Του Χρήστου Καλαντζή*

«Πώς το τρίβουν το πιπέρι του διαβόλου οι καλογέροι…;;;» Αντηχούσαν τα μεγάφωνα των εορταστικών εκδηλώσεων! Είναι φορές που η λαϊκή σοφία εκπλήσσει. Είναι πώς να το πω, σαν να συσσωρεύεται σε μια φράση η γνώση ετών ακόμα και αιώνων! Κάπως έτσι και εμείς αρχίσαμε να «τρίβουμε» την όρεξη μας εν μέσω αποκριάτικων εκδηλώσεων ώστε να ετοιμάσουμε τον χαρταετό.

–          «Βρε καθίστε λίγο να χαρούμε την Κυριακή της αποκριάς!!» Αποκρίθηκα στους μικρούς μου. Τίποτα αυτοί! Ήθελαν να ετοιμάσουμε τον χαρταετό άμεσα.

–          «Βρε καθίστε λίγο ακόμα! Κάντε λίγο υπομονή!» Άτεγκτοι!

–          «Βρε ελάτε λίγο να διασκεδάσουμε!! Εδώ ολόκληρος δήμαρχος ντύθηκε πρόβατο!! Κοτζαμάν πρώτος πολίτης και για μια μέρα φόρεσε τις προβιές μας!!» Τίποτες οι λιλιπούτιοι. Απόκριση καμιά!

–          «Καθίστε λίγο να δούμε τις εκδηλώσεις…» Αρνητικοί!

Τι να κάμω κι εγώ.. επιστρέψαμε άρον άρον σπίτι κι έψαξα σε κάτι ράφια, μετακίνησα μερικές βαλίτσες, κάτι βιβλία και ξέθαψα τον χαρταετό. Αρχαιολόγος! Είχαμε βλέπετε να τον χρησιμοποιήσουμε από πέρσι! Γύρισα προς τους μικρούς μου και διέκρινα τη χαρά να ξεχειλίζει από τα μάτια τους. Τέτοια προσμονή δεν είχαν ούτε για τις διακοπές του καλοκαιριού! Κατέβασα τον χαρταετό και καθίσαμε όλοι περιμετρικά σαν τους ινδιάνους της Αμερικής!

Αρχικά μελετήσαμε την κατάστασή του και άμεσα αρχίσαμε τις εργασίες αποκατάστασης. Ο μικρότερος ξεμπέρδευε την ουρά, ο μεσαίος μπάλωνε με ταινία τις τρύπες και ο μεγαλύτερος, εγώ δηλαδή, επιδιόρθωνε τα ζύγια. Η ώρα περνούσε ευχάριστα και το μυαλό μου ταξίδεψε για ακόμα μια φορά στα παιδικά μου χρόνια….

Θυμήθηκα μια Κυριακή της αποκριάς, τότε που δεν είχαμε στην ημερήσια διάταξη παρελάσεις και οι απόκριες εξαντλούνταν στις επισκέψεις μασκαρεμένων κοπαδιών πιτσιρικάδων στα σπίτια της γειτονιάς. Τότε που ο οικοδεσπότης του κάθε σπιτιού έπρεπε να αναγνωρίσει τους μασκοφορεμένους επισκέπτες και να τους τρατάρει τουλάχιστον ένα γλυκό κατά την έξοδό τους, τότε που η Καθαρά Δευτέρα ήταν η σημαντικότερη ημέρα του τριημέρου.

Είχαμε πάει λοιπόν στο χωριό του πατέρα μου, τη Γονούσσα, από την Παρασκευή το απόγευμα. Την επόμενη ημέρα, το Σάββατο ξεκινήσαμε με τον φίλου μου τον Ηλία (παιδικός φίλος από το χωριό) την κατασκευή του χαρταετού μας.  Κόψαμε λιόκλαρα χλωρά κι  αφού τα ξεφλουδίσαμε, τα δέσαμε καλά μεταξύ τους, βρήκαμε και μια λινάτσα και την καρφώσαμε πάνω στο νεόδμητο σκελετό μας! Ένα κορδόνι από την αποθήκη του παππού έκανε τα υπόλοιπα. Ξέρετε τώρα, ζύγια και ουρά. Μάλιστα την ουρά συμπλήρωσαν κάτι παλιές εφημερίδες «Ριζοσπάστη»  που είχε τοποθετήσει ο παππούς κάτω από τον γιούκο (χώρος που στοίβαζαν τα κλινοσκεπάσματα). Μάλλον τις είχε αρχειοθετήσει, αλλά αμφιβάλλω εάν κατάλαβε ποτέ ότι μερικές έλειπαν!

