Ο βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης και πρώην πρόεδρος του Ισραήλ Σιμόν Πέρες πέθανε χθες τη νύχτα σε ηλικία 93 ετών έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο, ανακοίνωσε ο γιατρός του Ράφι Γουόλντεν.

Υπάρχουν δύο είδη ηγετών, επισημαίνεται από το πρωί στα media του εξωτερικού μετά την είδηση του θανάτου του Σιμόν Πέρες: οι μετριοπαθείς, αποτελεσματικοί και γι’ αυτό έμπλεοι μεγαλείου και οι άλλοι, οι θορυβώδεις, οι επιρρεπείς στα διπλωματικά λάθη, οι εκτεθειμένοι στην αμετροέπεια και τη μετριότητα.   

Απ ‘ όλους τους ηγέτες της χώρας του,  ο Σιμόν Πέρες ήταν ο λιγότερο «ισραηλινός». Καλλιεργημένος, οραματιστής, τραχύς τόσο με τους αντιπάλους του όσο και με τους συμμάχους του, είχε αντιπάθειες ακόμη και στον στενό του κύκλο, καθώς πολλοί ήταν εκείνοι που τον ειρωνεύονταν για την ανικανότητά του να κερδίσει εκλογές.

Όπως επισημαίνεται σε δίκτυα όπως το BBC, οι New York Times και αλλού, ο Πέρες ήταν ένα παράξενο κράμα ηγέτη, μία φυσιογνωμία που όχι ότι δεν έκανε πολιτικά λάθη, αλλά που το προσωπικό έρμα του σε εμπειρίες, εθνικά και θρησκευτικά ιδεώδη, στη μεν πρώτη νιότη τον καθοδηγούσε για το καλύτερο δυνατό, στη δε ενήλικη πολιτική ζωή τον απέτρεπε από τα χειρότερα.    

Γεννημένος στην Ανατολική Ευρώπη το 1923, εθεωρείτο και ήταν ο τελευταίος ισραηλινός ηγέτης με προσωπικές εμπειρίες από τη ζωή των Εβραίων της Διασποράς πριν από το Ολοκαύτωμα, η δε ιστορία του ταυτιζόταν με τη σύγχρονη ιστορία του Ισραήλ, ακριβώς επειδή ανέλαβε τα ηνία της χώρας στην πιο καθοριστική – για τη νέα σελίδα της – περίοδο.   

Εξ και αργότερα συμμετείχε σχεδόν σε όλες τις ισραηλινές κυβερνήσεις από τη θέση του υπουργού Άμυνας, Οικονομικών, Εξωτερικών ενώ διετέλεσε τρεις φορές πρωθυπουργός

Υπήρξε για δεκαετίες από τους πρωταγωνιστές της πολιτικής, στρατιωτικής και διπλωματικής ζωής στο Ισραήλ (εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής στο ισραηλινό κοινοβούλιο (Κνεσέτ) το 1959) παίζοντας, με τον τρόπο του, ρόλο στη συνέχιση και εμβάθυνση της κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών. Σε ηλικία περίπου 20 ετών ηγήθηκε του υπουργείου Άμυνας του νέου ισραηλινού κράτους, ενώ θεωρείται και από τους πρωτεργάτες του ισραηλινού στρατιωτικού πυρηνικού προγράμματος κατά τη δημιουργία του τη δεκαετία του ’50, την ύπαρξη του οποίου το Ισραήλ αρνείται επισήμως ως σήμερα.

 Το 1993 ο Σιμόν Περές ,ως υπουργός Εξωτερικών, επεξεργάστηκε τις συμφωνίες ανάμεσα στο Ισραήλ και την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Ο Πέρες, άλλωστε, ήταν και εκείνος που έπεισε τον τότε πρωθυπουργό Γιτζάκ Ράμπιν να αποδεχθεί το πλαίσιο τους. Για το ρόλο του εκείνο (ως Υπουργού Εξωτερικών) στις ειρηνευτικές συνομιλίες ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Παλαιστινίους, οι οποίες είχαν αποτέλεσμα να υπογραφούν οι Συμφωνίες στο Όσλο, το 1994, ο Πέρες τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, μαζί με τους Γιτζάκ Ράμπιν και Γιάσερ Αραφάτ. 

Όπως συνήθιζε να λέει, προσπερνώντας τη γνωστή ιστορία για το γεράκι που έγινε περιστέρι, το όραμα του για ειρήνη δεν χάθηκε ποτέ, ούτε όταν το Ισραήλ, όπως παραδεχόταν είχε μόνο στην πολεμική του ισχύ να ελπίζει, ούτε όταν η ελπίδα για κάτι τέτοιο φάνταζε φρούδα. “Δεν υπάρχει μέρα που να μην πιστεύω ότι η ειρήνη είναι πλέον δυνατή για το Ισραήλ. Πιστεύω ότι μπορούμε να ζούμε ως ένα κράτος, ως εστία του εβραϊκού λαού με ασφαλή σύνορα, ειρηνικά με τους γείτονες μας. Δεν πρόκειται να ησυχάσω μέχρις ότου αυτό το όραμα να γίνει πραγματικότητα. Το όραμα μου είναι να έχουμε ένα κράτος, τόσο παλιό όσο και οι Δέκα Εντολές και τόσο νέο όσο το Internet”. 

 Το 2005 και όταν δημοσιογράφος του είχε επισημάνει ότι το Ισραήλ είναι χώρα αντιφάσεων, όπου μέσα του συναντιούνται Εβραίοι από την Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία, κοσμικοί και πιστοί, εκείνος είχε απαντήσει ότι η επιτυχία αυτής της παράξενης ένωσης ανθρώπων κρυβόταν στο κοινό παρελθόν του εβραϊκού λαού και στη δέσμευση να “σφυρηλατηθεί η κοινή μοίρα στην ιστορική μας πατρίδα”.