Του Σωτήρη ΣΑΛΗ *

Το 390 π.Χ. ο Ξενοφών συνέγραψε ένα σημαντικό έργο με τίτλο  ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ . Στο έργο αυτό αναδυκνύεται η οργάνωση και ο τρόπος διοίκησης και ανάπτυξης της οικονομίας με βάση το γεωργικό τομέα. Εκεί εκφράζεται η άποψη πως η γεωργία συμβάλλει τα μέγιστα στην ανάπτυξη του όλου οικονομικού συστήματος. Στο έργο αυτό τονίζεται επίσης πως η γεωργία συμβάλλει εκτός  από την οικονομική ευημερία των ανθρώπων στην πνευματική ανάπτυξη και την ψυχική ευεξία των  ανθρώπων. Αναφέρει χαρακτηριστικά πως  << όταν όλα πάνε καλά στην γεωργία  όλες οι άλλες τέχνες ευημερούν, όταν όμως αναγκαστικά η γη μένει ακαλλιέργητη οι άλλες τέχνες παρακμάζουν και στη στεριά και στη θάλασσα.>>

Μία φράση του Δημήτρη Λιαντίνη από το έργο του  ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ και η απορία που εκφράζει ο μεγάλος αυτός ‘Ελληνας μοιάζει να είναι σαν συνέχεια της σκέψης του Ξενοφώντα. Αναφέρει χαρακτηριστικά.  <<  Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί τις προσφωνήσεις Λογιότατε, Εντιμότατε, Σεβασμιότατε, Εξοχότατε, αφήνω εκείνο το δύσοσμο Μεγαλειότατε, δεν τις απεύθυνε ποτέ του κάποιος στο γεωργό, στο βοσκό, στο θαλασσινό, στο χτίστη. Και η απορία μου αυτή έγινε βαθύ σκοτάδι για μένα, όταν διάβασα γραμμένο στον Αιμίλιο του Ρουσσώ πως η ευγενικότερη απ όλες τις ανθρώπινες ασχολίες είναι η Γεωργική τέχνη. >>

Με αφορμή αυτές τις δύο αναφορές αλλά και μια φωτογραφία από το σάιτ του ΙΑΝΟΥ θυμίζω ένα ποίημα που ταιριάζει και που ταυτόχρονα μιλάει για ευθύνες κια αλήθειες, από τη δεύτερη συλλογή μου, με τίτλο ΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Η αλήθεια ξεφτιλίζεται
από θολό ποτάμι.
Ανίσχυρη.
Αδύναμη.
Σκυφτή.
Πετροβολιέται.
Κι η θέα η αποτρόπαιη
μεταμορφώνει το ένα
και γίνεται όχλος βαθύς.
Διψάει. Θέλει αίμα.
Καμπάνες κυριακάτικες
σου πλένουνε τα χέρια.
Όμως το θέλω ορίζεται
σε πρόστυχα λημέρια.
Κι όσο το μπόι σου αγνοείς
τόσο θα γονατίζεις.
Με ψέματα και χωρατά
πατρίδα δεν ορίζεις.