21 φίλαθλοι έχασαν τη ζωή τους, 55 τραυματίστηκαν και 0 βρέθηκαν ένοχοι. Κάθε χρόνο στις 8 Φεβρουαρίου οι σημαίες του Ολυμπιακού κυματίζουν μεσίστιες στο Καραϊσκάκη.

Ο κατάλληλος ποδοσφαιρικός καιρός, μια ηλιόλουστη μέρα για ένα ντέρμπι. Το πρόγραμμα της 20ής αγωνιστικής του πρωταθλήματος περιλαμβάνει το ντέρμπι ανάμεσα στον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ στο γήπεδο Καραϊσκάκη. Ώρα έναρξης 15:15, 35.450 φίλαθλοι είχαν εξασφαλίσει το «μαγικό χαρτάκι» και από τις δυο ομάδες. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτό το παιχνίδι θα ήταν ο τάφος για 19 ζωές.

Ο αγώνας αρχίζει, ο Ολυμπιακός επιβάλλει τον ρυθμό του και ο πίνακας του γηπέδου μετράει 6 γκολ. Οι σκόρερ Γαλάκος (τρία), Κουσουλάκης, Ορφανός και Βαμβακούλας. Όλο το «Καραϊσκάκη» παραληρεί. Οπαδοί της θύρας 7 κατευθύνονται προς την Θύρα 1 για να μπορέσουν να υποδεχτούν τους θριαμβευτές να γίνουν ένα. ‘Έπρεπε να περάσουν από ένα μακρύ διάδρομο και στην συνέχεια να στρίψουν σε ένα κατηφορικό τούνελ με πολύ μικρά σκαλιά. Όλη αυτή η διαδρομή σε σχήμα Γ ήταν τυφλή. Κάνεις δεν είχε οπτική επαφή με την έξοδο καθώς η θύρα ήταν στο αριστερό μέρος της σκάλας με αποτέλεσμα αυτοί που βρίσκονταν στο τέλος της σκάλας να ποδοπατηθούν από αυτούς που βρίσκονταν πίσω τους. Και αυτοί που ήταν πίσω πίεζαν να βγουν χωρίς να βλέπουν ότι η έξοδος είχε μπλοκάρει. Η πόρτα της θύρας 7 κλειστή ή μισάνοιχτη (από τις μαρτυρίες) με τα τουρνικέ να δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο την έξοδο.

Το ρολόι σταματάει στις 16:58. Κάποιος από τους φιλάθλους που έτρεχαν χαρούμενοι, πάτησε κάποιο μαξιλαράκι και γλίστρησε στα σκαλοπάτια που οδηγούν στην έξοδο. Νεαροί πέφτουν και καταπλακώνονται από άλλους και η τραγωδία αναπόφευκτη. Τα πεσμένα σώματα όλο και πολλαπλασιάζονται. Ουρλιαχτά και πανηγυρισμοί γίνονται ένα, δεν ξεχωρίζουν. Το Καραϊσκάκη μετατρέπεται σε ανοιχτό τάφο.

 

Δεκαεννιά φίλαθλοι πεθαίνουν από ασφυξία, λίγο αργότερα θα ξεψυχήσει ακόμη ένας στο «Τζάνειο» Νοσοκομείο. Έξι μήνες αργότερα θα προστεθεί ακόμη ένας στον τραγικό κατάλογο των νεκρών, καθώς δεν κατόρθωσε να ξυπνήσει ποτέ από το κώμα στο οποίο έπεσε.

Η δεύτερη πράξη της τραγωδίας θα συντελεστεί στο Τζάνειο Νοσοκομείο. Ώρα 17:50: Τα τηλεοπτικά δίκτυα (ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ) μεταδίδουν το γεγονός και κάνουν έκκληση σε γιατρούς να προσέλθουν στο Τζάνειο ώστε να ενισχύσουν τους εφημερεύοντες, μαζί και αιμοδότες. Κινητοποιείται επιπλέον προσωπικό και στο Κρατικό Πειραιώς όπου μεταφέρονται κάποιοι βαριά τραυματισμένοι.

 

Σκηνές αλλοφροσύνης και χάους διαδραματίζονται στο Τζάνειο από γονείς, συγγενείς και φίλους. Αναγνωρίζονται τα τρία πρώτα θύματα. Είναι οι Γιάννης Κανελλόπουλος, Γιάννης Διαλυνάς και Βασίλης Μάχος.

