Με αφορμή την μουσική παράσταση «Το πιο ωραίο μου τραγούδι θα σου πω» που παρουσιάζεται το Σάββατο 16 του Νοέμβρη στον φιλόξενο πολυχώρο Barrio Nuevo Arte,στο Κιάτο,ο Θάνος Μικρούτσικος μιλάει  για την προσωπική του πορεία στην Τέχνη και τον Πολιτισμό,αλλά και για την πολιτική υπογραμμίζοντας ότι ” πρέπει πάσει θυσία, χθες όχι σήμερα, να σταματήσουμε αυτό τον κατήφορο.”

ΕΡ:Κύριε Μικρούτσικε το Σάββατο 16 του Νοέμβρη θα είστε πάλι εδώ,στο Κιάτο…

Θα θέλαμε να μας πείτε δυο λόγια για «Το πιο ωραίο μου τραγούδι θα σου πω» την νέα μουσική παράσταση που θα παρουσιάσετε στην μουσική σκηνή του Barrio Nuevo Arte.

Θ.Μ:Ναι θα είμαι το Σάββατο στο Κιάτο παρουσιάζοντας αυτό το πρόγραμμα «Το πιο ωραίο μου τραγούδι θα σου πω», που είναι ένα πρόγραμμα για 3 μουσικούς. Για τη Ρίτα Αντωνοπούλου φωνή, για μένα στο πιάνο και τον Θύμιο Παπαδοπουλο στα πνευστά. Αυτό το τρίο είναι για μένα μία εξαιρετική μουσική πρόταση, εννοώ, από αυτές που εγώ μπορώ να κάνω, ίσως κάποιοι θεωρούν ότι το θέαμα αυτό είναι από τα φτωχά, από τα λιτά θεάματα, δεν έχουν δίκιο, γιατί με την προυποθεση ότι οι μουσικοί, έχουν την δυνατότητα να παίζουν πολλά και διαφορετικά είδη και ταυτόχρονα να πεθαίνουν και να ξαναγεννιώνται στην σκηνή, όπως βεβαίως η Ρίτα και ο Θύμιος, αυτή ακριβώς η μορφή μπορεί να αναδείξει το τραγούδι να φτάσει στην ουσία του.

Άλλωστε το ότι έρχομαι στο Κιάτο με αυτό το πρόγραμμα, δεν υποτιμώ καθόλου το Κιάτο, απλούστατα θέλω να σας πω ότι είναι ένα πρόγραμμα το οποίο επέλεξα για να παρουσιάσω από την επόμενη σαιζόν στην Ευρώπη σε μεγάλες Ευρωπαικές πόλεις με ακριβώς αυτό τον τρόπο. Στηρίζομαι βεβαίως στην Ρίτα Αντωνοπούλου η οποία είναι κατά την γνώμη μου μακράν ότι καλύτερο έχουμε από γυναικείες φωνές σήμερα, και το λεω εγώ που είναι γνωστό ότι έχω δουλέψει με τις σημαντικότερες γυναίκες τραγουδίστριες, τη Μαρία Δημητριάδη, τη Μαρία Φαραντούρη, τη Χαρούλα Αλεξίου, τη Μίλβα, την Δήμητρα Γαλάνη την Ελευθερία Αρβανιτάκη, τις πολύ μεγάλες φωνές που έβγαλε αυτός ο τόπος αλλά και στην περίπτωση της Μίλβα στην Ευρώπη.

Αισθάνομαι φοβερή αγάπη και εκτίμηση για όλες αυτές και ευγνωμοσύνη γιατί μπόρεσαν να δώσουν ενα ειδικό βάρος στα τραγούδια μου και να μεγαλώσουν την εμβέλεια τους, αλλά σήμερα αυτό το πρόγραμμα δε θα μπορούσα να το κανω με καμία πέραν της Ρϊτας, η οποία έχει την δυνατότητα μιας απίστευτης σκηνικής παρουσίας, που σημαίνει ότι αυτομάτως στέλνει τον ήχο από τη σκηνή κάτω στους θεατές, μία γυναίκα που εκφέρει τις συλλαβές, τις λέξεις και τις φράσεις με ένα μοναδικό και ιδιαίτερο τρόπο και έχει τη δυνατότητα να τραγουδήσει το μεγαλύτερο μέρος του φάσματος, σε μία συναυλία μαραθώνιο θα έλεγα για 3 ανθρώπους γιατί κρατάει πάνω από 3 ώρες.

