Σαν σήμερα το 1988 επέλεξε να φύγει απ’ τη ζωή ο Νικόλας Άσιμος
Σαν σήμερα, στις 17 Μαρτίου 1988, έφυγε απ΄ τη ζωή μία από τις εμβληματικότερες μορφές στην ιστορία και την κουλτούρα των Εξαρχείων.Το όνομά του ήταν Νικόλας Άσιμος, η ζωή και το έργο του συνοψίζονται στη λέξη «ελευθερία»…
Γεννήθηκε σαν Νικόλαος Ασημόπουλος στις 20 Αυγούστου του 1949.Περιθωριακός για μια κοινωνία που δεν αντέχει το αντισυμβατικό, το αληθινό, το διαφορετικό. Αλλά και ο ίδιος δεν καταλάβαινε από ταμπέλες. Αυτοδίδακτος και ιδεαλιστής. Μεγάλωσε στην Κοζάνη, μετακόμισε στην Θεσσαλονίκη για να σπουδάσει φιλοσοφική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, μετέπειτα είχε σαν πρώτη βάση στην Αθήνα την Καλλιθέα αλλά τελικά τον κράτησαν τα Εξάρχεια.. Έγινε το μέρος του. Πρώτα στο υπόγειο στην οδό Αραχώβης, με τη ταμπέλα «Εξω οι μέσα, μέσα οι έξω» και στη συνέχεια στο μαγαζόσπιτό του στην Καλλιδρομίου.
Χαρακτηριστική του ατίθασου χαρακτήρα του, της μαχητικότητας που τον διέκρινε και των απόψεων του περί ισότητας και ελευθερίας, η φράση του: «Όταν άκουσα τον Παπαδόπουλο να λέει “θα πατάξωμεν την αναρχία” αποφάσισα να γίνω η αναρχία που δεν πατάσσεται ποτέ. Γιατί η αναρχία είναι η αρχή του τέλους και το τέλος της αρχής, και δεν είναι ουτοπία».
Ο Νικόλας τριγυρνούσε στην Αθήνα δίνοντας παραστάσεις στο δρόμο, σε σπίτια και ταράτσες. Θέατρο σε γειτονιές και εργοστάσια της Αθήνας, κοντά σε κάθε αδικημένο και ταλαιπωρημένο, όπως και ο ίδιος ένιωθε. Στα Εξάρχεια πουλούσε τις κασέτες του και δίνοντας αληθινές παραστάσεις δρόμου με ανατρεπτικές ιδέες πάντα με σύμμαχό του την μουσική και έντονο το κοινωνικοπολιτικό στοιχείο. Ανυπότακτος και αυτοδίδακτος αγνόησε τις προειδοποιήσεις λογοκρισίας και στην ταυτότητα του έγραφε «Άνευ θρησκεύματος». Ανάμεσα σε άλλα το βιβλίο του «Αναζητώντας Κροκανθρώπους» και οκτώ ‘παράνομες κασέτες’ όπως ο ίδιος τις χαρακτήριζε, που ηχογραφήθηκαν σε σπίτια και κυκλοφορούσαν χέρι με χέρι, αποφεύγοντας έτσι την εκμετάλλευση της μουσικής του από τις δισκογραφικές εταιρίες.
Καλλιτεχνικά δρώμενα-πράξεις διαμαρτυρίας πάντα στον στόχο των αρχών. Συνήθιζε να κάθεται στην γωνία του Πολυτεχνείου, Πατησίων και Στουρνάρη, ώσπου μια ημέρα το ’77 συνελήφθη με άλλους πέντε ως «ηθικοί αυτουργοί σε φθορές ξένης περιουσίας, σε συνδυασμό με το νόμο 4000/59 περί τεντιμποϊσμού και υποκίνηση σε διατάραξη κοινής ειρήνης». Φυλακίστηκε προσωρινά μαζί με άλλους εκδότες και συγγραφείς ουσιαστικά για διάδοση αναρχικών ιδεών. Όπως λέει και η ιστορία ανάμεσα τους ο Κυριάκος Βασιλειάδης που ξεκίνησε να τραγουδά το «Δε πα να μας χτυπάν» και συνεχίστηκε και από τους υπόλοιπους.
