08/01/1929:Ο Γάλλος συγγραφέας Ανρί Μπαρμπύς, πρόεδρος της «Επιτροπής προστασίας των θυμάτων του φασισμού και της λευκής τρομοκρατίας», καταγγέλλει σε γράμμα του προς την ελληνική κυβέρνηση την τρομοκρατία που ασκείται κατά του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα.

Ο Ανρί Μπαρμπύς γεννήθηκε στην Ανιέρ της Γαλλίας το 1873. Εισχώρησε στους λογοτεχνικούς κύκλους του Παρισιού αρχικά ως ποιητής και δημοσιογράφος. Το 1908 έγραψε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο “Η κόλαση”. Το 1914, μόλις ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, παρόλο που είχε ήδη καθιερωθεί ως λογοτέχνης και η υγεία του ήταν σε κακή κατάσταση, προσχώρησε εθελοντικά στις τάξεις του γαλλικού στρατού και υπηρέτησε στο μέτωπο. Πολύ γρήγορα συγκλονίστηκε από τις συνθήκες της στρατιωτικής ζωής αλλά και από τη ματαιότητα της σύγκρουσης. Παρόλο που τραυματίστηκε σοβαρά στους πνεύμονες σε μια έκρηξη, κατά καιρούς επέστρεφε στο μέτωπο, μέχρι που έμεινε ανάπηρος. Ως αντίδραση, έγραψε το 1916 το βιβλίο του “Στη φωτιά”, μια ρεαλιστική αλλά ταυτόχρονα ποιητική καταγραφή της φρικτής καθημερινότητας των στρατιωτών στο μέτωπο του πολέμου, με το οποίο κέρδισε την ανώτερη λογοτεχνική διάκριση, το βραβείο Goncour.

Το 1923, μετά τον πόλεμο, προσχώρησε στο νεοσύστατο Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας και συνέχισε το έργο του με τη συγγραφή πολιτικών μυθιστορημάτων κυρίως. Σ’ αυτή την περίοδο ανήκει και το βιβλίο του “Ιησούς” (1927). Το 1927 κάνει το πρώτο του ταξίδι στη Σοβιετική Ένωση και το 1928 ξεκινά την έκδοση της εβδομαδιαίας κομμουνιστικής εφημερίδας Monde. Το 1935, έπειτα από επανειλημμένες επισκέψεις στη Σοβιετική Ένωση, γράφει το τελευταίο του βιβλίο, μια βιογραφία του Στάλιν. Υπήρξε ένας στρατευμένος συγγραφέας, ένθερμος αγωνιστής της εθρήνης, θαυμαστής της Ρωσικής Επανάστασης, του Λαϊκού Μετώπου και του Κόκκινου Στρατού. Πέθανε στη Μόσχα τον Αύγουστο του 1935 και τάφηκε στο νεκροταφείο Περ Λασέζ του Παρισιού.

Για τη λευκή τρομοκρατία στα Βαλκάνια έκανε επιτόπια έρευνα και έγραψε το περίφημο έργο του «Οι δήμιοι στα Βαλκάνια», που αποτελεί ξεσκέπασμα των εγκλημάτων και ένα δημόσιο στιγματισμό των δολοφόνων στη Βουλγαρία, Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία κλπ. Υπήρξε πρόεδρος της αντίστοιχης επιτροπής και με την ιδιότητα του αυτή έστειλε το περίφημο γράμμα προς την ελληνική κυβέρνηση που δημοσίευσε πρωτοσέλιδα ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ (9/1/1929)

