«Ήθος ανθρώπω δαίμων» λέει ο Ηράκλειτος, που θα πει δαίμονας ή θεός για τον άνθρωπο είναι ο ίδιος ο χαρακτήρας του.

Αλλά ακόμα και το γνωστό δαιμόνιο του Σωκράτη είναι εκείνο το κομμάτι της συνείδησης που προστατεύει τον άνθρωπο, είναι η εσωτερική του φωνή, η έμπνευσή του.

«Κατά τον δαίμονα εαυτού», σημαίνει να ζεις σύμφωνα με τον δαίμονά σου, να είσαι ο εαυτός σου, να πράττεις με ό,τι ορίζει η συνείδησή σου.

«Κατά τον δαίμονα εαυτού», δηλαδή ασυμβίβαστος, προκλητικός, επαναστατικός, όπως υπήρξε ο Morrison.

Διαβάζοντας την είδηση για το θάνατο του Mustafa Kocak μετά από 297 μέρες απεργίας πείνας, ενώ έχει προηγηθεί ο θάνατος της Helin Bolek στις 3 του Απρίλη μετά από 288 μέρες απεργίας πείνας, μελών του Τουρκικού μουσικού συγκροτήματος Grup Yorum, ένα αθέλητο δάκρυ φορτώνεται στο μάτι, αν και για τέτοιους θανάτους τα δάκρυα περισσεύουν.

Επέλεξαν αυτόν τον αγώνα, αυτό το δρόμο με το διαγεγραμμένο τέλος προκειμένου να σταματήσουν οι νομικές διώξεις εναντίον του συγκροτήματός τους. Για να αρθεί η απαγόρευση των συναυλιών, να σταματήσουν οι επιδρομές στα πολιτιστικά κέντρα των μουσικών ομάδων και να απελευθερωθούν τα φυλακισμένα μέλη τους.

Το συγκρότημα Grup Yorum βρίσκεται στο στόχαστρο των Τουρκικών διωκτικών αρχών από την ίδρυσή του το 1985. Και από το 2016 του έχει απαγορευτεί να εμφανίζεται στην Τουρκία με την κατηγορία ότι διασυνδέεται με το κόμμα DHKP–Cπου χαρακτηρίζεται τρομοκρατική οργάνωση από την Τουρκία, τις ΗΠΑ και την ΕΕ.

Η νομική ομάδα Νομικό γραφείο του λαού, ανακοίνωσε ότι ο εκλιπών μουσικός δεν είχε λάβει δικαίωμα για μια δίκαιη δίκη. «Να ξέρετε πως το κράτος δολοφόνησε τον Μουσταφά για να μην ακουστεί στο δικαστήριο» συμπλήρωσε.

Ο Μουσταφά, όπως και η Bolek, εξέτιε ποινή ισόβιας κάθειρξης για απόπειρα «ανατροπής της συνταγματικής τάξης», ομολογία που του αποσπάστηκε ύστερα από απάνθρωπα βασανιστήρια.

Η ζωή και η συμπεριφορά του Μουσταφά και της Helin Bolek, παρεκκλίνει από τα κοινωνικά στερεότυπα του καιρού τους. Υπήρξαν μουσικοί και ποιητές ασυμβίβαστοι, προκλητικοί, επαναστάτες. Έζησαν, δημιούργησαν και πέθαναν «κατά τον δαίμονα εαυτού». Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Κανένας συμβιβασμός, κανένας συμψηφισμός, καμιά διαπραγμάτευση. Μ’ αυτή την έννοια υπήρξαν «καταραμένοι», όπως τόσοι και τόσοι λαμπροί καλλιτέχνες και επαναστάτες.

Δεν πτοήθηκαν ζώντας και δημιουργώντας ανάμεσα σε τσακάλια και ύαινες, υπομένοντας την άργητα του Νόμου και τους κατατρεγμούς της εξουσίας.

Αυτοί οι εκλιπόντες έστησαν με πείσμα το δικό τους ουρανό που οι αστραπές του σκίζουν όπως τα μαχαίρια. Έγιναν ρεύμα σίφουνα, σκιόφως από ρόδα στην έξαλλη αυγή. Σήκωσαν το δικό τους ήλιο διάστικτο από μενεξελιούς κρυστάλλους.

Αυτοί οι αοιδοί «έφυγαν» όπως της τέχνης ο κανόνας το απαιτεί. Ο θάνατός τους το τελευταίο σόλο, το ύστατο χειροκρότημα από το άδειο θεωρείο. Μήπως έτσι δε μαθαίνουμε τους συνενόχους τους; Τους παρίες όλων των φυλών; Μήπως έτσι δε μαθαίνουμε πως τρέχει το αίμα στις φλέβες; Πως έρχεται ζωή από το θάνατο, πως όταν αδυνατούν οι ζωντανοί θα σηκωθούν οι πεθαμένοι;

Η ζήση και ο χαμός τους πραγματικοί «δαίμονες», ταρακουνούν την καραντίνα μας, πυροδοτούν τη δραστική σκέψη και έναν κόσμο φαντασίας ως πραγματικότητα.

Η ζωή και το τέλος τους θα αναγγέλλουν διαρκώς αυτόν τον καινούργιο κόσμο, έναν κόσμο έμφυτο στον οποίο η ουτοπία συστηματικά θα εκθρονίζει τη διαχειριστική ευτέλεια της εξουσίας.