Για τον άνθρωπο που γέμισε τις λέξεις με νοήματα και τα νοήματα με στίχους, για τον Θάνο μας, ένα ακόμα μεγάλο χειροκρότημα, τόσο δυνατό που να καταφέρει να φτάσει μέχρι τα καλντερίμια της αθανασίας όπου πλέον κατοικοεδρεύει…

Λίγες είναι οι φορές που έχει κάποιος την ευκαιρία να συμμετάσχει σε κάτι που να τον υπερβαίνει, κάτι ξεχωριστό, σχεδόν εξωπραγματικό, όπου όλες του οι αισθήσεις να είναι κουρντισμένες στην εντέλεια, πλήρως εναρμονισμένες μεταξύ τους.

Μια τέτοια στιγμή αποτέλεσε η συναυλία για τον Θάνο Μικρούτσικο στο Μέγαρο Μουσικής, τον άνθρωπο που ξεπέρασε τα όριά του, χάραξε νέους δρόμους και δεν πτοήθηκε ούτε στιγμή από την οχλοβοή του ανούσιου και του παροδικού που κατέκλυζε – και συνεχίζει να κατακλύζει – την κοινωνία μας. Δεν πτοήθηκε, όχι επειδή αντιμετώπισε όλη αυτή την κατάσταση αφ’ υψηλού, αλλά επειδή αφουγκράστηκε τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες των λαϊκών ανθρώπων κατεβαίνοντας δίπλα τους, αισθανόμενος την ανάσα τους πάνω στο πρόσωπό του. «Το δύσκολο είναι να μείνεις εδώ και να προσπαθείς συνέχεια να δημιουργείς και να συμμετέχεις με τους όρους σου», είχε πει σε συνέντευξή του και μας το υπενθυμίζει με φωνή τρεμάμενη από τις σκέψεις και τα συναισθήματα που αναδίδονται από μέσα του ο Οδυσσέας Ιωάννου στη συναυλία.

«Η τέχνη δεν πρέπει να αντανακλά, σαν τον καθρέφτη, μα σαν φακός να μεγεθύνει…».Με αυτά τα λόγια του ποιητή της Επανάστασης, Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι, και τον ίδιο τον συνθέτη να τα ερμηνεύει, δόθηκε το «σύνθημα» να ξεκινήσει η μεγάλη συναυλία.

Μια συναυλία που ψάχνοντας λέξεις για να μπορέσει να τη χαρακτηρίσει κανείς, η πρώτη που του έρχεται στο μυαλό είναι η λέξη ιστορική. Δύσκολη λέξη, ζόρικη, που δεν μπορεί να ειπωθεί αβίαστα για το καθετί, παρά μόνο για εκείνα τα πράγματα που μένουν ανεξίτηλα στην ψυχή σου ακόμα κι όταν απελπίζεσαι, φοβάσαι ή αισθάνεσαι μόνος. Ή, καλύτερα, τότε είναι που ξεπηδούν για να αποτελέσουν τον σηματωρό του καινούργιου σου ταξιδιού σε νέες περιπέτειες, νέες κατοικίες γνώσεων και εμπειριών.

Ο Θάνος είναι ο άνθρωπος που «δεν κράτησε για τον εαυτό του τίποτα έξω από την ηδονή της προσφοράς», που θα έλεγε και ο Αργύρης Χιόνης. Ένα μέρος μόνο από αυτή την προσφορά ξεδιπλώθηκε στη μεγάλη συναυλία που έγινε  στο Μέγαρο Μουσικής προς την τιμήν του. «Ανεμολόγιο», «Δίκοπη ζωή», «Μικρόκοσμος», «Καραντί» «Φλεβάρης 1848», «Άννα μην κλαις», «Μπαλάντα του ξεσηκωμού», «Έφηβα γεράκια» και πολλές άλλες αγαπημένες επιτυχίες, πήραν ξανά σάρκα και οστά, υπενθυμίζοντας σε όλους μας πως είναι πολλά εκείνα που κουβαλούν κάτι από τον Θάνο, τόσο πολλά που δεν γίνεται να «στεγνώσουν» τόσο εύκολα.

Η συναυλία διήρκησε τρεις ώρες, τρεις ώρες γεμάτες παλμό, συγκινήσεις, πάθος και ένταση, με τον κόσμο προσηλωμένο στη σκηνή σαν υπνωτισμένος, μαγεμένος από τους πρωταγωνιστές της βραδιάς.[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=gsXl8PjjTuc[/embedyt]

• «Το πιο όμορφο απ’ όλα δεν στο ‘χω πει ακόμα…» ήταν ο τίτλος της συναυλίας στο Μέγαρο, που είχε προγραμματιστεί να πραγματοποιηθεί όταν ακόμα ο συνθέτης ήταν στη ζωή και πάλευε παλικαρίσια με την ασθένεια. Ο τίτλος αποτελεί στίχο που έγραψε ο Κωστής Παλαμάς απευθυνόμενος προς τον Γιάννη Ρίτσο, αφότου ο δεύτερος έγραψε το μεγαλειώδες ποίημα «Το τραγούδι της αδελφής μου».