Σάββατο βράδυ στη γειτονιά των Εξαρχείων. Δύο αστυνομικοί «περιπολούν» την περιοχή, με όσα εισαγωγικά έχουν ανάγκη οι λέξεις όταν η πραγματικότητα τις ξεπερνά. Κατεβαίνουν από το περιπολικό και κατευθύνονται πεζοί προς ένα τσούρμο εφήβων. Φωνές, σειρήνες και πυροβολισμοί μπλέκονται σε μια περίεργη (αν και όχι πρωτότυπη) σύνθεση,μακάβρια…Απομακρύνονται αργά, χωρίς να κοιτάξουν πίσω.Μπαίνουν στο περιπολικό και φεύγουν…Ένα δεκαπεντάχρονο παιδί κείτεται νεκρό, δολοφονημένο. Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος το όνομά του.

Στις 6 Δεκεμβρη του 2008 η εν ψυχρώ δολοφονία του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από το χέρι του ειδικού φρουρού Κορκονέα, έφερνε στο προσκήνιο, μαζί με την κυβερνητική πολιτική της κρατικής καταστολής και τρομοκρατίας, τα πρώτα σημάδια της οικονομικής κρίσης. Ένα ορμητικό ποτάμι χιλιάδων μαθητών, φοιτητών, νεολαίας, ανέργων και εργαζόμενων διαδήλωσαν μαχητικά για μέρες, το Δεκέμβρη του 2008.

Το γεγονός της δολοφονίας ήταν η σπίθα, που πυροδότησε μία από τις μεγαλύτερες εξεγέρσεις της Μεταπολίτευσης. Έφερε στην επιφάνεια την αγανάκτηση για τα λεηλατούμενα δικαιώματα σε μόρφωση, δουλειά, ελευθερία. Ξεδίπλωσε την αντίσταση σε ένα μέλλον που φαινόταν όλο και περισσότερο να υποθηκεύεται κάτω από τις ερπύστριες του καπιταλιστικού κέρδους, της ανταγωνιστικότητας και των αγορών.

Το σύνθημα «στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες» διατράνωνε τη θέληση, την πεποίθηση και την προσδοκία της νεολαίας να πάρει την υπόθεση του παρόντος και του μέλλοντος της στα δικά της χέρια.

Η φράση που έχει στιγματίσει τον δολοφόνο, Επαμεινώνδα Κορκονέα, παραμένει το «δεν θα ζητήσω συγγνώμη από κανέναν δεκαπεντάχρονο» , όμως…το καλοκαίρι του ΄19 η Ελληνική Δικαιοσύνη αποφυλάκισε τον Κορκονέα και καταλόγισε «ανάρμοστη συμπεριφορά» στον Αλέξη.

Ο Αλέξης δεν ήταν ο πρώτος ούτε ο μόνος που έχασε τη ζωή του από χέρι αστυνομικού στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Είχε προηγηθεί ο Ιάκωβος Kουμής, η Σταματίνα Κανελλοπούλου, ο Μιχάλης Καλτεζάς, ο Νίκολας Τόντι και άλλοι, μετανάστες κυρίως, αλλά και Έλληνες, που δεν μάθαμε ποτέ ή δεν συγκρατήσαμε τα ονόματά τους. Κι ανάμεσά τους τα τόσα ακόμη κρούσματα και οι διαφορετικές μορφές καταστολής, βίας και αυθαιρεσίας που γεννούν πολλά ερωτηματικά για τον ρόλο της αστυνομίας, τον αυταρχισμό του κράτους, τα όρια αυτού που ονομάζουμε (καθ’ υπερβολή άραγε;) «δημοκρατία».