«Συνίσταται εν Πειραιεί υπό τον τίτλον “Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς” Σωματείον, ούτινος σκοπός είναι η ανάπτυξις της σωματικής αγωγής παρά τη νεολαία και η κατά πάντα φίλαθλον τρόπον εξύψωσις αυτής»…

Αυτό αναφέρει το Καταστατικό ίδρυσης του Ολυμπιακού, που γεννήθηκε σαν σήμερα στις 10 Μαρτίου 1925. Εκείνη την ημέρα στην ταβέρνα του Μοίρα, στην καρδιά του Πειραιά, γεννήθηκε ένας σύλλογος που έπαιξε και παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο τόσο στο ποδόσφαιρό όσο και στα υπόλοιπα αθλήματα.

«Ναυαρχίδα» του συλλόγου έγινε φυσικά το ποδοσφαιρικό τμήμα, που πήρε στα γήπεδα το προσωνύμιο «Θρύλος» και κατέκτησε τους περισσότερους τίτλους στην Ελλάδα. Τα περισσότερα Πρωταθλήματα (45), τα περισσότερα Κύπελλα (28), τα περισσότερα νταμπλ (17) και μαζί μ’ αυτά 4 Σούπερ Καπ , 3 Κύπελλα Μεγάλης Ελλάδας και 1 Βαλκανικό Κύπελλο, ενώ στο πέρασμα το χρόνου έγινε η ελληνική ομάδα με τις περισσότερες συμμετοχές στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη, ο πρώτος ιστορικά Έλληνας πιλότος και παρασημοφορημένος ήρωας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, Νότης Καμπέρος, που πρότεινε το όνομα «Ολυμπιακός» επειδή παρέπεμπε στον Ολυμπισμό, ο βιομήχανος Μιχάλης Μανούσκος, πρώτος πρόεδρος του συλλόγου και μετέπειτα, διορισμένος από το δικτάτορα Μεταξά, δήμαρχος Πειραιά, ο οποίος ολοκλήρωσε το όνομα και το έκανε «Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς», για να προσδιορίσει τη λαϊκή βάση του συλλόγου (σε αντιδιαστολή με τον Εθνικό που θεωρούνταν μια κλειστή ελίτ των τότε μεγαλοαστών της πόλης) και ο ποδοσφαιριστής Γιάννης Ανδριανόπουλος, ο μεγαλύτερος από τα πέντε αδέλφια μιας πειραιώτικης οικογένειας, ο οποίος φέρεται να είναι αυτός που πρότεινε ως χρώματα το κόκκινο και το άσπρο (θαυμαστής της ερυθρόλευκης Άρσεναλ από την εποχή που σπούδαζε νομικά στο Λονδίνο)και έμελλε να γίνει ο πρώτος αρχηγός της ομάδας.

Ο Γιάννης Ανδριανόπουλος υπήρξε ταυτόχρονα παίκτης-προπονητής, επειδή κατά τη διάρκεια της φοίτησής του σε Νομική σχολή του Λονδίνου, παρακολουθούσε ποδόσφαιρο και είχε μάθει συστήματα και τακτικές. Τα πέντε αδέλφια της οικογένειας των Ανδριανόπουλων, ο Γιάννης, ο Γιώργος, ο Βασίλης, ο Ντίνος και ο «βενιαμίν» Λεωνίδας. Ιδρυτικά στελέχη και οι πέντε, είναι αυτοί που ως παίκτες οδήγησαν τον Ολυμπιακό στην κορυφή και την καταξίωση. Ο μεγαλύτερος Γιάννης εγκατέλειψε νωρίτερα το ποδόσφαιρο. Ο Γιώργος υπήρξε ο αρχηγός και το μεγάλο «αστέρι» της εποχής. Μεταπολεμικά διετέλεσε επί σειρά ετών πρόεδρος του συλλόγου (1954-1967) και θεωρείται ο «πατριάρχης» του Ολυμπιακού.

Σίγουρα δύο παίκτες του Ολυμπιακού πέρα από τις  ποδοσφαρικές τους ικανότητες σημάδεψαν την «πολιτική» ιστορία  του θρύλου.

Πρόκειται για τον ΕΠΟΝίτη Ανδρέα Μουράτη που σημάδεψε με την ηγετική φυσιογνωμία του και τον ηρωικό τρόπο παιχνιδιού του, ολόκληρη την ιστορία του Ολυμπιακού και έγινε παίκτης «σύμβολο» του συλλόγου, ως μαχητής του ΕΛΑΣ πήρε μέρος στη μάχη της Ηλεκτρικής.

Και ο μεγάλος  επιθετικός Νίκος Γόδας – λοχαγός του ΕΛΑΣ – που ξεσήκωνε τους φιλάθλους στις κερκίδες  αλλά δεν πρόλαβε να ξεδιπλώσει σε όλο το εύρος το ταλέντο του. Στις 19 του Νοέμβρη 1948 τον εκτέλεσε το εμφυλιακό κράτος μπροστά σ’ έναν μαντρότοιχο, στο Λαζαρέτο της Κέρκυρας. Έπεσε μαζί με άλλους συντρόφους του επειδή ήταν κομμουνιστής, αρνούμενος να υπογράψει «δήλωση».