Στις 20 Φλεβάρη 1967 ο Μάνος Λοΐζος παρουσιάζει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά τα «Νέγρικα»

Στις 20 Φλεβάρη 1967 ο Μάνος Λοΐζος παρουσιάζει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά τα «Νέγρικα»

Τα τραγούδια του Μάνου Λοΐζου δεν είναι απλώς πασίγνωστα σε όλους μας είναι και αθάνατα, καθότι συνεχώς θα ακούγονται, πάντα και παντού, χωρίς ποτέ να χάνουν την αξία τους.   Μέσα σ’ αυτά, μέσα σ’ αυτούς τούς όχι και τόσο πολλούς μεγάλους δίσκους του, υπάρχουν και «Τα Νέγρικα», ένας κύκλος τραγουδιών πολύ ιδιαίτερης και ξεχωριστής σημασίας.

Πότε είχαν παρουσιαστεί για πρώτη φορά «Τα Νέγρικα»;

Εφημερίδα Ελευθερία, Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 1967. Προαναγγελία συναυλιακής παρουσίασης των «Νέγρικων» για την Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 1967.

Στο βιβλίο Μάνος Λοΐζος / απ’ τη μνήμη στην καρδιά (2012) των εκδόσεων Μετρονόμος (σε επιμέλεια Θανάση Συλιβού) καταγράφεται μια συνέντευξη του Μάνου Λοΐζου στον Δημήτρη Γκιώνη, για την τότε εφημερίδα της αριστεράς Δημοκρατική Αλλαγή.   Στην αρχή ο Δ. Γκιώνης γράφει:

«Όταν την περασμένη Δευτέρα το βράδυ άνοιξε η αυλαία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιώς, το κοινό που είχε κατακλύσει την πλατεία και τους εξώστες τα ‘χασε: ορχήστρα γε-γε σε λαϊκή συναυλία; Μήπως είχε γίνει λάθος; Απορία, έκπληξη, και σε μερικούς μικρό σοκ. Ώσπου εμφανίζεται ο Μάνος Λοΐζος με τη Μαρία Φαραντούρη και τον Γιώργο Ζωγράφο και αρχίζει η εκτέλεση της νέας σειράς τραγουδιών του συνθέτη Νέγρικα, πάνω σε 10 ποιήματα του Γιάννη Νεγρεπόντη. Τα πρώτα συναισθήματα διαδέχτηκε μια γενική ικανοποίηση που δεν άργησε να γίνει ενθουσιασμός. Παρουσιασμένα σ’ ένα ιδανικό ζευγάρωμα, τα θετικά στοιχεία των δύο αντιμαχομένων μέχρι τότε παρατάξεων –λαϊκών συνθετών και γε-γε– δημιούργησαν ένα σύνολο που ασφαλώς ανοίγει καινούργιους δρόμους».

Όπως είχε πει και ο ίδιος ο Μάνος Λοΐζος σ’ εκείνη την συνέντευξή του στην Δημοκρατική Αλλαγή:

 «Για μένα η μουσική είναι μέσον. Τα εκφραστικά μέσα πηγάζουν από αυτό που θέλω να πω. Στη συγκεκριμένη περίπτωση των ‘Νέγρικων’ χρησιμοποίησα για πρώτη φορά ηλεκτρικές κιθάρες και όργανο στην ορχήστρα μου, όπως και ρυθμό σέικ, μποστέλα κ.ά. Για μένα το φαινόμενο γε-γε είναι φαινόμενο που καθρεφτίζει την εποχή μας. Το σέικ δεν έχει καμμιά σχέση με το τσα-τσα ή το μάμπο – ρυθμούς μάλλον αισθησιακούς. Οι σύγχρονοι ρυθμοί (σέικ) είναι ρυθμοί διαμαρτυρίας, μοναξιάς και αυτοβασανισμού. Και η ποίηση των ‘Νέγρικων’ με οδήγησε σ’ αυτούς γιατί τα θέματά τους μιλάνε για αδικία και εκμετάλλευση – προβλήματα που έχουν απήχηση σε όλο τον κόσμο. Δεν επεδίωξα να κάνω σέικ. Έχοντας όμως μέσα μου αυτή την παγκόσμια φωνή διαμαρτυρίας που εκφράζει, το σέικ (σ.σ. διάβαζε το ροκ) ήρθε σαν φυσικό επακόλουθο»

