Του Σωτήρη ΣΑΛΗ

Είναι άραγε οι επιδοτήσεις η λύση για το αγροτικό πρόβλημα στην Ελλάδα; Η μέχρι τώρα εφαρμογή τέτοιου είδους αντιμετώπισης των σοβαρών προβλημάτων έδειξε ότι όχι μόνο το πρόβλημα της βιωσιμότητας των αγροτικών επιχειρήσεων δεν λύθηκε αλλά αντίθετα η κατάσταση οδηγήθηκε σε μια πρωτοφανή συρρίκνωση, αφού οι επιδοτήσεις και μάλιστα χωρίς σοβαρούς ελεγκτικούς μηχανισμούς, αφάνισαν την πραγματική δυναμική όλων σχεδόν των προιόντων. Είναι δε απορίας άξιο ότι σε όλες τις συγκεντρώσεις ή ενημερώσεις για αγροτικά ή γεωργικά θέματα χάνεται η σοβαρότητα και οι συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από δικαιώματα Κοινοτικών ενισχύσεων, παρασύροντας έτσι τους παραγωγούς από επαγγελματίες σε καθαρά ερασιτέχνες, αφού η επερχόμενη δραματική μείωση και τελικά κατάργηση των ενισχύσεων αναδεικνύει μια Ελληνική πραγματικότητα που βαδίζει με δεκανίκια που αν αυτά αφαιρεθούν το οικοδόμημα θα καταρρεύσει. Αν δηλ. τελειώσουν οι ενισχύσεις η παραγωγή των περισσότερων προιόντων θα είναι ασύμφορη.

Υπάρχει λύση σε αυτό το αδιέξοδο;

Πάντα υπάρχει λύση και η λύση είναι έτοιμη και εφαρμόζεται ήδη, με μία όμως διαφορά. Δεν αφορά τελικά το σύνολο των απασχολούμενων στη γεωργία. Η χώρα μας πλέον δεν είναι ένας κλειστός χώρος ή ένα κράτος με κλειστά σύνορα. Το νομοθετικό πλαίσιο είναι απόλυτα εναρμονισμένο με το κοινοτικό και εφαρμόζονται όλα τα πρωτόκολλα οριζόντια σε όλα τα κράτη μέλη. Είναι δηλ. μία χώρα με κεντρική κυβέρνηση στις Βρυξέλλες. Από εκεί αρχίζουν όλα και εκεί τελειώνουν. Και επειδή τα σύνορα δεν υπάρχουν πια η λέξη παγκοσμιοποίηση έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. Έτσι και το μοντέλο της Ελληνικής Γεωργίας θεωρείται πια απαρχαιωμένο. Ο μικρός και κατακερματισμένος κλήρος δεν μπορεί πια να ανταπεξέλθει στις ανάγκες της σύγχρονης αγοράς, η οποία ζητάει προιόντα σε τιμές κόστους με σύγκριση τους παγκόσμιους παίκτες. Το ζητούμενο τελικά είναι μια γεωργία που δεν θα φοβάται το διεθνή ανταγωνισμό.

Υπάρχουν προγράμματα στήριξης για επενδύσεις;