Από την άλλη μεριά ο Θύμιος Παπαδόπουλος είναι πια γνωστό στο Ελληνικό κοινό ότι είναι ο πιο πολυσύνθετος Ελληνας μουσικός και μία από τις καλύτερες περιπτώσεις μουσικών που έχουμε στην Ευρώπη.

ΕΡ: Πέρα από την δημιουργική σας πορεία στη μουσική,στο παρελθόν έχετε περάσει και από κυβερνητικές και άλλες θέσεις ευθύνης, σε ότι έχει να κάνει με τις υποδομές και τον προσανατολισμό του πολιτισμού στη χώρα μας. Σήμερα ,στην εποχή της οικονομικής κρίσης, ποιος πιστεύετε ότι πρέπει να είναι ο ρόλος του πολιτισμού και τα μηνύματα που οφείλει να επικοινωνεί στον κόσμο ;

Θ.Μ: Όταν μιλάμε για τον πολιτισμό το λέμε με την γενικότερη σημασία και συμφωνώ, μέσα εκεί εμπεριέχεται και η τέχνη. Κοιτάξτε, και πριν από την κρίση ο πολιτισμός δεν βοηθιόταν ιδιαιτέρως από το κράτος και πρέπει εδώ να πω, ότι πολλές τέχνες έχουν την ανάγκη μιας συμπαράστασης από ένα κράτος ,που σέβεται τον εαυτό του και τους πολίτες του, γιατί υπάρχουν μορφές, που χωρίς αυτή τη βοήθεια δεν μπορούν να επιβιώσουν. Είναι ο κινηματογράφος, είναι οι μεγάλες παραγωγές του Θεάτρου, είναι η συμφωνική μουσική, είναι η όπερα είναι πολλές μορφές, που χωρίς αυτή τη βοήθεια δεν μπορούν να επιβιώσουν και πριν την κρίση δεν τις βοηθούσε το κρατος όπως έπρεπε.

Τώρα βέβαια με την κρίση το πράγμα είναι στα όρια του μηδενός.

Από εκεί και πέρα ο ρόλος της τέχνης και του πολιτισμού γενικότερα, ο διαχρονικός ρόλος, θα έλεγα είναι να είναι το χνάρι του ανθρώπου πάνω στην γη. Δηλαδή αυτη η περιπέτεια του ανθρώπου όχι μόνο όπως την ξέρουμε από τις οργανωμένες κοινωνίες δηλαδή από τον πρώτο καταμερισμό εργασίας στην Μεσοποταμία, αλλά όπως τον ξέρουμε ακόμα και από την εποχή των σπηλαίων είναι επί της ουσίας να δημιουργει ίχνη ιστορίας.

Έτσι ξέρουμε τι γινόταν πριν 3 πριν 5 πριν 8 πριν 10 χιλιάδες χρόνια ακριβώς από δημιουργήματα τέχνης. Με τον Παρθενώνα με ένα παράδειγμα, ή με τον Ευριπίδη ή τον Αισχύλο ή τον Σοφοκλή ή τον Αριστοφάνη γνωρίζουμε τι ακριβώς γινότανε πριν 2 και 2.500 χρόνια. Είναι λοιπόν το χνάρι του ανθρώπου πάνω στη γη, η περιπέτεια του ανθρώπου προσδιορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τον πολιτισμό και την τέχνη.

Στον 20ο αιώνα που έχουμε μεγάλες ανακατατάξεις, η τέχνη απέκτησε και ένα δεύτερο θα έλεγα περιεχόμενο είναι η τέχνη, η σοβαρή τέχνη πάντα, που βοηθα τον άνθρωπο να αποκτήσει μία κοινωνική συνείδηση.

