Σαν σήμερα 11 Νοέμβρη του 1990, ο λαός μας, η χώρας μας, η ποίηση , η ελληνική και παγκόσμια τέχνη έχασαν τον ποιητή της Ρωμιοσύνης Γιάννη Ρίτσο

Ο Γιάννης Ρίτσος (Μονεμβασιά 1 Μαΐου 1909 – Αθήνα 11 Νοεμβρίου 1990) ήταν κορυφαίος έλληνας ποιητής. Δημοσίευσε πάνω από εκατό ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, εννέα μυθιστορήματα, τέσσερα θεατρικά έργα και μελέτες. Πολλές μεταφράσεις, χρονογραφήματα και άλλα δημοσιεύματα συμπληρώνουν το έργο του.
Το 1921 άρχισε να συνεργάζεται με τη «Διάπλαση των Παίδων». Συνεισέφερε επίσης ποιήματα στο φιλολογικό παράρτημα της «Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας» του Πυρσού. Το 1934 εκδόθηκε η πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο «Τρακτέρ», ενώ ξεκίνησε να δημοσιεύει στον «Ριζοσπάστη» τη στήλη «Γράμματα για το Μέτωπο». Την ίδια χρονιά γίνεται μέλος του ΚΚΕ, στο οποίο παρέμεινε πιστός μέχρι τον θάνατό του. Το 1935 κυκλοφορούν οι «Πυραμίδες», το 1936 ο «Επιτάφιος» και το 1937 «Το τραγούδι της αδελφής μου».
Έλαβε ενεργά μέρος στην Εθνική Αντίσταση, ενώ κατά το χρονικό διάστημα 1948-1952 εξορίστηκε σε διάφορα νησιά. Συγκεκριμένα συλλαμβάνεται τον Ιούλιο του 1948 και εξορίζεται στη Λήμνο, κατόπιν στη Μακρόνησο (Μάιος 1949) και το 1950 στον Άγιο Ευστράτιο. Μετά την απελευθέρωσή του τον Αύγουστο του 1952 έρχεται στην Αθήνα και προσχωρεί στην ΕΔΑ. Το 1954 παντρεύεται με την παιδίατρο Γαρυφαλιά (Φαλίτσα) Γεωργιάδη κι ένα χρόνο αργότερα γεννιέται η -μοναδική- κόρη τους Ελευθερία (Έρη). Το 1956, τον ίδιο χρόνο δηλαδή, τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος».
Το 1968 προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ, το οποίο δεν πήρε διότι θεωρήθηκε στρατευμένος ποιητής (δηλαδή ήταν μέλος του ΚΚΕ). Το 1975 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και το 1977 τιμήθηκε με το Βραβείο Ειρήνης του Λένιν.

Η ιδεολογική, βιωματική προσλαμβάνουσα του καταξιωμένου ποιητή καθόρισε το έργο του – όπως γράφει ο ίδιος: «Μπορούμε πάλι ν’ αναρωτηθούμε αν η συγκίνησή μας είναι αισθητικής υφής κι αν οφείλεται στο νοηματικό υπόστρωμα που υπάρχει πίσω απ’ αυτήν την παράσταση/ ή που εμείς αποδίδουμε. Δύσκολος ο διαχωρισμός». Η ιστορική δικαίωση, η βεβαιότητα για τη μεταβολή υπέρ του αγωνιζόμενου λαού, υπάρχει στο «Καπνισμένο τσουκάλι»: «Ευλογημένη ας είναι η πίκρα μας/ Ευλογημένη η αδελφοσύνη μας./ Ευλογημένος ο κόσμος που γεννιέται…». Ο ποιητής της Αγρύπνιας, των «λιανοτράγουδων της πικρής πατρίδας», του Κυκλάμινου, μας μοσχοβολάει με την ποίησή του, γιατί «αυτά τα δέντρα δε βολεύονται…».