*του Αντώνη Παπαϊωάννου

Το κείμενο αυτό γράφεται σε αναμονή της απόφασης της δίκης για τη Χρυσή Αυγή. Όλα αυτά τα χρόνια που η δίκη σερνόταν στο διηνεκές πίστευα ότι θα ήταν μια σημαντική απόφαση. Τον τελευταίο καιρό, παρατηρώντας διάφορα φαινόμενα γύρω μου, δεν θεωρώ ότι η απόφαση αυτή θα σημαίνει το ίδιο που πίστευα. Γιατί πιστεύω πλέον ότι η δίκη δεν γίνεται στην αίθουσα του δικαστηρίου, αλλά μέσα μας.
Όποια απόφαση κι αν βγάλει το δικαστήριο, δε θα σημαίνει τίποτα αν η δίκη που γίνεται μέσα μας δεν καταδικάσει οριστικά τον ναζισμό, το φασισμό και παρόμοια μορφώματα όπως η Χρυσή Αυγή.
Δεν λέω φυσικά ότι μια θετική απόφαση δεν θα είναι ένα ηχηρό μήνυμα, αλλά δεν λέω ότι μια αρνητική απόφαση θα είναι και η καταστροφή, παρόλο που θα είναι μια δυσαρμονία στο αίσθημα δικαίου και ασφαλώς θα επισύρει πολύ θυμό. Πάνω από όλα πρέπει να δικαιωθεί ο προσωπικός αγώνας μια μάνας που κακά τα ψέματα παραμένει προσωπικός, όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι και μπράβο τους να τον κάνουν δικό τους.
Η καταστροφή θα είναι αν δούμε φαινόμενα οικειοποίησης του αντιφασιστικού αγώνα και διαφορετικής αντιμετώπισής του από διαφορετικές ομάδες.
Η καταστροφή θα είναι αν κάποιοι κινούμενοι από ιδεοληπτικές εμμονές, αρνούνται το δικαίωμα στους πολιτικούς τους αντίπαλους να κάνουν δηλώσεις εναντίον της Χρυσής Αυγής και του φασισμού, θεωρώντας ότι αυτό το προνόμιο το έχουν αποκλειστικά οι ίδιοι και δικός τους πολιτικός χώρος. Και ακόμα χειρότερο να προσπαθούν να χρεώσουν στον αντίπαλο τον χώρο της ακροδεξιάς.
Το να «στιγματίζεις» ιδεοληπτικά και με ανόητο φανατισμό τον αντίπαλο δεν διαφέρει και πολύ από αυτό που νομίζεις ότι πολεμάς.
Αντιμετωπίσαμε τον τελευταίο καιρό ανάλογα φαινόμενα, όταν μια εφημερίδα αποφάσισε να φιλοξενήσει από κοινού δηλώσεις εναντίον του ναζισμού από πολιτικούς αρχηγούς όλων των κομμάτων, καθώς και από τον κύριο Σαμαρά, αφού η κυβέρνησή του ήταν αυτή που έδωσε το έναυσμα για να ξηλωθεί το κουβάρι.
Ποιος είδε τον Θεό και δεν το φοβήθηκε. Μόνο που Θεοί δεν υπάρχουν πια και όσο κι αν κουνάνε το δάχτυλο, δεν προκαλούν φόβο μα θυμηδία.
Δεν θα σταθώ στις ιδεοληπτικές αναφορές του Ντοκουμέντο, αφού στερείται πολιτικού λόγου και σοβαρότητας και αν τον παίρναμε στα σοβαρά θα αποδίδαμε τη βλακεία του στον χώρο που εντέλλεται να υπηρετεί. Όχι πως θα κάναμε λάθος, αλλά σε αυτό τον αγώνα πρέπει να σέρνουμε και όχι να αποδιώχνουμε ακόμα και τον πολιτικό μας αντίπαλο στον κοινό αγώνα εναντίον του φασισμού.
Θα σταθώ στις αμέτρητες αντιδράσεις εναντίον της ενωτικής αυτής κίνησης της εφημερίδας από μερίδα ατόμων που αναπροσδιορίζονται αριστεροί και ακόμα σε κάποιους που επιδιώκοντας την αποκλειστικότητα του αντιφασιστικού αγώνα, προχωρούν σε αποκλεισμούς που προσιδιάζουν σε αυτό που ισχυρίζονται ότι πολεμούν. Κάποιος για παράδειγμα είπε ότι οι πολιτικοί αρχηγοί έκαναν αυτές τις δηλώσεις σαν να κατάπιναν μουρουνέλαιο. Και κάποιοι αυτή τη χυδαιότητα τη βρήκαν… έξυπνη. Ένας κόσμος που δεν δέχεται ότι ο αγώνας εναντίον του φασισμού είναι κοινός στην ουσία ακυρώνει αυτό τον αγώνα, ανεξάρτητα από την καλή του πρόθεση να ανεβάσει αντιναζιστικά και αντιφασιστικά μηνύματα στην εικόνα του προφίλ του στα σόσιαλ μίντια.
Για αυτό επιμένω ότι η δίκη γίνεται μέσα μας και όχι στην αίθουσα του δικαστηρίου. Και η δίκη αυτή είναι πολύ δύσκολη, αν αναλογιστούμε ότι η ελληνική κοινωνία δεν μας μεγάλωσε να απέχουμε από φαινόμενα που γνωρίσαμε με τη Χρυσή Αυγή, αλλά σχεδόν μας εκπαίδευσε να τα αποδεχόμαστε. Ο προσωπικός αγώνας του καθενός μας και ο κοινός όλων μας δεν ήταν ποτέ και ούτε είναι εύκολη υπόθεση. Η ευκολία που στιγματίζουμε τους άλλους, οι ιδεοληπτικές συμπεριφορές, ο φανατισμός, τα στερεότυπα που αναπαράγουμε, δεν είναι η αθώα εμπειρία της ζωής μας.
Η πρόταση από τη νεολαία ενός κόμματος στις νεολαίες των άλλων κομμάτων για κοινή παρουσία της ημέρα της δίκης, που απορρίφθηκε δεν είναι η προσδοκία που είχαμε.
Το να πάμε ο καθένας μόνος του απέναντι σε αυτή τη δίκη και οι διαφορετικές ερμηνείες και αναλύσεις που ήδη ετοιμάζονται για κάθε περίπτωση είναι ήδη η ήττα μας, ανεξάρτητα από την έκβαση της δίκης.
Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια, εδώ στην Κορινθία, έναν αγώνα που είχα ξεκινήσει εναντίον της Χρυσής Αυγής με αναρτήσεις και κείμενα, αλλά και τις απειλές που είχα δεχτεί. Ο υπεύθυνος αυτού του site έχει ίσως πολλά να θυμηθεί. Έβλεπα πολλούς να κωφεύουν ή να προσπαθούν να με νουθετήσουν για να… με προστατέψουν. Αν τώρα τους δω να προβάλλουν μηνύματα εν αναμονή της δίκης, δεν θα τους αρνηθώ φυσικά το δικαίωμα αυτό, αντίθετα θα νιώσω ιδιαίτερα χαρούμενος. Γιατί σε αυτό τον αγώνα πρέπει να σύρουμε  και όχι να αποκλείουμε ο ένας τον άλλον.