Η Τέχνη για να το ξεκαθαρίσουμε δεν αλλάζει τον κόσμο. Τον κόσμο τον αλλάζουν οι άνθρωποι, αλλά άνθρωποι συνειδητοί με κριτική σκέψη.

Και η τέχνη του 20ου αιώνα σε αρκετές περιπτώσεις βοήθησε σε αυτή την ιστορία, βοήθησε να αποκτήσουν οι άνθρωποι συνείδηση. Άνθρωποι με κριτική σκέψη αλλάζουν τον κόσμο.

Στις εποχές της κρίσης στις μεγάλες κρίσεις, στην κρίση του ’29, στη κρίση του β Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και σήμερα στην κρίση που αντιμετωπίζει και η χώρα μας αλλά και ολόκληρη η Ευρώπη, θα έλεγα και ο κόσμος στο μεγαλύτερο μέρος του, η τέχνη αποκτά και ένα τρίτο περιεχόμενο. Έχει τη δυνατότητα, η σοβαρή τέχνη να εμψυχώνει. Να εμψυχώνει τον κόσμο που την παρακολουθεί και παράλληλα και οι καλλιτέχνες που την παράγουν να εμψυχώνονται από αυτή τη διαδικασία. Είναι πολύ μεγάλη ιστορία αυτή η τρίτη περίπτωση, αρκεί να μην έχει ο κόσμος την άποψη, ήρθε ένας καλλιτέχνης, στη μουσική στο τραγούδι στο θέατρο κλπ πάμε να ξεχαστούμε.

Όχι. Πάμε μαζί του να θυμηθούμε και να εξακολουθούμε να θυμόμαστε γιατί αυτά που μας συμβαίνουν είναι ιδιαιτέρως καταστροφικά και θα πρέπει να αλλάξουμε τα πράγματα.

ΕΡ: Έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα μουσικά ακούσματα , υπάρχει χώρος για δίσκους σαν την Καντάτα για τη Μακρόνησο, το Φουέντε Οβεχούνα,το Τροπάρια για Φονιάδες;

Θ.Μ: Καταρχή εγώ από την αρχή της σταδιοδρομίας μου από την αρχή της δουλειάς μου δεν σκεφτόμουνα τι χώρος υπάρχει. Αυτός ήμουνα, αυτός είμαι, αυτά έκανα, αυτά κάνω. Είτε υπάρχει, είτε δεν υπάρχει πολύς χώρος. Θα σας έλεγα όμως ότι η δική μου περίπτωση είναι πολύ ενδεικτική γιατί από τη στιγμή που χωρίς σκόντο καλλιτεχνικό έκανα αυτά που έκανα τη δεκαετία του 70 προσέχοντας πάντα πέρα των σπουδαίων κειμένων που μελοποίησα αν μιλάμε για το τραγούδι, να προσέχω πάντα η φόρμα μου να είναι σημερινή για τότε που το έγραφα και μελλοντική και όχι παρελθοντική με όλο το σεβασμό που έχω για το παρελθόν, αυτός ειναι ο κυριώτερος λόγος που σήμερα και τα «Τροπάρια για φονιάδες» που είπατε και η «Καντάτα για την Μακρόνησο» και τα «πολιτικά τραγούδια» είναι στην πρώτη γραμμή. Όχι γιατί η κρίση τα επανέφερε, αλλά γιατί η φόρμα δεν τα ξεπούλησε, η φόρμα εκείνη με την οποία έγραψα τα τραγούδια τα κάνει να ζουν σήμερα και ενδεχομένως να ζουν και αύριο.

Το μυστικό είναι αυτό και επομένως αυτό είναι σίγουρο ότι θα εξακολουθήσω να κάνω, άλλωστε αυτό ξέρω να κάνω, αυτό θέλω να κάνω για αυτό πεθαίνω και έτσι θα εξακολουθώ να ζω και να δημιουργώ.

ΕΡ: Με δεδομένη την πολιτικοοικονομική πραγματικότητα, πιστεύετε ότι υπάρχει κάποια μαγική… συνταγή για να βγούμε από την κρίση;

Θ.Μ: Όχι μαγική συνταγή δεν υπάρχει, εδώ που μας έχουν φτάσει.

