Του Χρήστου Καλαντζή*

Είναι ορισμένες βραδιές που επιστρέφεις απ’ τη δουλειά και το σώμα ζητά εναγωνίως να προσγειωθεί στον καναπέ! Έστω για 10 λεπτά! Να τεντωθεί το κοκαλάκι σου βρε αδερφέ! Κάπως έτσι εξελίχθηκε το απόγευμα της Πέμπτης. Ανέβηκα τη σκάλα μετά κόπων και βασάνων! Ατελείωτη ήταν η ριμάδα!  Ξάπλωσα, αγνοώντας την υφιστάμενη οχλαγωγία του σπιτιού! Λίγη ώρα αργότερα με ξύπνησαν οι παιδικές φωνές με τις θορυβώδεις διαφωνίες τους! Προσπαθώντας να κάνω το διαιτητή έπαιξα για λίγο μαζί τους! Όταν επήλθε ο κορεσμός ανοίξαμε την τηλεόραση! Και… ω! Τι χαρά.. ελληνική ταινία!! Η αλήθεια είναι πως απολαμβάνω πολύ τις παλιές ελληνικές ταινίες!

Αυτή τη φορά έμελλε να παρακολουθήσουμε «την κυρά μας τη μαμή». Εξαιρετική ταινία, Ορέστης Μακρής, Βασιλειάδου,.. κλπ! Μια ταινία που τα έχει όλα βρε παιδί μου. Η τυπική ελληνική κοινωνία, δήμαρχοι, πρόεδροι, γάμοι, πάθη, χιούμορ, μικροσυμφέροντα! Όλα αυτά διαδραματίζονται κάπου στη δεκαετία του 1950. Εικόνες από εκείνη την εποχή διαδέχονται η μια την άλλη προσφέροντας άφθονες πληροφορίες στον τηλεθεατή.

Πέτρινοι μαντρότοιχοι πασαλειμμένοι με ασβέστη. Μίζεροι χωματόδρομοι και κοτρόνες! Η φτώχεια δεσπόζει σε κάθε σκηνή. Αγαπημένη μου φιγούρα είναι ο δήμαρχος! Συγκαταβατικός! Σε όλα ναι, μέχρι που μια παροδική ασθένεια του «χτυπάει την πόρτα»! Τι κι αν ο πόνος επιμένει… αυτός στην ουτοπία του! Μονάχα όταν ο πόνος τον καταβάλει απαρνιέται τη μαμή για τον γιατρό! Το συμφέρον για την αλήθεια! Για το «φάρμακο». Για καλό του βέβαια.., η πραγματικότητα νομοτελειακά είναι ξεροκέφαλη!

Καταλαβαίνει κανείς πως από τότε μέχρι σήμερα έχουμε κάνει πολλά βήματα εμπρός! Βήμα, βήμα, μέρα με τη μέρα… πολλά βήματα εμπρός! Μέσα από κοινωνικές διαφωνίες, δικτατορίες, κρίσεις, κλπ… φτάσαμε στο σήμερα. Παραλληλίζοντας τις εποχές, αυτό που μάλλον επιμένει στο παρελθόν είναι τα μικροσυμφέροντα και οι δήμαρχοι που τα εκπροσωπούν! Είναι… πώς να το πω; Σαν να έχουμε σαλπάρει, χρόνια τώρα, με φουλ τις μηχανές και να σέρνουμε την άγκυρα!

Αβίαστα αναρωτιέσαι.. «Με αντιγραφή – επικόλληση τους φτιάχνουν;» !

Οπότε… διακοπή για ειδήσεις και εμφανίζεται ο δήμαρχος Βόλου στο γυαλί! Τι συγκυρία ήταν αυτή; Εμφανίζονται κάτι δρόμοι όλο λασπουριά, κάτι ψάρια ψόφια, κάτι μπουλντόζες να ανακατεύουν μισογκρεμισμένα λιθάρια. Σύγκρυο μ’ έπιασε! Σαν να πήρε η Λεστινίτσα του ‘50 τη θέση του Βόλου το ‘24! Είχα την εντύπωση πως είχαν κάνει διασκευή στην ταινία!

Αρχίζει κι ο δήμαρχος τα γαλλικά, ισχυριζόμενος πως φταίνε κάτι άλλοι απ’ τη σειριά του.. κι αυτός τα ‘χει καμωμένα όλα καλά!  Προνοητικός! Ίσα με δεκαπέντε χρόνια εμπρός απ’ την εποχή του…!

«Με αντιγραφή – επικόλληση τους φτιάχνουν;»

Αβίαστα συμπεραίνεις.. «Άγιο έχουμε που καταφέραμε να φθάσουμε αλώβητοι στο σήμερα! … Άγιο! Αυτό κι αν είναι θαύμα!»