γράφει ο Σπύρος Σεραφείμ

Ο καπνός στον αρχαιολογικό χώρο δεν είναι από τζάκι στο παλάτι των Ατρειδών, η φωτιά πλήγωσε ένα κομμάτι του πολιτισμού μας. Τα κομματικά debates δεν αρμόζουν πάνω από ένα μνημείο

Κοιτάς τις εικόνες και σφίγγεται η καρδιά σου. Η ψυχή σου μαυρίζει, όπως και η Πύλη των Λεόντων, στις Μυκήνες, εκεί όπου τάφηκε ο βασιλιάς Αγαμέμνονας, που πρώτον ύμνησε ο Όμηρος στα έπη του.
Εκεί όπου η φωτιά άφησε αποκαΐδια στο σημαντικότερο και πλουσιότερο ανακτορικό κέντρο της Ύστερης Εποχής του Χαλκού στην Ελλάδα, στην ένδοξη αρχαία πόλη της Αργολίδας.
Σε αυτή την κουκίδα του πλανήτη η στάχτη μουτζούρωσε τις πέτρες οι οποίες είναι εμβαπτισμένες από τον λαμπρότερο πολιτισμό της ελληνικής προϊστορίας, τον μυκηναϊκό.

Αυτές οι στιγμές της επικαιρότητας αποτελούν βούτυρο στο ψωμί των social media. Τα πληκτρολόγια παίρνουν φωτιά, οι αποψάρες γεμίζουν τα timeline μας και κάνοντας scroll downs συναντάς όλες τις τάσεις της κοινωνίας, διαβάζεις -κυριολεκτικά- τις σκέψεις τους.

Ως συνήθως, οι γνώμες είναι διαφορετικές. Από τη μία βλέπεις το «η κυβέρνηση ήταν από την πρώτη στιγμή εκεί, οι πέτρες δεν κάηκαν, μόνο έχουν καπνιά, ότι τι;», «ρε, αφήστε τις Μυκήνες και θυμηθείτε τι έγινε στο Μάτι» – μην αναφέρω περισσότερα, καταλαβαίνετε, τα έχετε δει. Από την άλλη υπάρχει η… «αντιπολίτευση» με τις μαντεψιές τύπου «μετά τη φωτιά στις Μυκήνες στοιχηματίζω πως σήμερα και αύριο θα έχουμε σπάσει το ρεκόρ στα κρούσματα για να ξεχαστεί η φωτιά», άλλος αναρωτιέται, με οργή, «τι ψηφίσατε, ρε;». Το σερφάρισμα στα ποστ συνεχίζεται και είναι στιγμές -σόρι, κιόλας- που θυμίζει προεκλογικό αγώνα.

Το ζήτημα, όμως, στη βάση του, δεν είναι εάν «κυβέρνηση είναι τώρα η Νέα Δημοκρατία» και οι Μυκήνες πνίγηκαν στο χάος της φάουσας φωτιάς, το γεγονός παραμένει ίδιο εάν ήταν οποιοδήποτε κόμμα στην εξουσία. Η ευθύνη, άλλωστε, δεν μπορεί να φέρει κομματικό πρόσημο, αφού οι ενέργειες που έπρεπε να γίνουν για να μη φτάσουν οι φλόγες στον αρχαιολογικό χώρο καθοδηγούνται, βασικά, από τον σεβασμό στην ιστορία μας.

Προφανώς και είναι πολιτικές, εννοείται πως το κυβερνών κόμμα πρέπει να αναζητήσει τα λάθη και να αποδώσει ευθύνες, αλλά το γεγονός παραμένει: ο καπνός στις Μυκήνες δεν είναι από τζάκι στο παλάτι των Ατρειδών, η φωτιά πλήγωσε ένα κομμάτι του πολιτισμού μας και εδώ δεν χωρούν πολιτικά debates πάνω από ένα μνημείο χιλιάδων χρόνων.

Την ίδια ώρα που γίνονται όλα αυτά, κάποιος ή κάποια -με ελληνική υπηκοότητα- ούτε ξέρει πού πέφτουν οι Μυκήνες και τι είναι, αλλά άκουσε για το τραγικό γεγονός αφού «το έλεγαν στη δίπλα ξαπλώστρα». Ταυτόχρονα, ανακατεύει το φρέντο σε κάποια παραλία και μιζεριάζει που «αύριο ξεκινά ο Σεπτέμβρης και τελειώνουν τα μπάνια, γμτ!». Το κοινό στα παραπάνω και σε αυτό που έγραψα μόλις τώρα -δηλαδή, μεταξύ των «κομματικών πολέμιων» και των συνειδητά ανέμελων συμπολιτών μας, είναι ένα: και στις δύο περιπτώσεις παρακάμπτεται η σκληρή αλήθεια που λέει πως όταν διαγράφεις ή καψαλίζεις ένα κομμάτι από το παρελθόν, είναι σαν να κάνεις delete σε ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον σου.
Και εδώ δεν χωρά καμία κάλπη, κανένα κόμμα, κανένας σταυρός προτίμησης, οι Μυκήνες στέκουν αγέρωχες, είναι υπεράνω. Όλα αυτά, όπως είχε γράψει ο Σεφέρης, σ’ αυτόν τον τόπο όπου όλοι είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι. Ενίοτε και καμένοι, κυριολεκτικά – όπως και να το διαβάζει κανείς…