Το 2010 σαφέστατα και το 2011, θα σας έλεγα ότι υπάρχει ο άλλος δρόμος, ο οποίος μπορούσε να δείξει, ο εκτός του μνημονίου, ο οποίος θα μπορούσε να δείξει μέσα σε 2-3 χρόνια πραγματικά φως και έξω από το τούνελ.

Τώρα βεβαίως εδώ που έχουμε φτάσει και με ένα βυθό να βυθίζεται συνεχώς, μαγικες λύσεις δεν υπάρχουν μεν, αλλά πρέπει πάσει θυσία, χθες όχι σήμερα, να σταματήσουμε αυτό τον κατήφορο. Αυτος ο κατήφορος δεν σημαίνει ότι αύριο θα έχουμε ένα καθαρό μπλε ουρανό στην Ελλάδα, αλλά ότι θα σταματήσει η καταστροφή. Θα σταματήσει το μνημόνιο, θα σταματήσουμε να πληρώνουμε τοκοχρεωλύσια, να ξανααποκτήσουν οι άνθρωποι τα εργασιακά δικαιώματα που χάσανε, κοινωνία χωρίς εργασιακά δικαιώματα ίσον ζούγκλα, να ξαναπάει ο μισθός στα 751 ευρώ στον ιδιωτικό τομέα, που είναι για μένα μινιμουμ των μίνιμουμ και να αρχίσει να ανακόπτεται η ανεργία. Μόνο τότε μπορεί σε 3-4 χρόνια να δούμε το φως στο τούνελ.

ΕΡ: Εσείς εάν υπάρξουν οι ικανές πολιτικές προϋποθέσεις προτίθεστε να ξαναγυρίσετε στην ενεργό πολιτική και να διεκδικήσετε θέσεις κυβερνητικής ευθύνης;

Θάνος Μικρούτσικος – Κι αυτό κακοηθες παιδιά (Πάτρα 1982)

Θ.Μ: Εγώ το 1993, οταν μου έγινε η πρόταση από τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου, δεν πέταξα στα σύννεφα. Ήμουνα υπό σκέψη και με πολλά ερωτηματικά για πάνω από ενάμιση μήνα. Και του απάντησα τελευταία στιγμή. Διότι είχα αρνηθεί από το 1977 έως το 1993 πάρα πολλές προτάσεις για να κατέβω στην πολιτική, ήμουνα πάντα πολιτικοποιημένος αλλά ήμουνα μουσικός.

Το 93 αν δέχτηκα δεν δέχτηκα λόγω ματαιοδοξίας, ότι θα γίνω Υπουργός. Για όσους με γνωρίζουν αυτό είναι αυτονόητο. Δέχτηκα γιατί είχα εμπλακεί στην πολιτιστική διαχείριση και ήθελα να βοηθήσω στην ανάπτυξη αυτής της χώρας μέσω του πολιτισμού της με σοβαρούς θεσμούς και με υποδομές.

Όμως είχα πει και στον ίδιο τον Παπανδρέου και το απέδειξα με τη στάση μου ότι αυτό είναι μία παρένθεση. Μία παρένθεση για να πετύχω ή να συμβάλλω στην επιτυχία κάποιων πραγμάτων και μετά να ξαναγυρίσω στην μουσική μου.

Η Μουσική είναι απαιτητική ερωμένη. Δεν μπορείς να μπαίνεις και να βγαίνεις όποτε σου καπνίσει. Δεύτερη φορά να την ξαναπουλήσω θα με τελειώσει. Και εγώ θέλω να ζω την καθημερινότητά μου σαν Μουσικός. Και έχω από το 96 αρνηθεί κάποιες φορές την εμπλοκή μου πάλι με την πολιτική. Έτσι λοιπόν μπορεί να είμαι πολιτικοποιημένος να συμμετέχω να κάνω δημόσιες παρεμβάσεις αλλά στην ενεργό πολιτική δεν θα εμπλακώ.

