Διαβάζοντας κάποιος το “Κουβέντα με τους φίλους μου” του Τίτου Βανδή, ζει έντονα την πορεία ενός  ξεχωριστού  κομμουνιστή καλλιτέχνη που επί 70 ολόκληρα χρόνια, μέσα από 130 θεατρικές παραστάσεις, 60 κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικά έργα,η καλλιτεχνική δημιουργία και η πάλη για ένα καλύτερο αύριο βάδισαν χέρι χέρι…  

Ο Τίτος Βανδής εποίησε ήθος στη ζωή και την τέχνη. Γεννήθηκε  σαν σήμερα,στις 7 Νοέμβρη του 1917, ανήμερα της Οχτωβριανής Επανάστασης. Ήξερε αυτός πότε θα έρθει στον κόσμο όμως, η μάνα του δεν του ‘λεγε την ημερομηνία…ίσως, γιατί ως αστή, θεωρούσε «βρωμιάρηδες» και «άθεους» τους εργάτες και τους κομμουνιστές. Πού να φανταζόταν η αρχοντομαθημένη μάνα του, σύζυγος μεγαλοκαπνεμπόρου, ότι ο ελβετομεγαλωμένος και γαλλομαθημένος γιος της θα γινόταν κομμουνιστής. Ότι δεκατριάχρονος θα αποφάσιζε να γίνει μεροκαματιάρης σαν τους εργάτες. Ηθοποιός! 

«Ζορμπάς» στην αντιμετώπιση της ζωής και «σταχανοβίτης» στη δουλειά του, αλλά και απλός «τυφεκιοφόρος» του λαϊκού κινήματος, παρά την αστική καταγωγή του, την οποία απαρνήθηκε για τις ιδέες του. Έτσι τον χαρακτήρισε ο δημοσιογράφος Χρήστος Θεοχαράτος. 

Ο Τίτος Βανδής, πέρα από όλα τ’ άλλα, μας άφησε παρακαταθήκη και ένα βιβλίο, «Κουβέντα με τους φίλους μου» , στο οποίο, χωρίς πρόθεση να θεωρητικολογήσει, να αναλύσει ή να υποδείξει, αυτοβιογραφείται… Και χωρίς πάλι να είναι μια τυπική βιογραφία, αποτελεί μια πραγματικά δυνατή αναγνωστική ιστορία, μυθιστορηματικής αξίας δημιούργημα, με μια εκπληκτική ισορροπία συναισθημάτων, που περνά λες με μαεστρία από τη συγκίνηση στο χιούμορ. Ο τρόπος που αποτύπωσε ο Τίτος Βανδής την ιστορία του μοιάζει με τα μεγάλα έργα, που ακροβατούν ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό, μοιάζει με τη ζωή την ίδια, γι’ αυτό είναι αληθινό…

Εκτός του κυρ – Κώστα και της Μπέτυς, όπως εξομολογείται στο βιβλίο του, «ο τρίτος της παρέας είναι ο εαυτός μου, που μου φέρνει εμπόδια, με εκθέτει, με προκαλεί, με ρωτάει: “Αφού έγραψες ένα βιβλίο για να τα πεις όλα, γιατί δεν τα είπες;”. Τι να κάνω, να τον συγχωρέσω, να τον σκοτώσω, ή να τον αγαπήσω; Θα κάνω μια ευχή. Να καταργηθεί το ρητό “Η σιωπή είναι χρυσός”. Γιατί η σιωπή είναι ντροπή. Και να φωνάζουμε όλοι μαζί για το Δίκιο. Για τη Λευτεριά. Για τον Ανθρωπο». Αυτή ήταν η τελευταία «κουβέντα» του Τίτου Βανδή…περισσότερα »