«Μπροστά ή πίσω από τα φώτα, στο ημίφως ή στο άπλετο φως και με την πιο εξελιγμένη τεχνολογία ή μ’ έναν απλό προβολέα, ο ηθοποιός είναι ―πρέπει να είναι― ο ίδιος το αυτόφωτο σώμα… αλλιώς είναι απλά διάσημος, αλλά όχι ηθοποιός…»
Βασίλης Διαμαντόπουλος

Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος ήταν ένας μεγάλος εργάτης του θεάτρου και του κινηματογράφου, ανήσυχος και αγωνιζόμενος άνθρωπος, σεμνός κομμουνιστής. Γεννήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 1920 στον Πειραιά. Σπούδασε αρχικά στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη συνέχεια στις δραματικές σχολές του Εθνικού Θεάτρου και του Θεάτρου Τέχνης.

Στο Θέατρο Τέχνης έκανε το ντεμπούτο του το 1942, παίζοντας μαζί με το δάσκαλό του, Κάρολο Κουν, στην ιστορική παράσταση της «Αγριόπαπιας» του Ίψεν, με την οποία το «Θέατρο Τέχνης» έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο «Αλίκης» (νυν «Μουσούρη»).

Στο «Θέατρο Τέχνης» παρέμεινε μέχρι το 1949, ερμηνεύοντας περί τους τριάντα πρωταγωνιστικούς ρόλους σε έργα των Πιραντέλλο, Ιψεν, Τσέχωφ, Πρίσλεϋ, Ο’Νηλ, Ξενόπουλου, Λόρκα, Ουίλλιαμς, Μύλλερ κ. ά. Ακολούθησε συνεργασία με το θίασο Κατερίνας (“Νίνα” του Ρουσέν) και το 1950 προσελήφθη στο Εθνικό, όπου μέχρι το 1953 πρωταγωνίστησε σε έργα των Πιραντέλλο, Τσέχωφ, Μπ. Σω κ. ά. Την ίδια χρονιά συγκροτεί δικό του θίασο και ανεβάζει τους “Εκατομμυριούχους της Νάπολης” του Ντε Φίλιπο και το πιραντελλικό “Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή”.

Το 1954 παίζει στο σαιξπηρικό “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” με το θίασο Χατζήσκου. Το χειμώνα ’54 – ’55 επανακάμπτει στο “Θέατρο Τέχνης” με τα σολιστικά μονόπρακτα του Τσέχωφ “Αρκούδα” και “Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού” και του Πιραντέλλο “Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα”, με τα οποία επέδειξε τη μεγάλη υποκριτική “στόφα” του. Επανέρχεται στο ΕΘ και παίζει Σαίξπηρ, Αριστοφάνη, Πιραντέλλο, Μεριμέ. Το 1958 ιδρύει με τη σύζυγό του Μαρία Αλκαίου,το “Νέο Θέατρο” και μέχρι το 1966 ανεβάζει θεατρικά ποιοτικό και θεματικά προοδευτικό ρεπερτόριο (Καμπανέλλη, Κασσόνα, Μπρεχτ, Ντε Φίλιπο, τα έργα για την ελληνική φτωχολογιά “Πέντε στρέμματα παράδεισο” των Γ. Σταύρου – Α. Φραγκιά, Κορομηλά κ. ά. ), αποσπώντας με τη δουλιά την κρατική διάκριση με το “Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α”.

Με την επικράτηση της δικτατορίας αυτοεξορίζεται, μαζί με τη γυναίκα του, στο Παρίσι. Επιστρέφοντας στις αρχές της δεκαετίας του ’70, χάρη στον Σωκράτη Καραντηνό προσλαμβάνεται στο ΚΘΒΕ, και πρωταγωνιστεί σε παραστάσεις του Μίνου Βολανάκη.Συμβάλλοντας στην ίδρυση του “Θεάτρου Σάτιρας” του Γ. Μιχαλακόπουλου, έπαιξε μαζί του το 1973 – 74 στην επίκαιρη πολιτική σάτιρα του Κ. Μουρσελά “Ω, τι κόσμος, μπαμπά”, στο “Ας παίξουμε τους δολοφόνους” του Φάιφερ και το “Συνεργό” του Ντύρρενματ – η σκηνοθεσία δική του. Την ίδια εποχή μαζί με τον Γ. Μιχαλακόπουλο παίζει στην αξέχαστη, συμβολική τηλεοπτική σειρά “Εκείνος κι εκείνος”, που με τα αλληγορικά της στοιχεία περνούσε έμμεσα μηνύματα κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών.

