Γράφει ο Δρ. Απόστολος Ε. Παπαφωτίου

Η συνάντηση της αιωνιότητας με την ιστορία, η συνάντηση ανάμεσα στο θεϊκό και στο ανθρώπινο, ανάμεσα στην επίγεια και επουράνια πολιτεία, πήρε τη μορφή μιας δίκης η οποία δεν κατέληξε σε ετυμηγορία. Έτσι ο Πιλάτος ο  praefectus Judea παρέδωσε τον Ιησού στους διώκτες του, στα μέλη του Μεγάλου Συνεδρίου (Sanhedrin) που ήταν το ανώτατο Δικαστήριο, στους δημίους του για να θανατωθεί. Μια δίκη η οποία κρίνεται ως παρωδία και με τον Μωσαϊκό και με τον Ρωμαϊκό Νόμο. Εφαρμόστηκε δε στη ρωμαϊκή δικονομία η πρακτική της «Έκτακτης διαγνωστικής διαδικασίας» (cognitio extra ordinem ή extraorinatiam) με πολυπληθείς παραβάσεις.

Μια δίκη η οποία δεν έγινε σύμφωνα με τον νόμο και την δικονομία και η οποία δεν κατέληξε σε ετυμηγορία είναι συνεχώς σε κατάσταση συνεχούς κρίσης.  Αυτή την κρίση έρχεται να καλύψει το παρόν έγγραφο της απόφασης  της καταδίκης του Ιησού Χριστού το οποίο δημιουργεί πολλούς προβληματισμούς και αμφισβητήσεις και δεν παρέχει τη βεβαιότητα του εγκύρου. 

Το έγγραφο της απόφασης της καταδίκης του Ιησού Χριστού παρέμεινε μέχρι το 1309 μ.Χ. τελείως άγνωστο, έως ότου βρέθηκε στην πόλη L’Aquila της Κεντρικής Ιταλίας (κοντά στην οποία έχει ανακαλυφθεί η αρχαία ρωμαϊκή πόλη του Αμιτέρνο, όπου βρέθηκε το σπίτι του Ποντίου Πιλάτου). Το 1381 μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη επί των ημερών του Πατριάρχου Ιερεμίου. Μεταφράστηκε από τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη Διονύσιο, κατά το έτος 1643: