«Επειδή μια ανεξάρτητη Ελλάδα είναι πράγμα αδύνατο για πολλά χρόνια, ένα από τα ακόλουθα δύο πράγματα πρέπει να συμβεί και αυτό εξαρτάται από τη δική μας απόφαση: Είτε θα πρέπει να την κρατήσουμε ως δορυφόρο στη δική μας τροχιά…είτε θα πρέπει να αφεθεί να περιπέσει αναπόφευκτα στη σοβιετική τροχιά, εξαιτίας της έλλειψης βοήθειας από μέρους μας» Ρέτζιναλντ Λίπερ , Βρετανός πρεσβευτής στην Αθήνα

Ένα από τα πιο πολυσυζητημένα θέματα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας είναι οι βουλευτικές εκλογές της 31ης του Μάρτη 1946, αφού θεωρείται πως σηματοδότησαν την έναρξη του εμφυλίου πολέμου…

Οι εκλογές έγιναν μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς βίας και νοθείας. Τις παρακολούθησαν 1.200 παρατηρητές του ΟΗΕ, χωρίς καμιά ουσιαστική παρέμβαση για παρεμπόδιση του απροκάλυπτου βιασμού της θέλησης του ελληνικού λαού. Αντίθετα, κάλυψαν το εκλογικό πραξικόπημα.

Ψήφισαν μόνο 1.106.510, δηλαδή το 50% από τους 2.211.791 γραμμένους στους εκλογικούς καταλόγους, που άλλωστε δεν ήταν αναθεωρημένοι και, συνεπώς, γνήσιοι. Κι όμως, η Επιτροπή του ΟΗΕ ανακοίνωσε ότι το ποσοστό αποχής της Αριστεράς ήταν 9,3%!

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα που ανακοινώθηκαν, το Λαϊκό Κόμμα με το οποίο συνεργάστηκε και ο Στυλιανός Γονατάς, πήρε 609.000 ψήφους και 205 έδρες, δηλαδή τη μεγάλη πλειοψηφία. Το Κόμμα των Φιλελευθέρων του Σοφούλη 200.000 ψήφους και 48 έδρες. Και το Εθνικό Κόμμα του Ν. Ζέρβα 65.000 ψήφους και 20 έδρες. Επικράτησαν στις εκλογές οι αντιδραστικές δυνάμεις και πριν απ’ όλα οι μοναρχικοί. Ανάμεσα στους βουλευτές που εκλέχτηκαν ήταν και γνωστοί συνεργάτες του κατακτητή, όπως ο Κώστας Παπαδόπουλος, αρχηγός των Ταγμάτων Ασφαλείας στο Κιλκίς, ο Κοσμάς Προκοπίδης, ο έξαλλος αντικομμουνιστής Κουλουμβάκης κ.ά.

Με τις ψευτοεκλογές αυτές και τα αποτελέσματά τους μπήκαν νέα σοβαρά εμπόδια στο δρόμο για ομαλή δημοκρατική εξέλιξη της χώρας. Οι αγωνιστές της ΕΑΜικής Αντίστασης και όλοι οι δημοκράτες σπρώχνονταν στο δρόμο της ένοπλης πάλης για να υπερασπιστούν τη ζωή τους, την τιμή και την αξιοπρέπειά τους, αλλά και την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της πατρίδας.

Η πρώτη σαφής προειδοποίηση έγινε την ίδια μέρα των εκλογών με την επίθεση ομάδας ενόπλων καταδιωκομένων αγωνιστών στο σταθμό χωροφυλακής Λιτόχωρου.

Ο Ν. Ζαχαριάδης, σε άρθρο του στο Ριζοσπάστη, εξήρε την επίθεση αυτή και, υπογραμμίζοντας τον προειδοποιητικό της χαρακτήρα, τόνισε ενδεικτικά ότι «θα γεμίσουν τα βουνά Μπαρουτάδες».

Οι αντίπαλοι θεώρησαν την επίθεση στο Λιτόχωρο σαν έναρξη του ένοπλου αγώνα και συνεπώς σαν μια σοβαρή προειδοποίηση για την άμεση προετοιμασία αποφασιστικής αντιμετώπισής του. Ο στρατηγός Θ. Τσακαλώτος έγραψε ότι «την νύκτα της 30-31 Μαρτίου του 1946 κάτω από τας σφαίρας των επαναστατών εις το Λιτόχωρον ήρχισεν η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ». Και ο αντιστράτηγος Θωμ. Πετζόπουλος χαρακτήρισε την επίθεση στο Λιτόχωρο σαν την «πανηγυρικωτέρα διακήρυξη του ΚΚΕ ότι αρχίζει την ένοπλον εξέγερσιν».

Η αλήθεια είναι εκ διαμέτρου διαφορετική. Στον εμφύλιο το ΚΚΕ εξωθήθηκε.

Στη μεταβαρκιζιανή Ελλάδα οι βασανισμοί, οι βιασμοί, οι συλλήψεις, οι εκτοπίσεις, οι εμπρησμοί και άλλες θηριωδίες σε βάρος των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και ειδικότερα σε βάρος των κομμουνιστών μετριούνται σε χιλιάδες και σε δεκάδες χιλιάδες οι δολοφονίες,

Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση, το εθνικό απελευθερωτικό κίνημα είχε να διαλέξει: ή να δεχτεί παθητικά όλα αυτά τα τερατώδη εγκλήματα και κακουργήματα μέχρι και τη μαζική εξόντωση των οπαδών του, την καταρράκωση της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Δημοκρατίας ή όφειλε να αντισταθεί, υπερασπιζόμενο τη ζωή των μαχητών και οπαδών του, την τιμή της Εθνικής Αντίστασης, την Εθνική Ανεξαρτησία και τη Δημοκρατία.

Διάλεξε το δεύτερο. Πιστεύοντας, μάλιστα, όπως ήταν λογικό, πως μπροστά στην ένοπλη αντίστασή του οι αντίπαλοί του θα έστεργαν σε μια πολιτική λύση του προβλήματος.