Τα πραγματικά γεγονότα που ενέπνευσαν το πολιτικό δράμα του Aaron Sorkin είναι ακόμη πιο περίεργα και σοκαριστικά από την ταινία.

Το καλοκαίρι του 1968, ο πόλεμος του Βιετνάμ είχε φτάσει στο αποκορύφωμά του, κάτι που συνδυαστικά με τις δολοφονίες των Martin Luther King και Robert F. Kennedy, έβγαλε στους δρόμους της Αμερικής το πιο δυναμικά μαζικό κίνημα στην ιστορία των ΗΠΑ. Η annus horribilis για τη χώρα στιγματίστηκε από τα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου των Δημοκρατικών στο Σικάγο και των διαδηλώσεων που το συνόδευσαν στη μεγαλύτερη και πολυπληθέστερη πόλη του Ιλινόις. Τα τελευταία αποτελούν και το θέμα που πραγματεύεται το  πολιτικό θρίλερ “Η Δίκη των 7 του Σικάγο”, από τον μάστερ του είδους Aaron Sorkin.

Οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις στους δρόμους πήραν ανεξέλεγκτες διαστάσεις, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση του Lyndon B. Johnson να διατάξει την πλήρη καταστολή, κάτι που επέφερε μία πραγματική εξέγερση. Για πέντε 24ωρα το Σικάγο είχε τυλιχθεί, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στις φλόγες, με τους David Dellinger (John Carroll Lynch), Rennie Davis (Alex Sharp), Tom Hayden (Eddie Redmayne), Abbie Hoffman (Sacha Baron Cohen), Jerry Rubin (Jeremy Strong) και Bobby Seale (Yahya Abdul-Mateen II) να συλλαμβάνονται και να οδηγούνται στο δικαστήριο ως οργανωτές της διαδήλωσης και υποκινητές της εξέγερσης, μαζί με τους John Froines (Danny Flaherty) και Lee Weiner (Noah Robbins).

Η δίκη που ακολούθησε υπό τον δικαστή Julius Hoffman (Frank Langella) είναι μία από τις πιο διαβόητες στην ιστορία.

Είναι όντως η αληθινή ιστορία;

Κατά κανόνα, οι ταινίες που βασίζονται σε αληθινά γεγονότα στηρίζονται στο γενικό κανόνα που επιτάσσει όπου τελειώνει η πραγματικότητα, να αναλαμβάνει η καλλιτεχνική άδεια. Αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα εδώ. Όλα όσα συνέβησαν στις διαδηλώσεις και στην επακόλουθη δίκη θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση για μία τριλογία ταινιών ή ακόμη και για μία σειρά. Σε ένα και μόνο φιλμ, μπορεί να χωρέσει μέρος αυτών – περισσότερο η υπερβολική τρέλα που αποτυπώνεται και στη δουλειά του Sorkin. Το τι πραγματικά ειπώθηκε μεταξύ των πραγματικών πρωταγωνιστών ωστόσο είναι δύσκολο να γίνει γνωστό, τουλάχιστον εκτός δικαστηρίου.

Οι εξεγέρσεις

Οι ταραχές ξεκίνησαν την 28η Αυγούστου 1968, όταν χιλιάδες διαδηλωτές έκαναν πορεία προς το International Amphitheatre όπου διεξαγόταν το ετήσιο Συνέδριο των Δημοκρατικών. Το καλοκαίρι του 1968 ήταν εξαιρετικά αιματηρό, με περισσότερους από 1.000 Αμερικανούς στρατιώτες να πεθαίνουν κάθε μήνα στο Βιετνάμ. Στο Σικάγο, ο πρόσφατος θάνατος του νεαρού Dean Johnson που πυροβολήθηκε από την αστυνομία αφού πρώτα είχε τραβήξει όπλο, ήταν ένας ακόμη εμπρηστικός παράγοντας για την όλη κατάσταση. Ο Aaron Sorkin παρουσιάζει την αστυνομία ως βίαιη και ακραία, κάτι που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα – διαχρονικά από ό,τι φαίνεται.

Το Walker Report, η επίσημη έκθεση των γεγονότων που συντάχθηκε από τον Daniel Walker, βασίστηκε σε 20.000 σελίδες μαρτυριών από περισσότερους από 3.000 μάρτυρες και καταλήγει σε ένα σαφές συμπέρασμα: “Μεμονωμένοι αστυνομικοί, πολλοί από αυτούς, διέπραξαν βίαιες πράξεις που υπερέβαιναν την απαιτούμενη δύναμη για διασπορά ή σύλληψη του πλήθους. Οι περιγραφές των γεγονότων του Σαββάτου και της Κυριακής πείθουν κάποιον πως πρόκειται περισσότερο για μία εξέγερση της αστυνομίας“.

