Του Τάκη Κόλλια *

Είναι πρωί, αρχές Φλεβάρη, εδώ και δυο μέρες φυσάει βοριάς, η θερμοκρασία έχει πέσει, βρίσκετε μόλις λίγους βαθμούς πάνω από το μηδέν.

Πρέπει να διασχίσω περπατώντας, την Περιάνδρου στο Κιάτο που βρίσκομαι, έναν από τους πιο εμπορικούς δρόμους άλλοτε, για να επισκεφτώ οπωσδήποτε, να εξυπηρετηθώ σε ένα απο τα ελάχιστα καταστήματα, που έχουν απομείνει ανοικτά.
Σκέπτομαι, πότε άρχισε αυτή η ερημοποίηση όχι μόνο της Περιάνδρου, η γενοκτονία στις ζωές των ανθρώπων, αφού η πίτα στοχευμένα μειώθηκε, με χιλιάδες τρόπους δραματικά, στις περισσότερες κοινωνικές ομάδες.
Το τελειωτικό κτύπημα, ήρθε από το 2010 που επιβλήθηκαν τα μνημόνια, στην χώρα μας.
Μια γενοκτονία, που έχει συντελεστεί εν Ειρήνη, χωρίς να έχει Ιστορικά παγκόσμια προηγούμενο, δυστυχώς χωρίς σταματημό.
Τότε θυμάμαι, γνωστή ξένη αλυσίδα στην ένδυση, αποχώρησε από την χώρα μας, γιατί γνώριζαν τι περίμενε την οικονομία μας.
Σήμερα, επίσης ίδιας εθνικότητας ξένη αλυσίδα στην υπόδηση, αποχωρεί και πάλι από την χώρα μας, από την ίδια αιτία, πόσο δηλαδή πιο χαμηλά έχουν προγραμματίσει, να πάνε οι ζωές μας.
Μια γενοκτονία, που έχει καταστρέψει ανθρώπινες σχέσεις, ζωές, στην χώρα, στην κοινωνία μας, που έχει έντονα χαραγμένα επάνω της τα σημάδια.
Οι άρρωστοι περισσεύουν, τα ψυχοφάρμακα, έχουν γίνει σε αρκετούς γνωστούς μας η καθημερινότητα τους, οι χιλιάδες αυτοκτονίες που γνωρίζαμε και συνεχίζονται, σταμάτησαν να αναφέρονται, απαγορεύτηκαν. Αντίθετα μόνιμα μας αναφέρουν, την μεγάλη ανάπτυξη της χώρα μας, ενώ μεγαλώνει το χρέος της, με όλο και μεγαλήτερο τμήμα του λαού που δεν μπορεί να ζήσει, η δε χώρα μας να ξεπουλιέται κομμάτι κομμάτι, οι νέοι μας μεταναστεύουν διαρκώς, το μόνο σίγουρο, κάτι πρέπει να αλλάξει……
Κτίζουν έτσι μια άλλη κοινωνία, για μας χωρίς όμως εμάς, με κυρίαρχο εργαλείο τους τον φόβο, τον διχασμό, ελεγχόμενη πλήρως, ακόμα μια πρόβα, μέσα από την επιβολή λόγω κορονοϊού έγινε, χωρίς ουσιαστική αντίδραση, δεν αφήνουν την ύπαρξη του διαφορετικού, μόνο το ορίζουν το στιγματίζουν για να το ελέγχουν.
Ξεχνούν όμως, το πάθος του Ανθρώπου για ζωή, για Ελευθερία, δεν σβήνει δεν διαγράφεται, όπως ακόμα, δεν έχει πει ακόμα την τελευταία κουβέντα του…….
Μια εικόνα, από τον καθρέφτη της ζωή μας που δεν φτιάχνεται, από την διάθλαση των ΜΜΕ, των προθύμων, δεν αλλοιώνεται, είναι η καθημερινή πραγματικότητα που δεν μπορεί να κρυφτεί.
Η αλήθεια που εμείς εύκολα ανέντιμα, με αυτοκτονικές διαθέσεις αρκετές φορές προσπερνάμε, κάνοντας πάλι τα ίδια διαδοχικά λάθη, έτοιμοι, για τις επόμενες έρημες Περιάνδρους στις ζωές μας, σε όλες τις εκφάνσεις τους.
Το κρύο όμως, δεν βρίσκεται μόνο στην ατμόσφαιρα, περπατώντας περνάω διαρκώς από κλειστά, αραχνιασμένα, καταστήματα, στον έρημο δρόμο, άρχισαν να παγώνουν και την ψυχή μου, το ένιωθα έντονα αυτό το μούδιασμα, να με καταδιώκει αυτή η αφωνία του άχρωμου γκρι, του μαύρου που έχει κλέψει ζωές και άρχισα να δίνω γρήγορο βήμα, στην πορεία μου.
Σχεδόν τρέχοντας, για να ξεφύγω από αυτήν την γενική, εφιαλτική παγωμάρα που με βυθίζει σε σκέψεις.

Εκτός και αν………..ο κυρίαρχος Λαός.

Η Περιάνδρου

Ερήμωσαν από το 2010 τα μαγαζιά στον δρόμο
έμειναν άδεια χωρίς ανθρώπους στα σκοτάδια
θαρρείς και έχουν μείνει εκεί μόνο τα αερικά
να πάρουν τώρα την εκδίκηση αναζητάνε μόνο.

Πάγωσε πάλι ο δρόμος μέσα στον κρύο αέρα
με παγωμένη καρδιά υποχώρησε η δυνατή σκέψη
με γρήγορα βήματα την προσπερνάς ανάλαφρα
έτσι ταίριαξε αράχνιασε και της οδού η σχέση.

Πίσω από κάθε κλειστή πόρτα τζαμαρία άδεια
τώρα βγαίνουν στις μέρας τα σκοτάδια φαντάσματα
φαίνονται σε κάθε οικογένεια τόσα στόματα άδεια
η καρδιά τώρα γύρω με όλα μαύρα κτυπά δυνατά.

Ξεχνούν οι περισσότεροι δυστυχώς χωρίς αντίληψη
έτσι αυτορυθμίζεται η αγορά λένε τώρα μερικά σαΐνια
πόσες Περιάνδρους κλειστές πόσες ζωές σε έκλειψη
καιρός να γυρίσουμε σελίδα μέχρι πότε αυτή η γενοκτονία.

* Ο Τάκης Κόλλιας είναι πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Κιάτου