Για ποιόν ; / 9
Φίλοι και φίλες γειά σας,
δυόμιση μήνες μετά το τελευταίο άρθρο μου στον Κάβο , γυρίζω απ΄ τη νύχτα που θά ΄λεγε και ο Στελάρας και σας ξαναγράφω. Έκλεισε πρόσφατα, παρ΄ όλες τις δικές μας, – μέχρι τελευταίας ρανίδος -, αλλά και εκατοντάδων φίλων , προσπάθειες, και ο Συναυλιακός χώρος Μαρία Δημητριάδη. Μαζί μ΄ αυτή τη μεγάλη εμπειρία και τη μοναδική στην Ελλάδα με το όνομα της ασύγκριτής μας τραγουδίστριας, θα συνεχίσουμε τον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο. Αυτά όμως είναι θέματα μιας άλλης ώρας…
Θυμάμαι τώρα, θά ΄ταν 2005 / 2006 στο σπίτι του συνθέτη και κιθαρίστα Μανόλη Ανδρουλιδάκη στην Αθήνα , την πρώτη πρόβα μας με τη Μαρία Δημητριάδη σ΄ ένα νέο μου τραγούδι, το ΑΥΡΙΟ . Ένα αντιφασιστικό τραγούδι σε μία ΄΄ δημοκρατική ΄΄ εποχή, χωρίς τις μεγάλες ακόμα εντάσεις τις τελευταίας δεκαετίας. Ένα, ίσως, ανεπίκαιρο, τότε, τραγούδι θα μπορούσε κάποιος να πεί. Ο φασισμός, τότε, είχε τάχα, τελειώσει…
θυμάμαι τη Μαρία να λέει ΄΄ όχι , όχι , μην το πειράζεις, όπως είναι, είναι καταπληκτικό , το Ιόνιο.., με τα δάση του , τις θάλασσες΄΄ , έτρεχε το μυαλό της σε κάθε λέξη…
Το ΑΥΡΙΟ λοιπόν, είναι ένα τραγούδι που δεν ΄΄ πρόλαβε ΄΄ να το τραγουδήσει η Μαρία Δημητριάδη και ακόμα ψάχνει τον δρόμο του… Ο δρόμος άλλωστε για το ΑΥΡΙΟ , το ΑΥΡΙΟ του τραγουδιού , του φασισμού , του αντιφασισμού και της ζωής είναι πολύ μεγάλος. Ίσως το ΑΥΡΙΟ να ΄ναι η Ιθάκη μας …
Αυτά σκέφτομαι σήμερα που, κάποιοι δεν βλέπουν ούτε και τώρα πια, έλεος, τα ιδιωτικά και δημόσια μεγάλα κανάλια όλης της γης, τις πολυεθνικές και το μεγάλο κεφάλαιο , τους μεγάλους φασίστες, τους πραγματικούς φασίστες να γεννάνε, να περιθάλπτουν και να εξαπολύουν εναντίον των λαών τα δηλιτηριώδη φίδια τους.
ΑΥΡΙΟ
Της νύχτας τη χροιά απόψε καταγράφουν/ ραντάρ ρομποτικά κι εφέ των φωτογράφων·
του φεγγαριού το φως ριπή ηλεκτρονίων / γαζώνει τα επτά νησιά των Ιονίων.
Των άτακτων σκιές στων φαραγγιών το φρύδι / γυρεύουν στις σπηλιές το τελευταίο φίδι·
τα μαύρα τα αυγά πλανητικών τεράτων / ζεσταίνουν τώρα πια πομποί μικροκυμάτων.
……….. Στα πράσινους βυθούς γαλάζιων παραδείσων / στις πέτρινες ακτές των πέντε χερσονήσωντο φως όταν θα βγει, εδώ στης γης τον τοίχο / θα γράψει το πρωί, τον πιο ωραίο στίχο.
Κι ο ήλιος που μετρά με λέιζερ τα γράδα / το αίμα στο Ιράκ, στην Κούβα, στην Γρανάδαθα ψήσει στη φωτιά της γήινης της πόλης / την νέα εποχή της οικουμένης όλης.
Μάιος 2004