Κι ενώ οι διαδηλωτές έκαναν αλλαγή της βασικής τους διαδρομής προκειμένου να αποφύγουν τις αρχές, η συμπεριφορά της αστυνομίας ήταν δυσανάλογη και βάναυση. “Άρχισαν να τραβούν διάφορα άτομα, ρίχνοντάς τους σπρέι στα πρόσωπα και χτυπώντας με τα γκλομπ τα πλευρά τους. Τα μάτια τους ήταν κατακόκκινα και ούρλιαζαν με κραυγές που δεν είχαν ακουστεί ποτέ πριν από ανθρώπους” σημειώνεται  στην αναφορά, συνεχίζοντας πως “οι αρχές είχαν ξεκάθαρο σχέδιο να τσακίσουν μία ολόκληρη γενιά που κατά τη γνώμη τους ήταν χαλασμένη“.

Μία σημαντική μορφή των διαμαρτυριών που δεν συναντάμε στην ταινία είναι ο Πήγασος (Pigasus), ένα γουρούνι 66 κιλών που ήταν επίσης γνωστό ως Pigasus the Immortal και Pigasus J. Pig και το οποίο είχε προταθεί από τους Yippies για Πρόεδρος των ΗΠΑ. Η πρόταση εγκρίθηκε, ο Πήγασος και αφέθηκε ελεύθερος από τους διαδηλωτές, προτού συλληφθεί (!) από την αστυνομία.

Η δίκη

Κατά το διάστημα της δίκης, συνέβησαν πάρα πολλά γεγονότα, με ολόκληρες θεατρικές παραστάσεις και σκηνές δράματος ή ακόμη και οργής εντός της δικαστικής αίθουσας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του Bobby Seale, ο οποίος το 1966 μαζί με τον Huey P. Newton είχαν σχηματίσει τους Μαύρους Πάνθηρες στο Όκλαντ, μία επαναστατική ομάδα που δρούσε αρχικά ως αμυντική οργάνωση απέναντι στην αστυνομική βία κατά των μαύρων Αμερικανών. Ο δικηγόρος του Charles Garry αρρώστησε λίγο πριν τη δίκη και δεν μπορούσε να βρεθεί εκεί προς υπεράσπισή του. Ο Seale διαμαρτυρήθηκε έντονα και δικαιολογημένα καθώς η απουσία του δικηγόρου του σήμαινε ότι δεν πρόκειται να εκπροσωπηθεί σωστά και επαρκώς. Οι αντιδράσεις του δικαστή Julius Hoffman, ήταν όλες ακριβώς όπως απεικονίζονται στην ταινία.

“Έχουμε μία ρατσιστική κυβέρνηση και ζούμε σε μία ρατσιστική κοινωνία. Ακόμη και ο Superman στα κόμικ δεν σώζει μαύρους. Κάνατε ότι μπορούσατε για να μας φιμώσετε με ψέματα και αστυνομική βία. Απαιτώ τα συνταγματικά μου δικαιώματα” είπε μεταξύ άλλων ο Seale προς τον δικαστή Hoffman, φιμωμένος και αλυσοδεμένος σε μια καρέκλα. Όχι μόνο για μία συνεδρία. Αυτό ήταν κάτι που συνέβαινε για μέρες.

Η απομάκρυνση των ενόρκων

Όπως περιγράφεται και στην ταινία του Sorkin, δύο από τους ενόρκους έλαβαν απειλητικές επιστολές, υποτίθεται από τους Μαύρους Πάνθηρες αλλά πιθανότατα πλαστογραφημένες. Ήταν μία ακόμη κυβερνητική προσπάθεια να απομακρυνθούν επειδή παρουσιάζονταν “ανοιχτοί, ειλικρινείς και αμερόληπτοι“. Ο ίδιος ο δικαστής Hoffman φρόντισε να παίξουν το ρόλο τους αυτές οι επιστολές, ουσιαστικά καθοδηγώντας τους ενόρκους. O David Dellinger ανέφερε ότι ο Hoffman ουσιαστικά ήταν μέρος όλων των προσπαθειών που παρεμπόδιζαν μία δίκαιη και αμερόληπτη δίκη. Ευτυχώς, ένας από τους ενόρκους που έλαβαν τις επιστολές επέμεινε στο να μείνει στη θέση του, όπως και ένας τρίτος ένορκος ο οποίος είχε ενημερωθεί για αυτές.

