*του Αντώνη Παπαϊωάννου

Αυτός ο τόπος που πατάς, που ’χει βουνά και ράχες
Από τα χρόνια τα παλιά γεννάει διαμάχες
Ελάττωμα του Έλληνος πάντοτε να διχάζεται
Κι ως έθνος τις συνέπειες ποτέ να μην στοχάζεται
Θυμήσου κάποτε παλιά που ήταν άλλοι οι χρόνοι
Στο Παλαμήδι κλείσανε και τον Κολοκοτρώνη
Κι ενώ ζευγάρια ερωτικά αντάλλασσαν γλωσσόφιλα
Χωρίστηκαν σε κόμματα αγγλόφωνα ρωσόφιλα
Ήρθαν μετά οι Βαυαροί γίνανε βασιλιάδες
Κι άλλοι ως Φράγκοι φέρονταν και άλλοι ως τσολιάδες
Αυτός ήτανε πάντοτε και δεν αλλάζει ο Έλλην
Κι ενώ είναι φιλέλληνας φέρεται ως  μισέλλην
***
Θυμήσου αν θες το διχασμό Τρικούπη Δεληγιάννη
Πώς πολεμούσαν μαλλιαροί και καθαρευουσιάνοι
Αυτή είναι μια βαθειά πληγή, αδύνατον να γιάνει
Γιατί ν’ αγιάσεις δεν μπορείς… υπάρχουν και ρουφιάνοι
***
Εδώ και στα μικρά χωριά με δύο ενορίας
Χωρίζονται από παιδιά και φτιάχνουν συμμορίας
Σ’ αυτή τη χώρα την κουτή τη χώρα της μωρίας
Για να πληρώσεις ΕΝΦΙΑ αν πας στας εφορίας
Κι αν τσακωθείς  εις την ουρά με κάποιο πατριώτη
Μισοί παίρνουν το μέρος του, και σένα λεν προδότη
***
Έτσι και οι βασιλικοί βρίζαν τον Βενιζέλο
Αυτό πάντα γινότανε σε τούτο το μπορντέλο
Έτσι συμβαίνει κι αλλαχού και εις ετέρας χώρας
Άλλοι γυρεύουνε βραστό κι άλλοι ζητούν της ώρας
Έτσι κι αλλού χωρίζονται οι άσπροι και οι μαύροι
Όπως εδώ τσακώνονται οι βάζελοι κι οι γαύροι
Για να μην πω ενίοτε κι οι Λέοντες κι οι Ταύροι
Κι όπως μισούνται σήμερα κι ο ΠΑΟΚ με τον Άρη
Έτσι πολέμαγαν παλιά ο Ζέρβας με τον Άρη
***
Αυτός ο τόπος που πατάς, που χει βουνά και ράχες
που παίζουνε Οιδίποδα και Μήδεια και Βάκχες
Από τα χρόνια τα παλιά γεννάει διαμάχες
***
Έτσι και στον εμφύλιο κάποιο πικρό Δεκέμβρη
Μας ηύρε τέτοια συμφορά που άλλη να μη μας εύρει
Μα μήπως και στη μουσική, δε ζήσαμε τη φρίκη;
Να θέλουν Μάνο οι μισοί και οι μισοί το Μίκη;
Οι οπαδοί του έντεχνου βρίζουνε τους σκυλάδες

Και του κλαρίνου οι οπαδοί να βρίζουν του ροκάδες…
***
Μα μήπως και στις μέρες μας επικρατεί Ομόνοια;
Μίσος παντού και διχασμός που φέραν τα μνημόνια
Ο αδελφός τον αδελφό αποκαλεί προδότη
Μερκελιστή, Τσολάκογλου χαφιέ και μειοδότη
Έτσι είναι πάντα ο λαός, έτσι η μοίρα το ’χει
Άλλοι ψηφίζουνε το ναι κι άλλοι ψηφίζουν όχι
Άλλοι γουστάρουν το Ευρώ και «μένουμε Ευρώπη»
Κι άλλοι γουστάρουν τη δραχμή και μένουν Νευροκόπι
***
Μα μήπως και οι ιερείς… που αγαπάνε αλλήλους
Δεν αλληλοσπαράζονται σαν γάτες με τους σκύλους;
Και με ένα μίσος φοβερό μιλούν και αφορίζουν
Τα σύμφωνα συμβίωσης κι αυτούς που τα ψηφίζουν;
Μα μήπως στο Ξυλόκαστρο, βλέπεις να’ χουν αγάπη;
Όλο ξεθάβουν σκελετούς μέσα από το ντουλάπι.
Και βλέπεις να ναι η χαρά του κάθε δικολάβου
μέσα από το face book ο αποκλεισμός του Kάβου
***
Έτσι κι οι Θεσσαλονικείς που είναι Παοκτζήδες
Τους Αθηναίους βρίζουνε τους λένε χαμουτζήδες
Έτσι κι οι Καλαματιανοί μισούνε τους Πυργιώτες
Το ίδιο και στη Λάρισα βρίζουνε τους Βολιώτες
***
Μα και στην Κρήτη αν θα πας και πέσεις σε βεντέτα
Καθώς θα πίνεις τσικουδιές με ντάκο και με φέτα
Θ’ ακούς να λέει ο Κρητικός: η κόρη του Βροντάτση
(εκείνη που την έπαιζε η Αλίκη Βουγιουκλάτση)
Δεν ημπορεί να παντρευτεί το ζιο του Φορτουνάτση
Γιατί έχουν μίσος φοβερό αυτά τα δύο σόγια
Το ξέρουνε και στα Χανιά το ξέρουν και στ’ Ανώγεια
***
Κάτι σχεδόν ανάλογο συνέβη πριν αιώνας
Σε κάποια πόλη μακρινή, την πόλη της Βερόνας….

* (Το κείμενο γράφτηκε ως εισαγωγή στο έργο του Μποστ: Ρωμαίος και Ιουλιέτα , για τις ανάγκες μιας παράστασης της θεατρικής ομάδας του Δήμου Βριλησσίων κι έρχεται ως συνέχεια του προηγούμενου σημειώματός μας για τη διχόνοια στα χρόνια του 1821)