Του Τάκη Κόλλια *

Ήδη από το 1999 έχει ξεκινήσει στην χώρα μας και φτάνει μέχρι σήμερα, η προσπάθεια να ξεπουληθεί το νερό από ξένα και εγχώρια οικονομικά κέντρα, παραβλέποντας το πόσο αναγκαίο είναι για τον άνθρωπο, αφού το 70% του οργανισμού του αποτελείται από νερό.

Θέλουν, από ότι φαίνεται, να επαναλάβουν, ότι είχε συμβεί το 1924 στην Αθήνα με την ΟΥΛΕΝ καί με την μεγάλη απώλεια εισοδήματος του λαού, μόνο που οι τότε συνθήκες με τις τώρα, είναι εντελώς διαφορετικές.

Εάν δούμε σήμερα τις τιμές που κοστολογείται το νερό, στις υπόλοιπες χώρες και τις ευρωπαϊκές, η χώρα μας έχει από το φθηνότερο νερό και ακόμα όλος ο πληθυσμός της, έχει πρόσβαση σε αυτό το αγαθό.

Τα τελευταία όμως χρόνια, υπάρχει αντίθετη κίνηση εκπορευόμενη από οικονομικά κέντρα, που επιμένει να εντάξει το νερό, από αναγκαίο αγαθό, στην κερδοφορία των αγορών.

Η διαχείριση του νερού στην χώρα μας, γίνετε όπως όλοι γνωρίζουμε, στην Αθήνα από την ΕΥΔΑΠ, στην Θεσσαλονίκη από την ΕΥΑΘ και από τις κατά τόπους ΔΕΥΑ ή Υπηρεσίες Ύδρευσης του εκάστοτε Δήμου, όπου δεν υπάρχει ΔΕΥΑ.

Το νερό που διαχειρίζονται αυτές οι Υπηρεσίες, προέρχεται ή από γεωτρήσεις, ή από τρεχούμενα νερά, ή φράγματα, που μέσα από αγωγούς μεταφέρεται για πλήρωση του δικτύου, μέσα από δεξαμενές, ή μετά από διύλιση.

Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε, ότι στο νερό είναι άμεση και η εμπλοκή της ΔΕΗ για την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος (με τους ταμιευτήρες, τις τεχνικές λίμνες και τα υδροηλεκτρικά εργοστάσια) και η οποία συμβάλει καθοριστικά στην επάρκεια του νερού.

Εφόσον λοιπόν μιλάμε για τμήμα του αγαθού που λέγεται νερό, η πώληση των φραγμάτων, των υδροηλεκτρικών εργοστασίων, των ταμιευτήρων πρέπει να φύγει από την σκέψη μας.

Άλλωστε και η ενέργεια όπως το νερό, είναι αγαθά σημαντικά για την ζωή του ανθρώπου, ο δε αγώνας για τα δυο αγαθά είναι αναπόσπαστος και κοινός.

Ας πιάσουμε όμως, πάλι το νήμα των συνεχιζόμενων προσπαθειών που γίνονται, για την ιδιωτικοποίηση του νερού, την μετατροπή του από αγαθό ζωής που είναι, σε εμπόρευμα για τα κέρδη των αγορών και ας δούμε τι συμβαίνει παγκόσμια.

Σε αρκετές χώρες που έχει ιδιωτικοποιηθεί, τα προβλήματα για τους εκεί πληθυσμούς είναι τεράστια και έχουν καταδείξει την αναγκαιότητα της αντιμετώπισης του νερού ξεκάθαρα ως αγαθό.

Για αρκετούς Δήμους της Ευρώπης που το νερό δόθηκε σε ιδιώτες, το πείραμα απέτυχε, από την κακοδιαχείρηση των ιδιωτών, μέσα από την απαξίωση των δικτύων και υποδομών, από την ποιότητα και τις τιμές του νερού, οδηγώντας έτσι στην μεγάλη αντίδραση του κόσμου.

Αυτό είχε σαν συνέπεια, την επαναδημοτικοποίηση των υπηρεσιών παροχής νερού (όλοι γνωρίζουμε τι έγινε στο Παρίσι και στο Βερολίνο).

Αντίθετα, σε χώρες που έχουν υπογράψει μνημόνια όπως η Ελλάδα, οι πιέσεις και οι κινήσεις για ιδιωτικοποίηση του νερού, είναι στοχευμένες και συνεχείς.

