Για να το πούμε χοντρά: όταν εύχεσαι «περαστικά», εύχεσαι περαστικά, τελεία.

Φαντάζεται κανείς ότι μπροστά στην περιπέτεια της υγείας ενός ανθρώπου ξεχνιέται για λίγο η πολιτική του διαδρομή και κυρίως η κομματική του ταυτότητα. Μπα! Και είναι απολύτως ντροπιαστικό.

Της Χριστίνας Γαλανοπούλου για το lifo.gr

MONO KAΠΟΙΟΣ που έχει χρειαστεί να παλέψει με μία σοβαρή ασθένεια μπορεί να καταλάβει το είδος του ανθρώπου που δεν τον αγγίζουν οι περιπέτειες υγείας. Και να τρομάξει. Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό για τους πολιτικούς. Αν είναι συνηθισμένοι και έχει ελαφρώς χοντρύνει η πέτσα τους από τα unfair και τις μικροπολιτικές ντροπές.

Ακόμη και έτσι, όμως, είναι αποκαρδιωτικό να παρακολουθείς τη μικροψυχία και το ολίγιστο με το οποίο αντιμετωπίστηκε η Πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ από κάποιους συναδέλφους της στην πολιτική και κυρίως την ελαφρότητα, τη μηδενική συναίσθηση και την πολιτική τοξικότητα που της επεφύλασσαν μέσω των social media έμμισθα τρολ, αλλά και απλοί ψηφοφόροι.

Για όσους είχαν την τύχη –και μακάρι να είναι πάντα έτσι!– να μη γνωρίσουν στη ζωή τους νοσοκομεία, να μην κλάψουν για κανέναν οικείο που υποφέρει, να μην αμφιβάλουν ποτέ για το σώμα τους, να μη βγουν νικητές από μία άνιση αναμέτρηση, είναι πολύ δύσκολο να εννοήσουν και να κατανοήσουν το πώς ένας άνθρωπος, μια γυναίκα εν προκειμένω, έχει κάνει όλη αυτή τη διαδρομή χωρίς να παραπονείται, να λιγοψυχά ή να μεμψιμοιρεί.

Ακόμη κι αν η περιπέτεια της κυρίας Γεννηματά ένωσε τον πολιτικό κόσμο, φαίνεται ότι ο σπόρος του παρακμιακού πολιτικού λόγου έχει κατέβει στη βάση, έχει θεριέψει στα μονίμως αφρισμένα social media και φυσικά, σιγά να μην «κολλήσει» σε λεπτομέρειες όπως είναι η ζωή ενός ανθρώπου, η οικογένεια που τον περιμένει πίσω και πάει λέγοντας.

Είναι επίσης δύσκολο να γίνει αντιληπτό το πώς κάποιος που παλεύει εννοεί να μην υπόκειται σε εξαιρέσεις, να συνεχίζει κανονικά την καθημερινότητά του, να μην εγκαταλείπει παρά μόνο όταν το σώμα δεν επιτρέπει άλλες γενναιότητες, μέχρι να θεραπευθεί και να ξεκουραστεί.

Ίσως γι’ αυτό τόσο εύκολα διαβάζαμε σήμερα το πρωί ανόητα σχόλια και αστεϊσμούς για το ποιος επισκέφθηκε την κυρία Γεννηματά στο νοσοκομείο. Ίσως γι’ αυτό χθες στο Twitter κάποιοι εύχονταν «περαστικά» στην πρώτη αράδα του σχολίου τους και από κάτω συνέχιζαν, γράφοντας «πάμε στα πολιτικά τώρα», αναλύοντας τις στρατηγικές ανάδειξης του νέου αρχηγού του κόμματος.

Business as usual, μπορεί να σκέφτονται πολλοί, όμως, πώς να γίνει τώρα; Δεν είναι έτσι. Ακόμη κι αν η περιπέτεια της κυρίας Γεννηματά ένωσε τον πολιτικό κόσμο, φαίνεται ότι ο σπόρος του παρακμιακού πολιτικού λόγου έχει κατέβει στη βάση, έχει θεριέψει στα μονίμως αφρισμένα social media και φυσικά, σιγά να μην «κολλήσει» σε λεπτομέρειες όπως είναι η ζωή ενός ανθρώπου, η οικογένεια που τον περιμένει πίσω και πάει λέγοντας.

Μετά από τόσα χρόνια κατάρας –εκατομμύρια πια τα σχετικού περιεχομένου στα social– το ιερό, το υπέρτατο αγαθό της υγείας «ξεκαρφώνεται» ντροπιαστικά από τον αξιακό μας κώδικα. Και για να το πούμε χοντρά: όταν εύχεσαι «περαστικά», εύχεσαι περαστικά, τελεία.