Οι ανεδαφικές κατηγορίες

Οι παραπομπές του Hoffman και οι τελικές του αποφάσεις ήταν εξοργιστικά σκληρές. Ο Kunstler καταδικάστηκε σε 4 χρόνια φυλάκισης επειδή τον αποκάλεσε “Mr Hoffman” αντί για το καθιερωμένο “your honour”. Ο Seale επιβαρύνθηκε με την ίδια ποινή, πέρα από την προαναφερθείσα κακοποίησή του. Ο Hayden καταδικάστηκε με ένα έτος φυλάκισης γιατί διαμαρτυρήθηκε για τις συμπεριφορές απέναντι στον Seale. Ο Abbie Hoffman “έφαγε” 8 μήνες επειδή γέλασε μέσα στο δικαστήριο. Όταν οι ίδιες κατηγορίες επανεξετάστηκαν από άλλον δικαστή, απορρίφθηκαν αμέσως και κανείς από τους κατηγορούμενους δεν καταδικάστηκε με αυτές τις έξτρα ποινές και πρόστιμα.

Η υποτιμητική αντιμετώπιση των κατηγορούμενων όμως δεν είχε τελειώσει: Ο δικαστής Hoffman διέταξε οι κατηγορούμενοι να κουρευτούν και, μετά την καταδίκη, ο σερίφης της κομητείας Cook, Joe Woods, κρατούσε τα μαλλιά του Abbie Hoffman ως τρόπαιο, σε συνέντευξη τύπου.

Η καταδίκη

Το τέλος του “Η Δίκη των 7 του Σικάγου” είναι καθαρό Χόλιγουντ: Ο  Tom Hayden δεν διάβασε στην πραγματικότητα όλα τα ονόματα των Αμερικανών που πέθαναν στο Βιετνάμ. Αν επιχειρούσε να το κάνει, πιθανότατα θα τον είχε σταματήσει ο εισαγγελέας Richard Schultz, το pit bull της κυβέρνησης σύμφωνα με τον δημοσιογράφο των New York Times, J. Anthony Lukas. Η τελική πράξη της υπόθεσης ήταν όμως πιο συγκινητική από τα όσα απεικονίζονται στην ταινία, ειδικά υπό το πρίσμα του θεσμικού ρατσισμού που εξακολουθεί να υπάρχει στο αμερικανικό δικαστικό σύστημα. Οι λευκοί κατηγορούμενοι έθιξαν όχι μόνο την αδικία που υπήρχε στη δική τους περίπτωση αλλά και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονταν καθημερινά οι μαύροι Αμερικανοί. “Ότι κι αν συμβεί σε εμάς, σίγουρα δεν θα είναι τόσο σκληρό και αδικαιολόγητο συγκριτικά με τα όσα έχει περάσει ο λαός του Βιετνάμ ή οι Αφροαμερικανοί” ανέφερε μεταξύ άλλων ο Dellinger, με τον Jerry Rubin να τον συμπληρώνει: “Είμαι χαρούμενος που εκθέσαμε το δικαστικό σύστημα και τις χιλιάδες υποθέσεις στις οποίες έχει αδικήσει ανθρώπους“.

Η δίκη ολοκληρώθηκε με τον Abbie Hoffman να ξεκαρδίζεται ακούγοντας τα πρόστιμα που επέβαλλε ο συνεπώνυμός του δικαστής, ζητώντας του αντί για $5.000 να του ανεβάσει το ποσό στις $350.000. Ο δικηγόρος υπεράσπισης William Kunstler απευθυνόμενος προς τον δικαστή τόνισε πως κατάφερε να υποβιβάσει την υπόθεση, υπονομεύοντάς την, από την αρχή μέχρι το τέλος.

Τον Νοέμβριο του 1969, ο Bobby Seale απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες και τρεις μήνες αργότερα το ίδιο συνέβη και για τους Weiner και Froines. Στους υπόλοιπους επιβλήθηκε φυλάκιση 5 ετών και πρόστιμο 5.000 δολαρίων (για τον καθένα), με τις κατηγορίες της εμπλοκής σε υποκίνηση ταραχών.

Η έφεση

Όλες οι καταδίκες ανατράπηκαν στις 21 Νοεμβρίου του 1972 στο Εφετείο των ΗΠΑ, κυρίως λόγω του γεγονότος πως ο δικαστής Hoffman βρέθηκε να μεροληπτεί, ξεκάθαρα πια, όταν αρνήθηκε στους δικηγόρους υπεράσπισης το δικαίωμά τους να ελέγξουν τους δικαστές για φυλετικές και πολιτισμικές προκαταλήψεις. Κυρίως όμως, γιατί το FBI είχε στοιχεία για αυτό. Η υπόθεση δεν ήρθε στο προσκήνιο ποτέ ξανά.

Από: Esquire UK