπυριδούλας», ο Σιδηρόπουλος συνεχίζει ακάθεκτος να δημιουργεί καθώς όπως έχουν δηλώσει άνθρωποι που τον έχουν γνωρίσει, η σχέση που είχε με την μουσική ήταν μια σχέση υπαρξιακή. Γιατί ο πρίγκιπας δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς την μουσική, ήταν αυτό που τον κρατούσε ζωντανό.

Το 1979 μαζί με τους Παπαντίνα, Νέστορα, Τζιμόπουλο (πρώην μέλη Μακεδονομάχων, IDOLS κ.α.) φτιάχνει το σχήμα «Εταιρία Καλλιτεχνών», το οποίο εκφράζεται με αγγλικό στίχο. Το συγκρότημα δεν κυκλοφορεί δίσκο. Ένα, όμως, τραγούδι από αυτήν την περίοδο, συμπεριλαμβάνεται στον κατοπινό δίσκο του Σιδηρόπουλου, με τίτλο «Zorba the freak» και πρόκειται για το τραγούδι «Clown».

Εκείνη την περίοδο, ο Παύλος, κάνει και την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, πρωταγωνιστώντας στην ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου «Ο Ασυμβίβαστος», όπου και ερμηνεύει τα τραγούδια του «soundtrack».

Τον ίδιο καιρό πρωταγωνιστεί σε μία ακόμη ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου με τίτλο «Αλδεβαράν» , έχοντας συμπρωταγωνιστή τον Δημήτρη Πουλικάκο και η οποία προβλήθηκε μόνο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Στην μικρή καριέρα του ως ηθοποιός , μπορούμε να λάβουμε υπόψη μας και μια τηλεοπτική εμφάνιση στο σήριαλ του Κώστα Φέρρη «Οικογένεια Ζαρντή» που προβλήθηκε από την ΕΡΤ-1 ,όπου έπαιζε το ρόλο ενός οπιομανούς γαλλοθρεμμένου αστού των αρχών του 20ου αιώνα.

Η συνεχής αλλαγή συνεργατών σταματάει το 1980. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος καταλήγει σ’ ένα σχήμα, τους «Απροσάρμοστους», που με λίγες αλλαγές παίζει μαζί τους μέχρι το τέλος. «-Το όνομα ‘Οι Απροσάρμοστοι’ βγήκε από τη μητέρα του Παύλου. Ψαχνόμασταν έντονα, έπεσε η ερώτηση και η μάνα του είπε: «Πες τα, απροσάρμοστα, δεν τους βλέπεις πως είναι;» , θυμούνται τα μέλη του συγκροτήματος.

Πέρα από αυτό όμως, η ηρωίνη ήδη είχε μπει στην ζωή του. Παρόλα αυτά συνέχιζε να παλεύει, αν και όπως φάνηκε στο τέλος, δεν μπόρεσε να νικήσει αυτήν τη μάχη. Όταν κυκλοφόρησε το 1982 ο δίσκος «Εν Λευκώ», το συγκρότημα αντιμετώπισε προβλήματα καθώς όπως λεγόταν 3 κομμάτια του δίσκου “πρότρεπαν στη χρήση ναρκωτικών και προσβάλαν την δημοσία αιδώ.

Η αρχή του τέλους

Για πολλούς αυτή που ευθύνεται για την σχέση εξάρτησης που απέκτησε ο πρίγκιπας με την ηρωίνη, είναι και η μούσα του, ο μεγάλος του έρωτας Γιόλα Αναστασοπούλου, ενώ για πολλούς ακόμη ακόμη και μέχρι και τον θάνατο του δεν είχε κατορθώσει να την ξεπεράσει. Πέρα όμως από το ποιος ευθύνεται, σίγουρα η εξάρτησή του Σιδηρόπουλου από την ηρωίνη ήταν και αυτό που οδήγησε στο τέλος του. Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 η υγεία του Σιδηρόπουλου, ήταν ιδιαίτερα βεβαρημένη από την χρήση ηρωίνης ενώ τον τελευταίο καιρό, πριν φύγει από τη ζωή, το δεξί του χέρι είχε παραλύσει, εξαιτίας της χρήσης.

Το τέλος ενός πρίγκιπα

Ο “πρίγκιπας της ροκ” είχε χαθεί μέσα στον κόσμο τον ουσιών και ο περίγυρος του το γνώριζε, μα ακόμη και ο ίδιος δεν έπαψε ποτέ να μιλά ανοιχτά για την σχέση του με τις εξαρτήσεις. «Πρέζες υπάρχουν πολλές. Δεν είναι μόνο η ηρωίνη. Αλλά η ηρωίνη σκοτώνει, αυτή είναι η μόνη διαφορά», έλεγε συχνά.

Και πράγματι, αυτή ήταν που τον σκότωσε…

Λίγες μέρες πριν φύγει από την ζωή ο θρυλικός Παύλος Σιδηρόπουλος έδωσε την τελευταία του ραδιοφωνική συνέντευξη στον Δημήτρη Δημητράκα στον Rock Fm.

Στις 6 Δεκέμβρη του 1990, σε ηλικία μόλις 42 χρονών, βρέθηκε νεκρός στο σπίτι μιας φίλης του εξαιτίας της υπερβολικής δόσης που είχε πάρει. Έχουν περάσει 30 χρόνια από την ημέρα του θανάτου του, μα τα τραγούδια του Παύλου Σιδηρόπουλου, εξακολουθούν να συγκινούν, να αγγίζουν και να εμπνέουν κάθε νέα γενιά, κάθε νέο καλλιτέχνη. Γιατί τελικά, ένας πρίγκιπας σαν τον Σιδηρόπουλο, παραμένει για πάντα αθάνατος.