Όλοι είμαστε υποψιασμένοι, γιατί αυτό το σημαντικό αγαθό με τις υπηρεσίες υδρεύσεως από την ίδρυση τους, εδώ και χρόνια δεν είναι στον στενό δημόσιο τομέα ως ώφειλε, αλλά στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Η εξυπηρέτηση συμφερόντων, με οποιοδήποτε τρόπο ήταν πάντα ο στόχος.

Δούλεψαν συστηματικά όλα αυτά τα χρόνια, ξεγυμνώνοντας τις υπηρεσίες από το αναγκαίο προσωπικό, οδηγώνταςτες στοχευμένα σε αδυναμία στο έργο τους με τις τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό, με την γήρανση του. Όπου δε προσλαμβάνουν εργαζόμενους, είναι με σχέσεις εργασίας όχι κανονικών αλλά ελαστικών ή άλλων μορφών εργασίας, βάζοντας από την πίσω πόρτα τους ιδιώτες εργολάβους.

Είναι πάγιο αίτημα, των υπηρεσιών ύδρευσης η χρέωση από την ΔΕΗ με βιομηχανικό τιμολόγιο και όχι οικιακό όπως σήμερα, όπως επίσης και αφαίρεση του ΦΠΑ για την μείωση των λειτουργικών εξόδων και έτσι την τελική μείωση στα τιμολόγια των καταναλωτών, δηλαδή φτηνότερο νερό.

Τα αναγκαία έργα, δεν χρηματοδοτούνται από το κράτος όπως θα όφειλε και οδηγούν τις υπηρεσίες ύδρευσης σε δανεισμούς από τράπεζες.

Εντελώς προσχηματικά ακούμε να ενδιαφέρονται για την σπατάλη που γίνεται στο νερό, ότι είναι αρκετά φτηνό, ακούμε για ευφάνταστες στοχευμένες μελέτες, για οικονομικό εξορθολογισμό, χωρίς ποτέ να αναφέρονται στην υποχρέωση της χρηματοδότησης των υπηρεσιών ύδρευσης, από το επίσημο κράτος.

Είναι αυτό το άρρωστημένο κοινωνικό κομμάτι, που βλέπει το νερό ως ακόμα μια ευκαιρία για κέρδος.

Εάν, αγαθά όπως το νερό, η ενέργεια, υπηρεσίες του κοινωνικού κράτους όπως η υγεία, η ασφάλιση, τα απορρίμματα, βασικές υποχρεώσεις του κράτους απέναντι στους πολίτες εκχωρηθούν στους ιδιώτες, τότε δεν θα υπάρχει λόγος πληρωμής φόρων και ανάληψη υποχρεώσεων από τους πολίτες, απέναντι στο κράτος.

Να μην ξεχνάμε, ότι στην τελευταία κρίση με τον κορονοϊό το Εθνικό Σύστημα Υγείας με τους ελλιπέστατους αριθμητικά εργαζόμενους, είναι αυτό που στήριξε τον λαό, όπως επίσης και τη συμβολή των υπηρεσιών ύδρευσης, με το αναγκαίο αγαθό το νερό.

Η αποζημίωση τους, δε για αυτή την εργασιακή τους υποχρέωση και προσφορά ήταν χειροκροτήματα κενά περιεχομένου και στο βάθος λίαν συντόμως, ΣΔΙΤ, αντί των αναγκαίων προσλήψεων από το κράτος.

Όμως σε αυτή την μεθοδευμένη, άστοχη και επικίνδυνη πολιτική για το νερό τουλάχιστον ο κόσμος έχει ενημερωθεί και ευαισθητοποιηθεί μέσα από κινήματα, από ψηφίσματα, από συλλογή υπογραφών. Έτσι οι διάφορες Σειρήνες δεν θα μπορέσουν να του ακυρώσουν το ταξίδι του προς την αναγκαία Ιθάκη, που δεν είναι άλλο από αυτό που μόνιμα λέγαμε και θα λέμε.

ΠΟΣΙΜΟ ΝΕΡΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΡΥΣΗ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΥΔΡΕΥΣΗΣ ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ.

* Ο Τάκης Κόλλιας είναι εργαζόμενος στην ΔΕΥΑ Σικυωνίων και Πρόεδρος του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Κιάτου