Αυτοσχέδιες παραστάσεις στο δρόμο με το Exarchia Square Band, το Ζωντανό Καφενείο και το Μουσικό Θέατρο Φτώχειας. Ένα θέατρο για όλους, ενάντια σε μεγάλες αυλαίες και αγχωτικές πρόβες. Φυσικά έκανε και το πέρασμα του από τον κινηματογράφο. Τον είδαμε στον «Δράκουλα των Εξαρχείων», στα «Βαποράκια» και στο «Ρεμπέτικο» αλλα και στην δική του βιντεοταινία «Ανθρωποφάγοι στην TV – Τηλεκανίβαλοι».
“Μήνυμα προς όλους, για όλα” (Απόσπασμα από την τελευταία επιστολή του Νικόλα Άσιμου)
«Αν δεν καταλαβαίνετε το θέατρο μας και μας κοροϊδεύετε ακόμα δεν φταίμε εμείς. Εμείς έχουμε τη γνώση. Αυτή που δεν έχουν όλοι μαζί οι κυβερνήτες, οι δικαστές και οι γιατροί. Σας κολλάμε στον τοίχο με ένα ζελοτέιπ.
Είμαστε καθαροί γι’ αυτό ζούμε μέσα στις υπόγες και χαρίζουμε. Δίνουμε παραστάσεις στην πλατεία και χαίρονται τα παιδάκια και δεν έχουμε λεφτά. Είμαστε αυτόδουλοι της καλοσύνης ξέρουμε να δημιουργούμε όχι να καταστρέφουμε. Ξενυχτάμε μέρα νύχτα και φτιάχνουμε μονάχοι τα όργανα μας».
«Νικόλας Άσιμος. Ουχί Νίκος, ουδέ Νικόλαος. Νικόλας και το «Άσιμος» με γιώτα…»
έλεγε ο ίδιος όταν συστηνόταν και ήξερες από την πρώτη ματιά ότι δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Ένας φιλόσοφος του πεζοδρομίου, ένα στοιχειό των Εξαρχειών που σε σταματούσε στο δρόμο και σε αφόπλιζε με ερωτήσεις του τύπου: «Γιατί πατάς τις κάλτσες σου;» και «Εσύ που φοράς μια γραβάτα είσαι κύριος, εγώ που φοράω δύο είμαι δύο φορές κύριος;». Κάποιοι δεν μπορούσαν να τον καταλάβουν και απλά τον απέρριπταν φωνάζοντας: «Είσαι νούμερο» και ο Νικόλας απαντούσε: «Καλύτερα νούμερο, παρά αριθμός».
Ο Στέλιος Καζαντζίδης του αφιέρωσε κάποια στιγμή το τραγούδι «ο φίλος μας» και δηλώσε: «Το τραγούδι αυτό, είναι αφιερωμένο στον Νικόλα Άσιμο. Τον καλλιτέχνη και άνθρωπο που έζησε και αμφισβήτησε με συνέπεια και πίστη αυτόν τον κόσμο της βαρβαρότητας».
Το φινάλε της ζωής του ο Νικόλας Άσιμος το έγραψε αυτοβούλως τις πρώτες πρωινές ώρες της Πέμπτης 17 Μάρτη 1988 , στα 38 του χρόνια , κρεμασμένος από έναν σωλήνα στο μαγαζόσπιτό του στην Καλλιδρομίου…
Όπως όμως έλεγε και στο τραγούδι του , στο φαλιμέντο αυτού του κόσμου ήταν αυτός ο καβαλάρης του ουρανού…