Του Σωτήρη ΣΑΛΗ

Για εμάς τους Έλληνες δεν είναι μια απλή υπόθεση το να γυρνάς και να βλέπεις τις ομορφιές αυτής της χώρας. Ειδικά για τους ανθρώπους που βλέπουν πέρα από τις ορατές μορφές ενός τόπου και αυτούς που βάζουν μπροστά το νου και στοχάζονται τα πάντα αποκτούν το πραγματικό τους ίσως νόημα.

Κάθε κομμάτι αυτής της γης είναι δεμένο με γεγονότα και ονόματα πάνω στα οποία πάτησε ο Ελληνικός πολιτισμός και επιβίωσε και άντεξε. Η κάθε πέτρα έχει πάνω της θεϊκά αχνάρια, τα χώματα, οι θάλασσες και τα ποτάμια αναβλύζουν το καθένα τις δικές του μνήμες και αποτυπώνονται με ιδιαίτερο τρόπο στην καρδιά και σημαδεύουν την πορεία του καθενός σκεπτόμενου ταξιδιώτη.
Πάνω σ αυτή τη γη ποτισμένη με δάκρυα ιδρώτα και αίμα έχεις την αίσθηση ότι εδώ σ αυτά τα βουνά παίχτηκε η μοίρα του ανθρώπινου γένους. Και σίγουρα σ΄αυτά τα τοπία και τα μονοπάτια έχει γίνει η μετουσίωση του ζώου σε άνθρωπο αναβλύζοντας και ταιριάζοντας το φως με το σκοτάδι και τον άναρθρο λόγο σε πνεύμα.
Και έτσι ο άνθρωπος μπόρεσε να δει καθαρά και να βάλει τάξη στο χάος και να το μετατρέψει σε οργανωμένη και αρμονική κοινωνία.
Έτσι το κάθε ταξίδι και η κάθε περιπλάνηση μετατρέπεται αμέσως σε μια επίπονη αναζήτηση του χρέους.

Μπορούμε άραγε εμείς οι νεοέλληνες να είμαστε και να γίνουμε αντάξιοι των προγόνων μας ;

Πως θα γίνει αυτό χωρίς να ντροπιάσουμε τη φυλή μας και τη ράτσα μας ;
Μπορούμε άραγε να νοιώσουμε πάνω μας το βάρος και την ευθύνη έτσι ώστε να συνεχίσουμε τον αιώνιο Ελληνικό θρύλο ;
Όπου και να στραφούμε κάθε όνομα βαρύ πάνω στις πλάτες μας. Μαραθώνας,Σαλαμίνα, Ολυμπία, Επίδαυρος, Δελφοί, Θερμοπύλες, Κνωσός,Βεργίνα.
Κάθε σημείο και μια ανάμνηση ή μια δόξα ή μια απογοήτευση.
Κάθε τόπος με ευτυχίες ή δυστυχίες και έναν ανθρώπινο αγώνα με αποτελέσματα που είχαν παγκόσμιο αντίκτυπο.
Και γι αυτό είναι μεγάλη η ευθύνη του σημερινού Έλληνα.

Εμείς που γεννηθήκαμε σ΄ αυτό τον τόπο έχουμε πάνω μας την προσταγή του προγόνου που μας οδηγεί να συνεχίσουμε αυτό που κάποιοι άρχισαν κάποτε και να βαδίσουμε αναζητώντας την ισορροπία και την ηρεμία του Ελληνικού πολιτισμού.
Στο γεωγραφικό αυτό χώρο, εδώ, στο σταυροδρόμι του κόσμου όπου συναντωνται η Δύση με την Ανατολή η Ελλάδα έχει χρέος να συνθέσει τις αντιθέσεις τους και να γίνει το ψυχικό σταυροδρόμι του κόσμου.
Θα μπορέσει ποτέ να το κάνει ;
Θα μπορέσουν οι νεοέλληνες να μπουν ποτέ στους δρόμους της ευθύνης και να πάρουν πάνω τους το βάρος της εδραίωσης ενός νέου κόσμου που θα πατάει στις χαμενες αξίες;

Σήμερα που όλα γύρω μας γκρεμίζονται και αλλάζουν δραματικά και ταχύτατα ο μόνος τρόπος, όχι απλά για να επιβιώσουμε αλλά να σηκωθούμε ξανά όρθιοι και να οδηγήσουμε ξανά την ανθρωπότητα ένα βήμα πιο κάτω είναι να δούμε τον κόσμο με τα μάτια αυτών που μεγαλούργησαν και όχι με τα μάτια των σειρήνων.
Και βάζοντας επιτέλους τάξη συνοχή και σύστημα στον τρόπο σκέψης μας να ξεδιαλύνουμε μέσα μας τι πραγματικά θέλουμε να απομονώσουμε αυτά που μας κρατάνε πίσω και να φύγουμε μπροστά.

Και να θυμόμαστε τη φράση του Καζαντζάκη : // …χώρια ένας ένας πεθαίνουμε μα όλοι μαζί είμαστε αθάνατοι… //