Του Χρήστου Καλαντζή*

Καταμεσής του Καλοκαιριού και ξάφνου εμφανίζεται μια μέρα δροσιάς! Ήτανε Πέμπτη κι ύστερα από τρείς και πλέον εβδομάδες αφόρητης ζέστης είχαμε μια μέρα βροχής!  Δρόσισε ο τόπος βρε παιδί μου! Δρόσισε ο τόπος κι ήταν για μας μια ευκαιρία αλλαγής συνηθειών παράλληλα με αυτή του καιρού!

Άδραξα την περίσταση και πήρα τα παιδιά για μια απογευματινή βόλτα! Κατηφορίσαμε στη Παπανικολή! Στα πρώτα μας βήματα αντικρίσαμε δυο κάδους σκουπιδιών ασφυκτικά γεμάτους και περιτριγυρισμένους με διαφορά σκουπίδια, κλαδιά, οικοδομικά υλικά κλπ..! Κι όλα αυτά επάνω στο πεζοδρόμιο! Ευτυχώς η πτώση της θερμοκρασίας είχε περιορίσει τη θεσπέσια ευωδιά τους.

Προσπεράσαμε με μειδίαμα και προσπάθησα να «πιάσω» την κουβέντα με τους πιτσιρικάδες. Μάταια όμως, στην επόμενη γωνιά μια συστάδα κάδων σε όμοια και χειρότερη κατάσταση αναίρεσε τη πρόθεσή μου! Ξαφνικά δέχτηκα μια ερώτηση από τον ένα μου γιο:

–Μπαμπά γιατί δεν μαζεύουν τα σκουπίδια;

–Θα τα μαζέψουν!.. του απάντησα κι επιτάχυνα το βήμα ώστε να περάσουμε γρήγορα την παλιά εθνική οδό με κατεύθυνση προς την παραλία.

–Πότε; Με ρώτησε αυτή τη φορά ο δεύτερός μου γιος!

–Θα τα μαζέψουν! Επέμεινα στην απάντηση, προσπαθώντας να αποφύγω την συζήτηση του θέματος! Με μερικές δρασκελιές φτάσαμε στην παραλία. Τότε ήταν που ξεπρόβαλε άλλο ένα ζεύγος ξεχειλισμένων κάδων. Αυτή τη φορά, τα αντικείμενα που τους περιτριγύριζαν είχαν σχεδόν καλύψει το πεζοδρόμιο σε τέτοιο βαθμό, ώστε έπρεπε να επιλέξουμε τον υποτυπώδη ποδηλατόδρομο για να συνεχίσουμε τη βόλτα μας.

–Μπαμπά γιατί δεν μαζεύουν τα σκουπίδια; Με ξαναρώτησε αυτή τη φορά με μεγαλύτερη ένταση και επιμονή ο Παναγιώτης.

–Το θέμα παιδί μου δεν αφορά μόνο την ταχύτητα περισυλλογής των απορριμμάτων αλλά και τη διάθεση των πολιτών να εναποθέτουν ογκώδη αντικείμενα και κλαδιά σε κάδους που επιτρέπονται μόνο οικιακά απορρίμματα. Του απάντησα.

–Αφού απαγορεύεται γιατί δεν τους βάζουν τιμωρία ; Αυτό δεν κάνεις κι εσύ σε μένα οπότε κάνω ζημιές; Με ρώτησε με απορία ο Γιάννης!

Προσποιήθηκα πως δεν άκουσα κι άλλαξα γρήγορα θέμα. Άλλωστε δεν ήθελα η συζήτηση να εστιάσει στα σκουπίδια αλλά στο πώς πέρασαν την ημέρα τους στα ΚΔΑΠ του Βέλου..(στο Κιάτο περιττεύουν τέτοιες δομές)!

Επιταχύναμε το βήμα μας κι ευτυχώς η παραλία ήταν σχετικά καθαρή, τουλάχιστον στα μέρη όπου υπήρχαν καταστήματα. Συζητήσαμε για το ποδόσφαιρο αλλά και για τους φίλους τους. Η δροσιά της απελθούσας βροχής δημιουργούσε μια εξαιρετικά ευχάριστη αίσθηση και χωρίς να το πολυκαταλάβουμε φτάσαμε στο ύψος του δικαστικού μεγάρου.

Εκεί  τη συζήτησή μας διέκοψαν οι κραυγές μιας ντουζίνας και πλέον ημίγυμνων και σαφώς μεθυσμένων Ρομά, οι οποίοι επιδίδοντο σε επιδέξιες φιγούρες περίτεχνων και αυτοσχέδιων χορών με χρήση όλων των σωματικών μελών και.. μουσική στο διαπασών!

–Μπαμπά πάμε να δούμε! Με παρότρυνε με παιδική αφέλεια ο Γιάννης!

–Ενδέχεται να αποτελεί δρώμενο στα πλαίσια των ανανεωμένων Σικυωνίων εκδηλώσεων.. Απάντησα με όμοια αφέλεια!!

–Πού ξέρεις;;.. Ενδέχεται να διεκδικήσουν και επιχορήγηση ως εν δυνάμει σύλλογος… συνέχισα την έκφρασή μου προς τους μικρούς!

Προσεγγίσαμε το δικαστικό μέγαρο και παραδόξως οι ασφυκτικά γεμάτοι κάδοι απορριμμάτων που βρίσκονταν εμπρός του, ομοίαζαν με χώρο ιατρείου! Ομοίαζαν με χώρο ιατρείου μπροστά σε αυτό που αντίκρισαν οι αισθήσεις μας (όραση και οσμή κυρίως).

–Μπαμπά γιατί δεν τους διώχνει η αστυνομία; Με ρώτησε ο Παναγιώτης κρατώντας τη μύτη του και τραβώντας με προς την αντίθετη κατεύθυνση!

–Διότι η ποιότητα της διοίκησης και της δικαιοσύνης στον τόπο μας ομοιάζει με το χώρο της απονομής τους! Απάντησα με εμφανώς σκωπτικό ύφος.

-Μπλιάχ.. έχει και εμετούς.. πάμε γρήγορα! Μου φώναξε ο Γιάννης ακολουθώντας την κατεύθυνση του Παναγιώτη!

–Το βράδυ θα ξαναβρέξει!! Ανταπάντησα και κατευθυνθήκαμε γρήγορα προς την παιδική χαρά του Κιατονησίου!