Καταγράφει ο δημοσιογράφος Δημήτρης Σταυρόπουλος:

«Φτάνοντας στο Τζάνειο, βρέθηκα μπροστά σ ένα θέαμα που με συγκλόνισε. Έξω στο δρόμο αλλά και στο προαύλιο, υπήρχε λαοθάλασσα. Νεαροί οπαδοί με κόκκινα και κίτρινα κασκόλ, ηλικιωμένοι άνδρες και γυναίκες, οικογένειες με παιδιά και ανάμεσα τους οι συγγενείς των νεκρών των τραυματιών και των αγνοουμένων. Επικρατούσε χάος. Μπήκα με δυσκολία στο νοσοκομείο, όπου γιατροί και νοσοκόμοι έτρεχαν στα χειρουργεία και τους θαλάμους. Στον κεντρικό διάδρομο βρήκα τρία τηλεοπτικά συνεργεία. Τα δυο ήταν της ΥΕΝΕΔ και το τρίτο της ΕΡΤ. Λίγο αργότερα βρήκα και τη συνάδελφο από το κανάλι της Αγίας Παρασκευής, Νίτσα Θεοδωράκη που ως κοπέλα, έδειχνε σοκαρισμένη από το θέαμα, τις οιμωγές και την εικόνα των τραυματιών. Με τους συναδέλφους οπερατέρ και ηχολήπτες κάναμε μια μικρή σύσκεψη. Είπα στο ένα συνεργείο να κινηθεί αυτόνομα, να κατέβει στο υπόγειο όπου παιζόταν η τελευταία πράξη του δράματος με την αναγνώριση των νεκρών από τους οικείους τους, να βγει μετά στο δρόμο και να κάνει πλάνα, να πάει στο τμήμα αιμοδοσίας και στο τέλος στους θαλάμους με τους τραυματίες. Με το άλλο συνεργείο, αναζητήσαμε κάποιον υπεύθυνο, να μας πει πόσοι είναι οι αδικοχαμένοι, οι βαριά χτυπημένοι, πόσοι κινδυνεύουν, να μας δώσει τον θλιβερό κατάλογο με τα ονόματα των νεκρών και να τον ρωτήσουμε τι πρέπει να μεταδώσουμε για να βοηθήσουμε την κατάσταση. Μας μίλησε μπροστά στην κάμερα ο διευθυντής της χειρουργικής κλινικής. Εξαιρετικός άνθρωπος, ήρεμος και καλός ομιλητής, μας περιέγραψε τον φρικτό τρόπο που πέθαναν (από ασφυξία) όσοι βρέθηκαν στην μοιραία θύρα 7 πέφτοντας μπροστά στα τουρνικέ, ενώ πίσω τους κατέβαιναν τα σκαλιά οι υπόλοιποι, που ανύποπτοι έβγαιναν από το γήπεδο, πανηγυρίζοντας την μεγάλη νίκη της ομάδας τους. Ήταν ένα φοβερό και εντελώς άδικο δυστύχημα… Στο νεκροτομείο του νοσοκομείου οι εικόνες, έξω από κάθε περιγραφή. Είχαν λυγίσει ακόμα και οι γιατροί. Τα θύματα -όλοι τους νέα παιδιά- ήταν μελανιασμένοι στο πρόσωπο, με τα χαρακτηριστικά τους αλλοιωμένα και τα μάτια τους πεταγμένα από τις κόγχες, σε μια τελευταία και απέλπιδα προσπάθεια να αναπνεύσουν. Ο γιατρός μας έδωσε και τον κατάλογο που περίμεναν ν’ ακούσουν με αγωνία όσοι είχαν παιδιά, που δεν είχαν δώσει μέχρι εκείνη τη στιγμή σημεία ζωής».

 

Η πρώτη επίσημη εκτίμηση ήταν πως επρόκειτο για ατύχημα. Ίδια και η άποψη του πρωθυπουργού, Γ. Ράλλη, ο οποίος τόνισε πως “δεν ευθύνεται κανείς”, για τις ψυχές που χάθηκαν. Την ίδια άποψη είχαν και τα δύο δικαστήρια. Κανείς ένοχος. Οι φίλαθλοι είχαν ένα ατύχημα, η «κακιά η ώρα». Γονείς και συγγενείς των θυμάτων εδώ και 37 χρόνια ζητάνε δικαίωση, όχι γι’ αυτούς, για τα παιδιά τους, τους συντρόφους τους, τους φίλους τους.

«Για μας είναι σαν να ήταν χθες, τα παιδιά μας είναι συνέχεια μπροστά μας, δεν μπορούν να φύγουν από τα μυαλό. Δεν μετράμε εμείς τα χρόνια μετράμε ώρες, όχι χρόνια γεμάτα δυστυχία γι όλες τις οικογένειες» θα δηλώσει η μητέρα του πιο νεαρού θύματος Παναγιώτη Τουμανίδη ετών 14 ετών. O Παναγιώτης όπως και τα υπόλοιπα 20 παιδιά, έχουν τη θέση τους στο Καραϊσκάκη. Στα μαύρα καθίσματα, που βρίσκονται στη Θύρα 7. Εκεί, για να θυμίζουν ότι είναι σε κάθε αγώνα της αγαπημένης τους ομάδας.