Σαν σήμερα 18 Φεβρουαρίου 1883 γεννήθηκε ο Νίκος Καζαντζάκης, ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους του πνεύματος που άφησε μεγάλη παρακαταθήκη στον ελληνικό και παγκόσμιο πολιτισμό.

Ο Νίκος Καζαντζάκης όρισε όχι μόνο την εποχή του, αλλά πολύ πέρα απ’ αυτήν.Με τεράστιο και παγκοσμίως αναγνωρισμένο έργο σε όλες του τις ιδιότητες – δημοσιογράφος, ποιητής, δημόσιος λειτουργός, μεταφραστής, φιλόσοφος, μυθιστοριογράφος – ωστόσο δεν έγινε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών για δύο ψήφους, και δεν πήρε το Νόμπελ γιατί δεν υποστηρίχθηκε επισήμως από την Ελλάδα παρ΄όλο που είναι ο πιο πολυδιαβασμένος συγγραφέας που έκανε γνωστή την Ελλάδα στο εξωτερικό.

Κατηγορήθηκε για κομμουνιστής,αναρχικός, μηδενιστής, άθεος, φασίστας,μισογύνης, θρησκόληπτος και ένα σωρό ακόμη αντικρουόμενα μεταξύ τους και αφορίστηκε αλλά και λατρεύτηκε. (για τον αφορισμό λέγεται οτι η εκκλησία απλά τον “καταράστηκε” και δεν υπέγραψε επίσημα τον αφορισμό)

Γεννήθηκε το 1883, στην τουρκοκρατούμενη τότε Κρήτη που μαχόταν για την ελευθερία.Ο πατέρας του τον προόριζε για δικηγόρο και όχι για συγγραφέα ή δημοσιογράφο. Έτσι το 1906 πήρε με άριστα το πτυχίο του από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, το οποίο έφερε και την υπογραφή τού Κωστή Παλαμά ως Γενικού Γραμματέως τού Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1907 κάνοντας μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι στη λογοτεχνία και τη φιλοσοφία έρχεται σε επαφή με τον καθηγητή Ερρίκο Μπερξόν, ο οποίος τον επηρέασε βαθύτατα στη διαμόρφωση της δικής του φιλοσοφίας.

Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1906 γράφοντας δοκίμια, ωστόσο στην μετέπειτα πορεία του ασχολήθηκε με όλα τα είδη του λόγου, ποίηση όπως η Οδύσεια, μυθιστορήματα όπως «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» θεατρικά έργα και τραγωδίες όπως «Προμηθέας Πυρφόρος», φιλοσοφία όπως «Ασκητική» και «Συμπόσιον», μεταφράσεις όπως«Η Θεία Κωμωδία» τού Δάντη, έγραψε ταξιδιωτικά έργα και διασκεύασε μεγάλο αριθμό παιδικών βιβλίων. Έτσι άφησε πίσω του πλούσιο και σημαντικό έργο που συνέβαλε στην αναγνώρισή του διεθνώς.[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=jRd2K22Mgqg[/embedyt]

Αναμείχθηκε και στα κοινά, όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος τον διόρισε Γεν.Διευθυντή του Υπουργείου Περιθάλψεως και τον έστειλε στον Κάυκασο το 1919, προκειμένου να συνδράμει στον επαναπατρισμό των εκεί Ελλήνων Ποντίων, που υπέφεραν μετά την επικράτηση του κομμουνισμού από το 1917 στη Ρωσία. Τότε μετέφερε,μέσα σε τεράστιες δυσκολίες, 150.000 Έλληνες και τους εγκατέστησε στη Μακεδονία και στη Θράκη. Μαζί του πήρε και τον Γιώργη Ζορμπά, τον μυθιστορηματικό «Αλέξη Ζορμπά».

Από τις 26 Νοεμβρίου 1945 μέχρι τις 11 Ιανουαρίου 1946 διετέλεσε Υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη. Επίσης, υπήρξε Δημοτικός Σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων. Το 1947-1948 διετέλεσε Τμηματάρχης της ΟΥΝΕΣΚΟ στο Παρίσι, από όπου και παραιτήθηκε, προκειμένου να μπορέσει απερίσπαστος να επιδοθεί στην «αγνή και αφιλόκερδη πνευματική δουλειά», όπως είπε ο ίδιος.

Πηγή έμπνευσής του ήταν τα ταξίδια. Ο ίδιος ταξίδεψε όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο, φτάνοντας από τη Μέση Ανατολή ως τη Σιβηρία. Με την Κύπρο συνδέθηκε πολύ και τάχθηκε σταθερά υπέρ των αγώνων της για ελευθερία.

Κατά το ταξίδι της επιστροφής του από την Ιαπωνία και την Κίνα, εισήχθη στην Πανεπιστημιακή Κλινική τού Φράιμπουργκ της Γερμανίας, όπου πέθανε στις 26 Οκτωβρίου 1957, στις 10:20 το βράδυ. Νεκρός μεταφέρθηκε στην Αθήνα και μετά στην Κρήτη.

Τον τάφο του έχει σφραγίσει κατά τρόπο επιγραμματικό και απλό, ένα επιτύμβιο με φράσεις από την «Ασκητική».

«Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι λεύτερος», δηλαδή όλες οι μορφές ελευθερίας με τη μεταφυσική έννοια του όρου ανάγονται σε μια, στην απουσία φόβου και ελπίδας. Η ελευθερία ήταν το κεντρικό φιλοσοφικό πρόβλημα και το υψηλότερο αγώνισμα της ψυχής του.