Όπως πάντα έτσι και τώρα υπάρχουν κοινοτικές ενισχύσεις με τη μορφή προγραμμάτων ή σχεδίων βελτίωσης. Η κάθε όμως επένδυση για να μπορεί να χρηματοδοτηθεί θα έχει μίνιμουμ μελέτης τα 2.000.000 ευρώ και αφορά κατασκευή θερμοκηπίων για την παραγωγή κηπευτικών, έτσι ώστε η χώρα να προσπαθήσει να καταστεί αυτάρκης στο άμεσο μέλλον και να περιοριστούν έτσι οι εισαγωγές αγροτικών προϊόντων. Και σε αυτό το σχεδιασμό όλοι καταλαβαίνουν ποιος θα έχει στο μέλλον δυνατότητα παραγωγής, αφού είναι ξεκάθαρο πια ότι τα συλλογικά σχήματα των αγροτών είναι ανύπαρκτα ή διαλυμένα χωρίς δυνατότητα συνεργασίας. Πρέπει όμως να αναδειχτεί και η μεγάλη αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η πολιτική δηλ. των ανοιχτών και διάτρητων συνόρων. Η Ε.Ε. δεν έχει καταφέρει ως τώρα να ελέγξει ουσιαστικά τη διακίνηση των προϊόντων και ειδικά τρίτων χωρών προς τους κόλπους της καταργώντας επί της ουσίας τους στοιχειώδεις δασμούς που όφειλε να έχει σε ισχύ, μηδενίζοντας έτσι την αναπόφευκτη ανταγωνιστικότητα. Αντίθετα η Ε.Ε επέβαλε μέτρα για τη δυνατότητα παραγωγής αγροτικών αγαθών που όμως δεν ισχύουν σε τρίτες χώρες αφού τα προϊόντα αυτά καταναλώνονται εντός Ε.Ε. Βάζοντας μπροστά την υγεία σαν κορυφαίο μέσο πολιτικής έχει σαν στόχο σε σύντομο χρονικό διάστημα να μετατρέψει ολοκληρωτικά την παραγωγή των αγροτικών προϊόντων σε βιολογική και μόνο καλλιέργεια. Έτσι για παράδειγμα μειώνονται οι αγελάδες στην Ολλανδία κατά 40%, λόγω της εκπομπής αερίων στην ατμόσφαιρα, μειώνεται η χρήση λιπασμάτων σαν αίτιο για την μόλυνση του περιβάλλοντος και των υδατικών αποθεμάτων και καταργείται η χρήση σκληρών φυτοφαρμάκων. Το αποτέλεσμα για τους παραγωγούς της Ε.Ε. είναι πια το απόλυτο αδιέξοδο αφού πλέον δεν υπάρχει δυνατότητα καταπολέμησης των ασθενειών, αφού με τα χρόνια χρήσης τα παθογόνα έχουν αποκτήσει ανθεκτικότητα. Όμως μπροστά στην αύξηση του καρκίνου υποτίθεται πως όλα δικαιώνονται ή επιτρέπονται. Το αποτέλεσμα είναι η εγκατάλειψη των καλλιεργειών η οποία έχει σαν αποτέλεσμα την ερημοποίηση της παραγωγής πριν την ερημοποίηση λόγω κλιματικής αλλαγής.
Και εδώ έρχεται το τελικό χτύπημα προς την παραδοσιακή γεωργία. Ο μόνος τρόπος συνέχισης των καλλιεργειών και της ανασυγκρότησης της γεωργικής δραστηριότητας έρχεται μέσα από τη χρήση της ΓΕΝΕΤΙΚΗΣ. Οι καινούργιες ποικιλίες που θα κυριαρχήσουν , αρχικά στην αμπελοκαλλιέργεια και αργότερα σε όλα σχεδόν τα φυτικά είδη, θα έχουν ανθεκτικότητα σε εχθρούς και ασθένειες, σχεδόν χωρίς τη χρήση φυτοπροστατευτικών μέσων, αφού θα υπάρχει γενετική παρέμβαση. Έτσι πολύ σύντομα με κύριο λόγο την υγεία η γενετική θα επιχειρηθεί να λύσει το πρόβλημα της γεωργίας.
Πρέπει όμως να γίνει κατανοητό από όλους ότι οι καινούριες ποικιλίες που δημιουργούνται δεν θα είναι ελεύθερες και δεν θα μπορεί ο οποιοσδήποτε να τις εκμεταλευτεί. Αντίθετα θα είναι ποικιλίες με δικαιώματα ή αλλιώς πατενταρισμένες και θα ανήκουν αποκλειστικά και μόνο στους δημιουργούς τους.
Αυτοί και μόνο αυτοί θα δίνουν δικαιώματα παραγωγής όπου και αν το συμφέρον τους διασφαλίζεται.
Και δεν μιλάμε εδώ για δημιουργία νέων φυτικών ποικιλιών που προέρχονται από διασταυρώσεις, όπου και εκεί οι ποικιλίες είναι με δικαιώματα. Το νομικό πλαίσιο που προστατεύει τους δημιουργούς ποικιλιών είναι πια σαφές και πάρα πολύ αυστηρό.
Αναζητείστε τώρα έναν παραγωγό στη χώρα μας που θα μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτό που όχι απλά έρχεται, αλλά είναι εδώ. Μπορεί ο καθένας να τοποθετηθεί ανάλογα αλλά ένα είναι σίγουρο. Στον καινούριο κόσμο που φτιάχτηκε τα θέλω δεν υπάρχουν και τα μπορώ είναι αδύνατο να σταθούν εύκολα, αλλά όλα ανατρέπονται από αυτούς που μπορούν να σχεδιάσουν. Και σίγουρα δεν σχεδιάζουν οι πολλοί αλλά οι λίγοι για τους πολλούς.
Όμως μην πείτε πάλι πως δεν το ξέρατε! Ακούστε το τραγούδι του Β. Παπακωνσταντίνου, με τίτλο // ΦΟΒΑΜΑΙ// .