«Τότε πέταξα απ’ τα μαλλιά μου κι απ’ τα στήθη μου τα δυο λουλούδια·-το τρίτο το κρατούσα στο στόμα μου·-τα πέταξα απ’ τις δυο πλευρές του τείχους με μια κίνηση ολότελα ανεξίθρησκη»

Γιάννης Ρίτσος, ‘Η Ελένη’

Μια σημαντική θεατρική στιγμή από την «Σικυώνια Σκηνή» , υπό τις οδηγίες του εξαίρετου σκηνοθέτη Γιώργου Καρβουντζή , παρουσιάζει την Παρασκευή 13 Αυγούστου στα Μποζικά Κορινθίας ο τοπικός Πολιτιστικός Σύλλογος Γυναικών , σε συνεργασία με την Τοπική Κοινότητα , την ενεργό υποστήριξη του Νομικού Προσώπου Παιδείας, Αθλητισμού, Πολιτισμού Σικυωνίων “Η ΜΗΚΩΝΗ” και την αιγίδα του Δήμου Σικυωνίων.

Η «Ελένη» του Γιάννη Ρίτσου

Η “Ελένη” (με άρθρο οριστικό) γράφεται στο Καρλόβασι της Σάμου από τον Μάιο ως τον Αύγουστο του 1970, όπου βρίσκεται ο “Ποιητής της Ρωμιοσύνης” περιορισμένος κατ’ οίκον από τη δικτατορία του 1967. Τυπώνεται αυτοτελώς το Μάρτιο του 1972, με ένα χαρακτικό της Βάσως Κατράκη και φέρει την αφιέρωση “Στη μνήμη της ΝΙΝΑΣ της αδελφής μου”. Η Νίνα πεθαίνει τον Φεβρουάριο του 1970 και ο θάνατός της βυθίζει τον ποιητή σε μεγάλο πένθος. Η πάντοτε επαρκώς πληροφορημένη Χρύσα Προκοπάκη στην πρώτη σημείωση της μελέτης της “Πορεία προς τη “Γκραγκάντα”” γράφει: “Πρότυπο για την ανάπλαση της μυθολογικής Ελένης στάθηκε η χαμένη μορφή της αδελφής” του Ρίτσου.

Ο Γιάννης Ρίτσος, γράφοντας την «Ελένη», καταθέτει ένα επίκαιρο ποιητικό έργο εθνικής αυτογνωσίας, αναζητώντας την ελευθερία και τη λύτρωση απ’ τα δεσμά μιας κατεστημένης σκέψης, ριζωμένης βαθιά στο παρελθόν, που δεν μας επιτρέπει να δούμε και να ζούμε το ιερό ‘τώρα’.

Μέσα από έναν γκρεμοτσακισμένο, γερασμένο κόσμο κωμικοτραγικών εικόνων και ματαιωμένων ονείρων, στον απόηχο ενός ολέθριου εμφύλιου, αναδύεται το φάσμα της “ΕΛΕΝΗΣ”, ολοζώντανο, για να μας αποκαλύψει η ίδια μέσα από ένα νοητό καθρέπτη που βλέπουμε εμάς τους ίδιους, όλες τις αντιφατικές ανθρώπινες συμπεριφορές και πράξεις, που επέλεξαν οι Άνθρωποι διαχρονικά για να την κερδίσουν είτε σαν σύμβολο της ελευθερίας, είτε σαν σύμβολο της αιώνιας θεϊκής ομορφιάς.

Ο Ρίτσος με την ιδιοφυή αυτή ελεγεία επιλέγει να μιλήσει ποιητικά, αλλά και ρεαλιστικά, για μια ριζική αλλαγή πορείας του ανθρώπου και την αναζήτηση μιας νέας συνειδητής ταυτότητας, που αναγνωρίζει τη ζωή και την ύπαρξη σαν ένα ανεπανάληπτο θαύμα.