Του Τάκη Κόλλια *

Πολέμησε τον Δεκέμβρη ! Ήταν αυτή η φράση που ήθελε να τοποθετηθεί, για να τον συνοδεύει στην τελευταία του κατοικία, ο Μίκης Θεοδωράκης.

Γνωρίζουμε όλοι, ότι αναφέρεται στη μάχη που έλαβε μέρος στην Αθήνα, το 1944 για 33 μέρες.
Όμως για τον Μίκη, ήταν κάτι που το γνωρίζαμε, αλλά ο ίδιος ίσως θεωρούσε πως ήταν, ότι πιο σημαντικό είχε κάνει στην έως τώρα ζωή του, ίσως έτσι, να το είχε αξιολογήσει.
Γνωρίζουμε, ότι ο Μίκης ήταν αυτός που αρκετές φορές, για πολλές δεκαετίες είχε βγει, απέναντι στο συστημικό θηρίο που διαρκώς μας κλέβει τις ζωές μας, τους δολοφόνους των λαών, για την Ειρήνη, με όλα τα λάθη του, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ζυγίστηκε και η συνολική του σε πολλά επίπεδα πορεία, έγειρε υπέρ του, χωρίς καμία αμφιβολία την ζυγαριά, ώστε, να τοποθετηθεί στο πάνθεο των μεγάλων του λαού μας.
Όλοι θυμόμαστε, τον Φεβρουάριο του 2012, όταν ο Μίκης και ο Μανώλης Γλέζος είχαν κατέβει στο Σύνταγμα, για να διαδηλώσουν ενάντια στην ψήφιση του δεύτερου μνημονίου και έπεσαν θύματα ρίψης χημικών από την αστυνομία.
Στην μεγαλειώδη τότε συγκέντρωση, είχαν απευθύνει κάλεσμα (για να σταματήσει η προδοσία ).
Έως σήμερα, ο λαός αντιλαμβάνεται πως διαρκώς τον σώζουν, ξεπουλώντας βήμα- βήμα όλα τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας, οδηγώντας έτσι, την αναγκαία ανάπτυξη στα χέρια των λίγων, εξαθλιώνοντας τον.
Έτσι βλέπει, τη ζωή του που διαρκώς γκριζάρει, τελευταία όλο και πιο επικίνδυνα, η ίδια η χώρα του σε λίγο, εξ ολοκλήρου θα ανήκει σε ξένους.
Γνωρίζει, τι έχει υποστεί και υποψιάζεται, τι του επιφυλάσσει για το μέλλον, η μνημονιακή πορεία της χώρας από το 2010, με συνέχεια αυτό το νέο μνημόνιο, που δεν είναι άλλο από το νέο ταμείο ανάκαμψης, που δεν αφορά για ακόμα μια φορά τον λαό, δεν του παρέχει καμία ανάπτυξη, παρά μόνο υποχρεώσεις και νέους φόρους, έτσι δεν είναι τυχαία η διαρκής υπερπλήρωση μας, με ανθρωποφύλακες.
Ας αφήσουμε το μοίρασμα των ρόλων, στο σύστημα και τους υπηρέτες του, στην αναγκαία γι αυτούς παράσταση χρησιμοποίησης, για τελευταία φορά του Μίκη.
Εμείς ας μπούμε να κάνουμε πράξη, την ουσία της σκέψης του που με αυτή θώπευε, προσέγγιζε τον Άνθρωπο και τις ανάγκες του.
Ο Μίκης, το πιστεύω ακράδαντα, ότι δεν ζήτησε τυχαία, να βάλουν αυτήν την επιγραφή για να τον συνοδεύει, στην τελευταία του κατοικία.
Είναι η εξιλέωση, της αποτυχημένης προσπάθειας του να ενώσει, ταξικά τον λαό, κάτι που δύσκολα θα γίνει, κυρίως από την έλειψη πολιτικής σκέψης.
Άφησε όμως, αυτήν την εν ζωή παραγγελία, παρακαταθήκη στον λαό, θέλει να μας θυμίζει, όπως αυτός πολέμησε τον Δεκέμβρη, έτσι και το μεγάλο τμήμα του λαού μας, που έχει πια πρόβλημα επιβίωσης, χωρίς καμία ελπίδα, με μια χώρα που ξεπουλάνε, διαρκώς κομμάτι-κομμάτι.
Πρέπει και μπορεί να βγει μπροστά, να αντιδράσει για τις καθημερινές ανάγκες του, στην διατροφή και στέγαση, στην υγεία, στην παιδεία, στην ενέργεια, στο νερό, γιατί δεν έχει πια, άλλη επιλογή για ζωή.
Ο Δεκέμβρης που πολέμησε ο Μίκης, απέναντι στον στυγνό εκβιασμό, στην επιβολή των ξένων, είναι ο ίδιος που ζει σήμερα ο λαός μας, ήταν όμως η πηγή της έμπνευσης, για όλο το μετέπειτα έργο του.
Περιμένει, μαζί με τον Μανώλη, μαζί με τους δικούς μας μεγάλους ποιητές εκεί που βρίσκονται, να δουν επιτέλους τον λαό μας να ξεσηκωθεί, να αγωνιστεί για να επιβάλει τα αυτονόητα, για μια αξιοπρεπή ζωή, που σήμερα λείπει.
Αυτός ο λαός, επιτέλους να γράψει ο ίδιος την ιστορία του όρθιος, γιατί αλλιώς, δεν θα έχουν καμία αξία οι στίχοι, των μελοποιημένων ποιημάτων τους, η μουσική του, εαν δεν ακούγονται από Ελεύθερους.

* Ο Τάκης Κόλλιας είναι πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Κιάτου