Η Μαλβίνα Κάραλη υπήρξε ένα ανήσυχο πνεύμα, σε μια περίοδο που η χώρα ανέδυε από παντού “ησυχία”. Γεννήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου του 1952 και πέθανε στις 7 Ιουνίου του 2002. Ταλαντούχα, παρουσιάστρια (με κάτι ανάμεσα σε πολιτική εκπομπή και stand up comedy), συγγραφέας, δημοσιογράφος και σεναριογράφος.

Ως σεναριογράφος, τιμήθηκε με δύο κρατικά βραβεία σεναρίου για τις ταινίες «Ξένια» (1989) του Πατρίς Βιβάνκος και «Κρυστάλλινες Νύχτες» (1992) της Τώνιας Μαρκετάκη. Συνυπέγραψε επίσης τα σενάρια και σε άλλες ταινίες. Έγραψε επίσης τα βιβλία «Αθώος σαν αγαπημένος» (εκδ. Καστανιώτη), «Τα κορίτσια της Σαβάνα» (εκδ. Νεφέλη), «Πιο πολύ, πιο πολλοί» (εκδ. Αστάρτη), τη συλλογή δημοσιευμάτων «Ο έρωτας και άλλες πολεμικές τέχνες» από την περίοδο 1989-1996 (εκδ. Κάκτος) και σειρά πέντε βιβλίων μαγειρικής υπό τον γενικό τίτλο «Η κουζίνα της Μαλβίνας-Μαλβινέζικα» (εκδ. Αστάρτη). Επίσης, έγραψε την μυθιστορηματική βιογραφία της Αλίκης Βουγιουκλάκη («Γλυκό κορίτσι»).

Οι πιο δημοφιλείς εκπομπές της ήταν το Mea Culpa (Seven X), Malvina Live (ΣΚΑΪ), Μalvina Hostess (Mega Channel), Malvina Rixten (Star Channel).

Έφυγε ξαφνικά το 2002, αλλά άφησε το στίγμα της στο δημόσιο λόγο, πολιτικά, αισθητικά  και πολιτιστικά.

Πολλοί θα τη θυμούνται και θα την αγαπούν λίγο παραπάνω (όπως εμείς) για το μένος με το οποίο επιτίθονταν στην καθεστηκυία τάξη της τότε εποχής…και βέβαια αναπολούν τις ατάκες της που μάλλον δεν θα άφηναν σε χλωρό κλαρί και τους σημερινούς κυβερνώντες…

Παρακάτω αναδημοσιεύουμε ένα απόσπασμα του απολαυστικού κειμένου που απευθύνονταν στον τότε πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο με τίτλο “Βλέπει τσόντα ο πρόεδρος;” (πρωτοδημοσιεύτηκε στο Περιοδικό «01» το 1995)

Στο απόσπασμα αυτό, αποτυπώνεται αρκετά μεστά και ως τροφή για περαιτέρω σκέψη, ένα “κατηγορώ” στους μικροαστούς ή “νοικοκυραίους” (και όχι νοικοκύρηδες) της πιο μικροαστικής (ας μας επιτραπεί) δεκαετίας που γνώρισε ποτέ αυτός ο τόπος. Αυτής των ’90s…

Τέλος, έχοντας στο μυαλό τα λόγια του διανοητή Βασίλη Ραφαηλίδη “Ο λόγος της Μαλβίνας είναι ένας καταρράκτης, μπορείς να καθήσεις κάτω του και να λουστείς λόγο χειμαρρώδη, ζουμερό σαν φρέσκια μουσική πανηγυριού, ηχηρό σαν ώριμο ροδάκινο που πέφτει απ’ το δέντρο και κινητοποιεί το μυαλό του Νεύτωνα. Τη βλέπουν για να την ακούν, ακόμη κι αυτοί που ούτε να τη δουν ούτε να την ακούσουν θέλουν, τη σκασμένη τη γλωσσού, την ακατοίκητη.”, παραθέτουμε αποσπάσματα – highlights της που άφησαν εποχή στην ελληνική τηλεόραση.

