Πίσσα και πούπουλα
Ο κορονοϊός, ως πανδημία, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ο μεγάλος οπορτουνισμός του εικοστού πρώτου αιώνα. Η εκφοβιστική και λογικοφανής ευκαιρία στην εποχή της εξελιγμένης τεχνολογίας, που έψαχνε το κεφάλαιο για να γυρίσει την εργασία, με πρόσχημα την προσωρινή προσαρμογή στις συνθήκες, πίσω στο 18ο – 19ο αιώνα, και εμφανίστηκε, και αδράχτηκε κυριολεκτικά από τα μαλλιά.
Στον πόλεμο κεφαλαίου – εργασίας, με ευκαιριακούς όρους πανδημίας, ας δούμε τι συμβαίνει: Το θύμα εργαζόμενος λαός πρέπει να ακινητοποιηθεί. Δεν πρέπει απλώς να αποφεύγει τον συγχρωτισμό, αλλά να μη μιλάει, να μην απεργεί, να μην έχει άποψη και γνώμη, και να ψηφίζει μόνο για να επιζήσει. Δεν μπορεί να ζητάει τίποτα. Γυμνωμένος από δικαιώματα απ’ τη μέση κι απάνω, πασαλείβεται με την καυτή πίσσα της ανάγκης για υγεία κι ένα ξεροκόμματο ψωμιού. Κι ύστερα, σπρώχνεται πάνω στα φτερά του αναγκαστικού συγχρωτισμού στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα σχολεία, στα εργοστάσια και τις κατοικίες αποθήκες τηλεργασίας.
Πού θα πάει; Θα μάθει, σκέφτονται. Θα συνηθίσει στην ιδέα ότι η ζωή του είναι στα χέρια των πολυεθνικών, των ηγετών αφεντικών που εσχάτως αυτοπροσδιορίζονται και ως θεοί και σωτήρες.
Σ’ αυτό το μεγάλο κάδρο, η ελπίδα να διαβαστεί αλλιώς η εικόνα, και καλύτερα να καταστραφεί, είναι μόνον τα μικρά πλήγματα. Που γίνονται εντέλει μεγάλες λαϊκές χαρακιές στον καμβά του πανδημικού καπιταλισμού, σαν τις διαδηλώσεις και την προχτεσινή απεργία και τις πράξεις αντίστασης που έρχονται. Αυτές που οι εμπνευστές της τιμωρίας πίσσα και πούπουλα δεν έχουν ούτε φανταστεί, αλλά ήδη τρέμουν. Επειδή ακριβώς αυτή η τιμωρία μπορεί να εφαρμοστεί επαναστατικά και στις μετοχές, και στα χρηματιστήρια, και στα άυλα χρηματιστηριακά τους προϊόντα. Κόλαση…
*Αναδημοσίευση από τον «Ριζοσπάστη» του Σαββατοκύριακου, Σάββατο 28 Νοέμβρη 2020 – Κυριακή 29 Νοέμβρη 2020