Να σημειώσουμε ότι προηγήθηκε επιστολή του Διευθυντή Εργασίας και Κοινωνικής Πρόνοιας του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας κ. Ζάκα που ανέλαβε να απαντήσει εκ μέρους της κυβέρνησης στη επιτροπή αυτή στις 21/11/1928 σε σχετική της επιστολή στις 5/7/1928. Στην απάντηση του τονίζει ότι «..Δεν υπάρχει σήμερον εις τας ελληνικάς φυλακάς και εις ακόμη κρατούμενος δια πολιτικόν αδίκημα…» καθώς και ότι «…δεν υπήρξεν εις την Ελλάδα περιορισμός τις εις αναγνώρισιν και εις ελευθέραν εξάσκησιν του συνδικαλιστικού δικαιώματος και του της απεργίας…»

Σε σχετική επιστολή – απάντηση ο Α. Μπαρμπυς επισημαίνει, δίνοντας μία ανάγλυφη εικόνα τους καθεστώτος τρομοκρατίας σε βάρος των κομουνιστών και άλλων αγωνιστών που επικρατούσε στην Ελλάδα. :

«…1. Το ζήτημα της αμνηστίας εκκρεμεί και όσοι πιάστηκαν στη μεγάλη απεργία των καπνεργατών και μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης Βενιζέλου, δεν ελευθερώθηκαν. Είναι αδύνατο να μη θεωρηθή ότι πρόκειται για πολιτικούς κρατούμενους. Έχω ένα κατάλογο , που αναμφίβολα δεν είναι πλήρης, εξόριστων στα νησιά Κίμωλος, Θήρα, Σίκινος, Αμοργός, Φολέγανδρος, Ανάφη, Ιος, Σκιάθος , Κουφονήσι, Σπέτσες. Περιλαμβάνει 50 ονόματα….Αυτοί είναι πολιτικοί εξόριστοι. Άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι βρίσκονται στις φυλακές Αργοστολίου, της Κέρκυρας, Αιγίνης, Χίου, Θεσσαλονίκης, Αθηνών. Λειβαδιάς, Ξάνθης , Σπάρτης. Είναι 40 τον αριθμό…

3. Μας βεβαιώνετε πως καμμιά απαγόρευση δεν υπάρχει στην Ελλάδα για την ελεύθερη εξάσκηση του συνδικαλιστικού και απεργιακού δικαιώματος. Είναι πράγματι έτσι στη θεωρία, μα στην πράξη οι εργάτες αυτοί πλημμυρίζουν τις φυλακές και τα νησιά που αναφέραμε, πιάστηκαν όλοι ή σχεδόν όλοι στις απεργίες και για τη συνδικαλιστική τους δράση. Εξ’ άλλου μπορεί να υποστηρίξη κανείς ότι οι προηγούμενες συλλήψεις, αληθινά παράνομες συλλήψεις των αρχηγών που προηγήθηκαν του τελευταίου συνεδρίου της Γενικής Συνομοσπονδίας, στον Πειραιά, βρίσκονται σ’ αρμονία με τον σεβασμό του συνδικαλιστικού δικαιώματος; Ελπίζουμε πως οι μέθοδες αυτές δεν θ’ ανανεωθούν με την ευκαιρία του συνδικαλιστικού συνεδρίου που θα γίνη στην Αθήνα το Γενάρη και ότι οι αντιπρόσωποι θα μπορέσουν να παν ελεύθερα.

4. Σας ευχαριστούμε Κύριε Διευθυντή που μας λέτε ότι προσωπικά είστε κατά των εξοριών. Είναι μία μέθοδος απεχθής, ανάξια για ένα τόπο σαν την Ελλάδα. Σημειώνετε πως ο αριθμός των εξορίστων δεν είνε τόσο μεγάλος όσο εππί Παγκάλου και εύχεσθε για τη νομική επιθεώρηση που θα εξαφανίση από τον ελληνικό κώδικα τα σχετικά με την εκτόπιση άρθρα. Μας φαίνεται πως όλοι οι συμπολίτες σας που συμμερίζονται την αποψή σας θάπρεπε να ενωθούν με τους εργάτες της χώρας σας ενάντια στην καταπίεση αυτή και για την άμεση επαναφορά των εξορίστων…»