Το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου ματαίωσε τις συναυλίες της “Πανσπουδαστικής” όπου επρόκειτο να παρουσιαστούν τα “Νέγρικα”. Προκειμένου να αποφύγει την σύλληψη ο Μάνος Λοΐζος εγκαταλείπει την Ελλάδα τον Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς και εγκαθίσταται για ένα εξάμηνο στο Λονδίνο, όπου προκειμένου να ζήσει την οικογένειά του έπαιζε μπουζούκι σε κυπριακές ταβέρνες.

Τα «Νέγρικα» ηχογραφούνται σε δίσκο το Φθινόπωρο του 1975, στα ιστορικά στούντιο της Columbia, με την ιδιαίτερη ενορχήστρωση του Μάνου Λοΐζου, την Μαρία Φαραντούρη σε μεγάλη φόρμα και από κοντά τον Μανώλη Ρασούλη που ανοίγει και κλείνει το άλμπουμ. Στην ορχήστρα, μερικοί από τους καλύτερους μουσικούς της εποχής. Οι Τάσος Καρακατσάνης και Κώστας Γανωσέλης ήταν στο πιάνο, οι David Grunstein, Κώστας Νικολόπουλος και Τούλης Μαγκαφάς στις ηλεκτρικές κιθάρες και το μπάντζο, ο Γιάννης Ζουγανέλης στην τούμπα, ο Θεόφιλος Καρδάμης στο κλαρίνο, ο Μιχάλης Τριπολιτσιώτης στο μπάσο, οι Τάκης Γκοβόστης και Τάσος Διακογιώργης σε τύμπανα και κρουστά, ο Κίμων Βασιλάς σε ακορντεόν και όργανο, ο Μάνος Αβαράκης στην οκαρίνα, ο Τάσος Πουλημένος στο φλάουτο και ο Γιώργος Κατσικάκης στο τσέλο.

Τα «Νέγρικα» [MINOS] κυκλοφόρησαν τον Δεκέμβριο του 1975 (ηχογράφηση 26 Σεπτεμβρίου 1975-19 Νοεμβρίου 1975). Εκεί, στη μέσα μεριά του εξωφύλλου του δίσκου, υπάρχει ένα σημείωμα του Μάνου Λοΐζου. Λέει ο συνθέτης:

«Τα Νέγρικα γράφτηκαν αρχές του ’67 (σ.σ. σίγουρα είχαν γραφτεί το 1966). Παρουσιάστηκαν σε φοιτητικές συναυλίες της εποχής εκείνης. Για πρώτη φορά –το Φεβρουάριο– στη Φοιτητική Εβδομάδα της Ανωτάτης Βιομηχανικής με τη Φαραντούρη και τον Ζωγράφο , για τελευταία φορά –19 Απριλίου– στη συναυλία της ΕΦΕΕ με τη Φαραντούρη και τον Σαββόπουλο. Μερικά απ’ αυτά τα τραγούδια ακούστηκαν κατά καιρούς σε διάφορες μπουάτ. Τα Νέγρικα βγαίνουν τώρα για πρώτη φορά σε δίσκο μια και η δικτατορία τ’ απαγόρευε όλα αυτά τα χρόνια. Δεν κάναμε καμιά αλλαγή στη μουσική ούτε και στο στίχο. Μια μικρή μόνο διόρθωση αντί “τι θέλουν τα παιδιά μας στο Βιετνάμ” βάλαμε “… στα Βιετνάμ”. Όσο για κάποιες διαφορές στον τρόπο που τραγουδά η Μαρία ή στον ήχο της ορχήστρας, οφείλονται βέβαια στα χρόνια που μεσολάβησαν».

 

Google+ Linkedin