Άκης Πάνου : Ο λαϊκός φιλόσοφος που μας άφησε παρακαταθήκη μεγάλα τραγούδια, αράγιστα από το χρόνο
Ο Άκης (Αθανάσιος) Πάνου έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα, στις 7 Απρίλη του 2000. Γεννήθηκε στις 15 Δεκέμβρη 1933 στην Καλλιθέα. Ο πατέρας του εργάζονταν στη Βασιλική φρουρά κι αργότερα στο 15ο στρατιωτικό νοσοκομείο, ως γραμματέας. Τη μύησή του στη μουσική θα πρέπει όμως να την πιστώσουμε στη μητέρα του. Εκείνη ήταν που του τραγουδούσε τα ρεμπέτικα της εποχής και τον πήρε από το χέρι να τον γνωρίσει σε σημαντικούς ανθρώπους. Έτσι, ο μικρός Θανασάκης (Άκης) βρέθηκε το 1946, στα δεκατρία του μόλις χρόνια, να παίζει στο πάλκο – αλλά και σε διάφορες ταβέρνες βγάζοντας πιατάκι – κιθάρα και μπουζούκι πλάι στον Γιάννη Σταματίου, τον περίφημο «Σπόρο».
Γέννημα θρέμμα μιας εποχής αξιακών φαινομένων με το δικό του προσωπικό κώδικα τιμής και αντίληψης, η ιδιότροπη φιγούρα του Άκη Πάνου πάλευε να οριοθετήσει ένα σταθερό βάδισμα στην κινούμενη άμμο μιας παράταιρης εποχής, όπου υπερίσχυαν οι καρικατούρες της υποκριτικής και ανέμελης υποκουλτούρας.
Χαρισματικός, αυτοδίδακτος ,με σπάνιο ταλέντο μας προίκισε με μερικά από τα διαχρονικότερα κομμάτια της ελληνικής μουσικής, δείγμα μιας παρακαταθήκης που είναι αδύνατον να την αγγίξει κανείς.
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος είχε πει για εκείνον «Μόνο με το τραγούδι του «Η ζωή μου όλη» έκοψε πολλά κεφάλια, ανέβηκε ψηλά.».
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=jKFNXRh-lXU[/embedyt]
“Είμαι αναρχικός αλλά, με την πραγματική έννοια του όρου και όχι του βιτρινοθραύστη. Έχω δικό μου κόμμα, του οποίου είμαι ιδρυτής, αρχηγός και μόνος οπαδός. Προσπαθώ να βάλλω εναντίον αυτού του συστήματος με το μόνο μέσον που διαθέτω: τη συνεχώς διαμορφούμενη λογική μου». Σε αυτόν τον χρειώδη σκληρό πυρήνα συνοψιζόταν το προσωπικό του δόγμα.
Ο “αναρχικός” Άκης Πάνου ήταν εξουσιαστής του έμμετρου λόγου. Παίρνει τον πόνο «αγκαζέ» και μας θέτει απέναντι από τα πραγματικά μας προβλήματα μέσα από μοιραίες κραυγές και κραυγαλέες σιωπές. Μεταπηδάει με μαεστρία από το ειδικό στο γενικό χρησιμοποιώντας ορολογία και έννοιες διφορούμενες που καταλήγουν να αφορούν όλους μας, όπως στον τρελό που φτιάχνει ένα κόσμο δικό του και παλεύει να βρει εκεί αυτό που η ζωή δεν του έδωσε, κάνοντάς μας να ταυτιζόμαστε με το απωθημένο και το απραγματοποίητο όνειρο που όλους λίγο ή πολύ μας έχει πάρει στο κατόπι.
Στις δημιουργίες του αποτυπώνεται όλη η φιλοσοφία του και αντίληψη περί ζωής, έρωτα, θανάτου, ηθικής, πολιτικής, κοινωνίας, μηχανισμών εξουσίας. Η ιδιόρρυθμη, βαθυστόχαστη, ευρηματική, «αναρχοαυτόνομη» θεματική γραφή του επεκτείνεται και επαναλαμβάνεται σε όλο το έργο του και στη ζωή του…
Ιστορική έχει μείνει η έμμετρη επιστολή (δείτε ΕΔΩ) που το 1975 έστειλε ο Άκης Πάνου στους διευθυντές των τότε κρατικών ραδιοφωνικών σταθμών διαμαρτυρόμενος για τον αποκλεισμό των τραγουδιών του από τα μέσα ενημέρωσης.
Η 1η Αυγούστου 1997 είναι η πιο δύσκολη στιγμή του, από την οποία δυστυχώς κρίθηκε το τέλος μιας βασανισμένης διαδρομής. Μετά από άπειρες συγκρουσιακές στιγμές με την κόρη του Ελευθερία, στην οποία είχε υπερβολική αδυναμία (είχε σκαλίσει το πρόσωπό της στο πίσω μέρος του μπουζουκιού του), εξαιτίας της σχέσης που διατηρούσε με το Σωτήρη Γιαλαμά, τον οποίο δεν ενέκρινε, το μοιραίο δεν άργησε να συμβεί. Σε μια άτυχη συνάντηση των δύο, η χρήση του όπλου για εκφοβισμό και ο εξοστρακισμός της σφαίρας στοιχίζουν τη ζωή του Γιαλαμά.
Δικάζεται τον Μάρτιο του 1998 από το μικτό ορκωτό κακουργιοδικείο Καβάλας. «Δε μετανόησα γιατί δεν εννόησα τι έγινε» έλεγε, οχυρωμένος πίσω από τον προσωπικό του κώδικα.
Στην ίδια δικάσιμο σαν φριχτοί πυροβολισμοί αντήχησαν τα λόγια του συνηγόρου πολιτικής αγωγής Βασίλη Καπερνάρου :«Απαλλάξτε την κοινωνία από τον κύριο και τα παρωχημένα τραγούδια του…»
Κρίνεται ένοχος και καταδικάζεται σε ισόβια χωρίς ελαφρυντικά. Δεν του αναγνωρίστηκε ούτε το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου, αλλά ούτε και αυτό της καλλιτεχνικής προσφοράς…
Τον Φλεβάρη του 1999 ο Άκης περιφρουρούμενος είχε ένα τυχαίο συναπάντημα με το Στέλιο Καζαντζίδη,λίγο πριν αποχωρήσουν και οι δυο από τη ζωή. Οι δυο φίλοι, κάτω από την ανοχή και την κατανόηση των ενστόλων, αγκαλιάστηκαν στη μέση του δρόμου και τα είπαν για τελευταία φορά σε ένα αξέχαστο γλέντι.
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=jBk4B4bnseg[/embedyt]
Λίγους μήνες αργότερα η «ζωή του όλη» έγινε «κέρασμα στο Χάρο» αλλά τα «παρωχημένα» τραγούδια του παρέμειναν σημαίες πολιτισμού της χώρας…
Ο Άκης με τα σκαμμένα μάγουλα και το δειλό χαμόγελο, ξεκίνησε από ψηλά, για να φτάσει χαμηλά και να γυρίσει στις στέρεες βάσεις. Ήταν από τους τελευταίους εθελοντές ρεμπέτες. Σ’ ένα φοβερό κρεσέντο βούτηξε στις αμαρτίες του, μερώνοντας και εξαγνίζοντας τον καημό του μέσα από τον πυρετό της καλλιτεχνικής του δημιουργίας.Έφτασε στο τέρμα, χωρίς να έχει νιώσει μικρός, πάλεψε, πέθανε, πέρασε, μα δεν είναι νεκρός…
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=VB3Po7paWe4[/embedyt]