Ακολουθούν πρωταγωνιστικές ερμηνείες του με διάφορους θιάσους (“Μιστέριο Μπούφο”, “Σφήκες” “Αννα Καρένινα”, “Φοίνισσες”) και οι σπουδαίες ερμηνείες του στον μπρεχτικό “Κύκλο με την κιμωλία” και στο “Βολπόνε” του Τσόνσον. Το 1993 δημιουργεί το “Σύγχρονο Θέατρο”,όπου ανεβάζει την αντιφασιστική “Ανάκριση” του Βάις.

Στον κινηματογράφο είχε λίγες και επιλεκτικές εμφανίσεις και με το ταλέντο και το κύρος του, έδινε αξία στο ρόλο και ανέβαζε το επίπεδο του έργου. Ανάμεσα στις ταινίες που έπαιξε ήταν ο «Μαρίνος Κοντάρας» του Τζαβέλλα, «Τελευταία αποστολή» του Τσιφόρου, «Νυχτερινή περιπέτεια» του Τερζάκη, «Η αρπαγή της Περσεφόνης» του Γρηγορίου, «Το αμαξάκι» του Ντίνου Δημόπουλου, «Ερωτικές ιστορίες» του Καψάσκη, «Ψηλά τα χέρια, Χίτλερ» του Μανθούλη και «Νόμος 4000» του Δαλιανίδη. Το 1981 τιμήθηκε με το βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία του στην ταινία του Θόδωρου Μαραγκού «Μάθε παιδί μου γράμματα». Η τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση ήταν στην ταινία του Βασίλη Μπουντούρη «Μπίζνες στα Βαλκάνια» (1997).

Στο ενεργητικό του είχε ακόμη: Τη θητεία του σαν δάσκαλος στις σχολές του Εθνικού Θεάτρου, του “Θεάτρου Τέχνης” και στο “Θεατρικό Εργαστήρι” του, το οποίο δημιούργησε παράλληλα με τον τελευταίο θίασο “Νέο Θέατρο”. Το θεατρικό έργο “Καλικαντζαραίοι” που ο ίδιος το ανέβασε το 1979 στο Θέατρο Λυκαβηττού.

Πιστός στις κομμουνιστικές του ιδέες ο Βασίλης Διαμαντόπουλος , στάθηκε πάντα ονειροπόλος. Οπως έλεγε σε συνέντευξή του: “Εγώ ευτυχώς δεν έχω πάψει να ονειρεύομαι.

Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος πέθανε από ανακοπή καρδιάς στις 5 Μαΐου 1999, σε ηλικία 78 ετών.

Το Αρχείο της ΕΡΤ τιμώντας τη μνήμη του Βασίλη Διαμαντόπουλου, ψηφιοποίησε από το «Θέατρο της Δευτέρας» την παράσταση «Ένα κάρο μέσα στο σαλόνι». Η υπόθεση αφορά στον αγώνα επιβίωσης μιας αγροτικής οικογένειας. Η ιστορία δυο γονιών που είναι αγρότες και αγωνίζονται για να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Ο γιος που δίνει εξετάσεις στο πανεπιστήμιο χωρίς επιτυχία και αναγκάζεται να φύγει στο εξωτερικό. Η κόρη, που παρά τις αντιρρήσεις των δικών της, θα εγκαταλείψει το πατρικό για να βρει την τύχη της σε κάποιο αστικό κέντρο. Ο αγώνας επιβίωσης ιδωμένος από δύο διαφορετικές σκοπιές, μέσα από διαφορετικές ηλικίες.

Το έργο «Ένα κάρο μέσα στο σαλόνι» ήταν παραγωγή του τμήματος Απόδημου Ελληνισμού, το οποίο προβλήθηκε στη ζώνη της εκπομπής «Το Θέατρο της Δευτέρας» στις 22 Μαΐου 1989.