Δικά σας:

---

Οι μικροαστοί

---

«Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί, δε σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν γιατί η ζωή τους ανήκει στο Θεό, αλλά στην ουσία, επειδή δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους, ούτε για το θάνατό τους. Είναι αμνήμονες εκεί που τους συμφέρει, αλλά οραματιζόμενοι το μέλλον δε ζουν ποτέ ένα παρόν της προκοπής.

Κάνουν μακροπρόθεσμα όνειρα που, κατά κανόνα, τα προφταίνει ο θάνατος. Χτίζουν ντουβάρια. Αγοράζουν οικοπεδάκια. Δεν ψάχνουν τσάντες, γιατί σπάνια ερωτεύονται και όπως όλοι οι βλάκες, ποτέ δε νιώθουν ανίσχυροι.

Τρέμουν τις υποχρεώσεις, αλλά τελικά παντρεύονται μια υπομονετικιά, αφού την πρήξαν επί χρόνια τόσο, που δε θέλει πια ούτε να τους χέσει. Κάνουν δύο μόγγολα, γιατί “ένα ίσον κανένα”. Ή τρία, αν τα δύο πρώτα είναι κορίτσια. Και βέβαια, τους αρέσουνε πολύ οι βιζιτούδες, τις οποίες πάντα ρωτάνε μετά το πήδημα: “Πώς ξέπεσες έτσι;”

Όχι, δεν έχουν αρκουδάκι οι μικροαστοί. Μόνο σκουπίδια. Σε τρόφιμα, σε ιδέες, σε τρόπο ζωής, σε πράξεις. Την ξέρω απέξω κι ανακατωτά την Αδελφότητα (…). Τρέμει μην πιαστεί κορόιδο και πάντα πιάνεται. Υπεκφεύγει. Στρεψοδικεί. Αναβάλλει. Υποκρίνεται. Ζητάει τα πάντα και δε δίνει τίποτα. Παριστάνει τη Δίκαιη.

Αρνείται τα τεστ πατρότητας για να γλιτώσει τη Διατροφή και πάντα είναι από κοντά ένας μειλίχιος και τίμιος επαρχιακός δικηγοράκος, πρόθυμος να σπιλώσει την άπορη κακομοίρα.

Ο Μικροαστός δε θέλει μπλεξίματα. Γι’ αυτό δε μπορεί να είναι ποτέ επαναστάτης, άρα παλικάρι. Δεν είναι αντιπαθής σαν υπέρμετρος, είναι σιχαμένος σαν πλαγιοδρόμος. Νομίζει πως είναι διπλωμάτης και πως λύνει γόρδιους δεσμούς, στην ουσία όμως ξεμπερδεύει μόνο τον εαυτό του και τρελαίνει όλο τον κόσμο γύρω του.

Κανείς δεν είναι πιο επικίνδυνος από αυτά τα ήσυχα, μειλίχια ανθρωπάκια, τους μικροαστούς».

*Απόσπασμα από το άρθρο Βλέπει τσόντα ο Πρόεδρος; (Περιοδικό 01, 1995)

---

Highlights (Video)

---

1. Για τους ερωτευμένους και τον Άγιο Βαλεντίνο τον “πορτοφολαδιάστη”:

2. Προβληματισμοί και αμπελοφιλοσοφίες. “Αυτοί που έχουν πρόβλημα και αυτοί που είναι πρόβλημα“:

3. Πήδημα και Ζουράρις:

4. Χάπι για την φαλάκρα και εγχώριο πολιτικό προσωπικό:

5. Μαρία Δαμανάκη – Αβραμόπουλος – Sharon Stone:

6. Επιδείξεις μόδας / “αγάπη μου ντύθηκα Delonghi”:

7. Ι.Ε.Κ. Τάπερμαν – Ισχυρή Ελλάδα/ Ανάπτυξη/ Κώστας Σημίτης/ Πχιότητα