ΕΡ: Ο φασισμός στην χώρα μας ξανασήκωσε κεφάλι… Την Κυριακή 17 Νοέμβρη θα εμφανιστείτε εκτάκτως στη μουσική σκηνή “Ρυθμός Stage” για να τιμήσετε την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.Η φετινή επέτειος έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία;

Rosa Luxemburg:Από το δίσκο “Τροπάρια για φονιάδες”σε ερμηνεία Μαρίας Δημητριάδη

Θ.Μ: Κοιτάξτε. Παρότι οι επέτειοι, έτσι όπως γίνανε εδώ και 37 χρόνια, μερικές φορές είχανε κάποια κοινοτοπία, εντούτοις εντός μου ζούσαν κανονικά γιατί ήμουν ένας από τους ανθρώπους που ήμουνα μές στο Πολυτεχνείο, μπορεί αυτό να μην το συζητούσα δημοσίως γιατί είδα ότι πάρα πολλοί από μόνοι τους είχαν υπερτιμήσει την παρουσία τους ή απουσίαζαν και έλεγαν ότι ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο, οπόταν είχα σκεφτεί για παρα πολλά χρόνια να μην συμμετέχω δημοσίως στις επετείους και το ήξερε ένας μικρος κύκλος ανθρώπων για την δική μου συμμετοχή, την παρουσία και την όποια συμβολή στην ιστορία του Πολυτεχνείου.

Όμως το Πολυτεχνείο είναι μια σπάνια στιγμή στην Ελληνική Ιστορία, ειδικοτερα μετά τον β Παγκόσμιο Πόλεμο και ανεξάρτητα αν η γενιά του Πολυτεχνείου κατακερματίστηκε σε 2-3 διαφορετικούς δρόμους άλλωστε όλες οι γενιές – δηλαδή κομμάτια τους- ακολουθούν διαφορετικό δρόμο, είναι το κομμάτι που ενσωματώνεται στο σύστημα, είναι το κομμάτι που αποσύρεται και το κομμάτι που αγωνίζεται.

Αυτό συμβαίνει σε όλες τις γενιές δεν είναι μόνο η γενιά του Πολυτεχνείου. Θεωρώ ότι ήταν μία οριακή στιγμή και για μένα πάντοτε θα είναι σημείο αναφοράς.

Τα τελευταία χρόνια λόγω του μνημονίου και της καταστροφικής πορείας, που έχει ο Ελληνικός λαός λόγω του μνημονίου που επέβαλαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις και οι άρχουσες ελίτ της Ευρώπης, αποκτά ακόμα ιδιαίτερη σημασία, γιατί η πάλη ενάντια στην τότε καταπιεστική εξουσία αποκτά καινούργιο περιεχόμενο.

Αν δούμε τώρα και το θέμα της αναζωπύρωσης του φασισμού και του Ναζισμού θα έλεγα στη χώρα μας, όχι της ακροδεξιάς, του Ναζισμού γιατί είναι πολύ διαφορετικό πράγμα, νομίζω ότι αποκτά ιδιαίτερη σημασία γιατί με τον Ναζισμό δεν παίζουμε.

Ο Ναζισμός είναι κάτι που αποβλήθηκε από την ανθρώπινη περιπέτεια από τον πολιτισμένο κόσμο, επειδή ακριβώς ήταν η πιο οργανωμένη συμμορία εγκλήματος με εκατομμύρια νεκρούς ακόμα και στους φούρνους, στον β Παγκόσμιο Πόλεμο.

Επομένως αυτή η βία, που η Ναζιστική ιδεολογία εμπεριέχει αυτονόητα, αυτός ο φοβερός φασισμός και η θεωρία τους και η ιδεολογία τους, πρέπει να βρει όλους τους υπόλοιπους Έλληνες αντίθετους, σαν πρώτο ζήτημα. Και νομίζω ότι η φετεινή επέτειος, ένα από τα πράγματα, που πρέπει να βάλει στην πρώτη γραμμή, είναι η πάλη εναντίον του φασισμού και του Ναζισμού

 

Συνέντευξη του Θάνου Μικρούτσικου στον Γρηγόρη Δημόπουλο για το kavos news.gr