Ως γνωστόν η πουτανέσκα (puttanesca) κατάγεται απ’ την Νάπολη και βέβαια ο μύθος την συνδέει με τις αρχές του 20ου αιώνα και τα πορνεία της πόλης,όταν οι ξεθεωμένες πόρνες, την έφτιαχναν τα ξημερώματα, για να έρθουν στα ίσια τους μετά από μια ολονυχτία περιπτύξεων…

Κατά μία άλλη εκδοχή όμως, ο μύθος λέει ότι ο αρχιτέκτων / εστιάτωρ Sandro Petti ανακάλυψε τη συνταγή στο εστιατόριο του, Ranio Fellone, στην Ischia. Αργά ένα βράδυ που τα μαγέρια είχαν φύγει για το σπίτι τους, οι κολλητοί του Sandro πεινούσαν και του ζήτησαν να κάνει “una puttanata qualsiasi”, δηλαδή χοντρικά να κάνει κάτι με ό,τι βρει. Αυτός έψαξε τι είχε μείνει στη κουζίνα και τελικά έφτιαξε το συγκεκριμένο πιάτο εκ των ενόντων. Οι φίλοι ενθουσιάστηκαν, τον ενθάρρυναν να το βάλει στο εστιατόριο ως συνταγή και την ονόμασαν puttanesca εις μνήμην της βραδιάς αυτής…

Κάπως έτσι λοιπόν ενδέχεται να το σκέφτηκε και ο αρχιτέκτων / επιθεωρητής Κλουζώ (κατά κόσμον Γρηγόρης Κλαδούχος) και θεωρώντας ότι είναι ειδήμων στην ψυχολογία και ότι μπορεί να συμβουλεύει τους πάντες για τα πάντα…θυμήθηκε τις ξεθεωμένες πόρνες και έγραψε το τρίτο «αθησαύριστο» κείμενό του , σαν ένα γαστρονομικό ταξίδι αλά πουτανέσκα !

Το “γαστρονομικό ταξίδι αλά πουτανέσκα” ξεκινά με το φιάσκο της γκεμπελικής προπαγάνδας του επιθεωρητή Κλουζώ κατά της κ. Μενούνου, περνάει στον κυρίως στόχο που ειναι η απαξιωτική κριτική κατά όσων είπαν ΟΧΙ στην κρεατομηχανή των fake news του Νώντα και τελειώνει με τον μοναδικά έντονο χαρακτήρα της σάλτσας …περί δήθεν (επι)στρατευμένης δημοσιογραφίας που στοχοποιημένα  προσομοίωσε τον αρχιτέκτονα και τον κοτσωνικό οδοντίατρο με τον Γκαίμπελς.

Η διαδικασία παρασκευής στην πολιτική κουζίνα του αρχιτέκτονα…

Ο Ξυλοκαστρίτης  αρχιτέκτων /ως άλλος εστιάτωρ της “πολιτικής” κουζίνας του Νώντα ,ανακάτεψε με ψυχαναλυτικούς όρους ότι του είχε απομείνει από το φιάσκο των fake news κατά της κ. Μενούνου και αφού τα τσιγάρισε  με τον τουρισμό και τα Τρίκαλα …τα ανακάτεψε με λίγο πελτέ από την “πολιτιστική τραγωδία της θητείας Ανδρικόπουλου”,που προσφέρει πικάντικες εντάσεις από τον Ηλία…και τα έσβησε με λεμόνι από το περβόλι της Άννας και δυο στάλες κόκκινο κρασί από ζαρωμένα ξινά σταφύλια Ζεμενού…για να του θυμίζουν την μεθυσμένη “Συμπολιτεία”  κάποιας άλλης εποχής…που μ@@@κα τον ανεβάζανε…μ@@@κα τον κατεβάζανε…

Στο τέλος , κλείνοντας το μάτι και στην «αφροδισιακή» διάσταση της συνταγής…ο αρχιτέκτων / επιθεωρητής Κλουζώ πρόσθεσε ποικιλία “μυρωδικών” από τα πολυβιταμινούχα κοτσάνια του Παν – κάλου για τον κάθε πικραμένο μαϊντανό…μπας και πάρει τα πάνω του και ο πρόξενος…αλλά και άλλοι μπαρουφολόγοι χειροκροτητές…γιατί έτσι όπως το πάνε ούτε σε είκοσι χρόνια δεν θα μπορέσουν να σηκώσουν το βάρος μιας σοβαρής αντιπολίτευσης στο Ξυλόκαστρο.

Βέβαια ,όπως είχε πει και ο Ουμπέρτο Έκο πριν από μερικά χρόνια «Οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν το δικαίωμα να μιλάνε σε λεγεώνες ηλιθίων που άλλοτε δεν μίλαγαν παρά μόνο σε μπαρ, αφού είχαν πιει κανένα ποτήρι κρασί, χωρίς να βλάπτουν την κοινότητα. Τους αναγκάζαμε αμέσως να σωπάσουν, αλλά σήμερα έχουν το ίδιο δικαίωμα λόγου με ένα βραβείο Νόμπελ. Είναι η εισβολή των ηλιθίων»