Ολοκληρώσαμε και την ουρά με γνώση ριζοσπαστική!! Θα τολμούσα να πω πως ολόκληρη η χοντροκομμένη κατασκευή ήταν κομμουνιστικής έμπνευσης. Επιγραμματικά ο σχεδιασμός και η κατασκευή ξεκίνησε Σάββατο πρωί και ολοκληρώθηκε Κυριακή απόγευμα, συμπεριλαμβανομένων των δοκιμών πτήσης!! Η προσμονή τεράστια, αφού μετά βίας είχα καταφέρει να κοιμηθώ το βράδυ.

Η μέρα της πτήσης είχε φτάσει. Βγάλαμε την κατασκευή στο διάδρομο απογείωσης και …επιτυχία!! Ο ριζοσπαστικός χοντροκομμένος χαρταετός μας πέταξε στον ουρανό!! Η χαρά μας έφτανε το ύψος του!!  Σχεδόν τσακωνόμασταν για να κρατήσουμε το σχοινί που τον χαλιναγωγούσε! Ήταν σαν ένας χορός μαθητή και δασκάλου… από τη μία άκρη σάλευε με χάρη ο χαρταετός κι απ’ την άλλη άχαρα εμείς!!

Η ώρα περνούσε ευχάριστα ωσπου μια φωνή με κάλεσε για φαγητό. «Χρήστοοό….!!»  Ήταν ξέρετε το κινητό τηλέφωνο της εποχής. Έβγαινε η μάνα ή η γιαγιά στην αυλή σαν τον τελάλη. Η φωνή της τράνταζε τη γειτονιά! Κάτι σαν τους ιμάμηδες του Αλλάχ ένα πράμα.

Τώρα; Τι κάνουμε; Κοιταχτήκαμε στα μάτια με τον Ηλία έχοντας το ίδιο ερώτημα! Τι κάνουμε με το χαρταετό μας;; Ώσπου ο Ηλίας, παλαιότερος γαρ και με περισσή  εμπειρία, βρήκε άμεσα αντικαταστάτη ώστε να οδηγήσει προσωρινώς το τεχνολογικό μας επίτευγμα. Προσωρινώς δηλαδή..,  μέχρι να φάμε!

–          «Στο διπλανό αλώνι έχει δέσει ο μπάρμπα Κώστας το γαϊδούρι του» μου είπε!

–          «Φύγαμε!!» αποκρίθηκα!!!

Σε 5 λεπτά είχαμε φτάσει λαχανιασμένοι στο νέο μας συνεργάτη πτήσης! Θα ήταν ο προσωρινός πιλότος του αετού μας!! Ο Γιούρι Γκαγκάριν της Γονούσσας.

Εγώ τον κράτησα από το καπίστρι κι ο Ηλίας έδεσε γύρω από την κοιλιά του το κορδόνι του χαρταετού. Αφού βεβαιωθήκαμε ότι ο κόμπος ήταν σφιχτός, φύγαμε για τα σπίτια μας! Το τραπέζι ήταν ήδη στρωμένο!! Ψωμί, χαλβάς, ελιές και κάτι καλαμάρια κονσέρβα μέσα σε ένα μαύρο ζουμί. Πορτόλα Καλιφόρνια Σκουίντ (Portola California Squid) έγραφε το κόκκινο χάρτινο περίβλημα. Προφανώς αλλοδαπής προελεύσεως!

Η ώρα πέρασε και αναγκαστικά φύγαμε για Τραγανά χωρίς να καταφέρω να επιστρέψω στο Μπαϊκονούρ της Γονούσσας ώστε να αξιολογήσω τα αποτελέσματα πτήσης του συναδέλφου μας.

Το Πάσχα, όπου κατάφερα και ξαναγύρισα στο αλώνι του μπάρμπα Κώστα μήτε χαρταετός, μήτε συνάδελφος πιλότος υπήρχε… Μάλλον κάπου αλλού θα έσερνε κανένα έτερο τεχνολογικό επίτευγμα της νεολιθικής εποχής…

–          «Μπαμπά, μπαμπά…» μια φωνή με επανέφερε στην πραγματικότητα!!

–          «Μπαμπά που χαζεύεις;;» με νουθέτησαν με αυστηρό ύφος οι μικροί μου.

Είχαν βλέπετε ήδη ολοκληρώσει τα έργα αποκατάστασης του χαρταετού μας. Οπότε τον τοποθετήσαμε στο πάτωμα κι ανεβήκαμε σπίτι με προσμονή για την ημέρα που θα ξημέρωνε!

Καλή Σαρακοστή σε όλους! Χρόνια Πολλά!