Του Χρήστου Καλαντζή*

Στην χώρα μας παραδοσιακά εκτός από τον ήλιο και τη θάλασσα έχουμε και τους «χαλασοχώρηδες». Ώς «χαλασοχώρηδες» ορίζονται οι άνθρωποι που… αν υπήρχε Ολυμπιακό άθλημα.. «πώς να πληρώνεσαι χωρίς να κάνεις τίποτα» θα λαμβάνανε χρυσό μετάλλιο σε κάθε ολυμπιάδα.

Ο χαλασοχώρης είναι διαχρονικός. Τόσο διαχρονικός ώστε τον βρίσκεις στην Οθωμανική περίοδο να μαζεύει φόρους με το καπέλο του κοτζαμπάση. Ακολούθως τον συναντάς στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος να διορίζεται από τον βουλευτή, κι αργότερα τον βλέπεις σε κάθε ρουσφέτι, σε κάθε διοικητική θέση του εικοστού αιώνα. Τον βλέπεις ανεξαρτήτως εάν κυβερνά αριστερά, δεξιά, χούντα, βασιλιάς ή κατακτητής. Το DNA του είναι αμετάβλητο. «Βρες καρέκλα, κάτσε και φρόντισε να πληρώνεσαι και να μη σηκώνεσαι». Είναι πώς να το πω.. η αλματώδης εξέλιξη του κηφήνα!

Σήμερα βέβαια η επιστήμη έχει προχωρήσει. Έχουμε επιδόματα παραγωγικότητας για υπαλλήλους της Βουλής, οι οποίοι παράγουν με ρυθμό… φωτοσύνθεσης. Έχουμε ΔΕΚΟ που χρωστούν τα μαλλιά της κεφαλής τους, αλλά συνεχίζουν να μοιράζουν μπόνους. Έχουμε και διαδημοτικές επιχειρήσεις (π.χ.δημό-φιλος)!! Τα καλύτερα θερμοκήπια για την καλλιέργεια «χαλασοχώρηδων» δηλαδή. Μιλάμε για οργανισμούς που υπάρχουν μόνο για να διορίζονται «τα δικά μας παιδιά»!!! Ένας πρόεδρος, ένας αντιπρόεδρος, τρεις γραμματείς, πέντε υπάλληλοι κι έργο μηδέν!! Αν τους ρωτήσεις τι κάνουν, θα σου πουν με ύφος χιλίων καρδιναλίων…

«Προωθούμε τον πολιτισμό και την ανάπτυξη!!».
Πράγματι, μόνο που η ανάπτυξη που προωθούν είναι αυτή της τσέπης τους!

Το καλύτερο βέβαια είναι ότι όλο αυτό βαφτίζεται «κοινωνική προσφορά». Ο χαλασοχώρης δεν αισθάνεται ούτε ενοχή ούτε τύψεις. Αντίθετα, νιώθει αδικημένος!

«Μα καλά, μόνο τόσο επίδομα; Δεν βλέπεις τι κουράγιο θέλει να κάθομαι όλη μέρα σε αυτή την καρέκλα;».
Το λέει μάλιστα με τέτοια πειστικότητα, που σε κάνει να του ζητήσεις συγγνώμη που αμφέβαλες!

Κι εσύ;;; Στην αρχή θυμώνεις, μετά γελάς πικρά και στο τέλος το ρίχνεις στο..

«έλα μωρέ, όλοι έτσι κάνουν!!»
Εκεί ακριβώς ο χαλασοχώρης θριαμβεύει!! Γιατί ξέρει ότι όσο εσύ ιδρώνεις να πληρώσεις τον ΕΝΦΙΑ, τον δημοτικό φόρο κλπ.. αυτός θα εισπράττει, φορτώνοντας με προσωπικές κλήσεις, την υπηρεσιακή γραμμή και όχι μόνο..!!

Η αλήθεια είναι σκληρή… οι χαλασοχώρηδες δεν πεθαίνουν ποτέ!

Είναι πιο ανθεκτικοί κι από τις κατσαρίδες. Αυτές τουλάχιστον τρέχουν να κρυφτούν όταν ανάψεις το φως! Νιώθουν λίγη ντροπή βρε αδερφέ! Έχουν λίγη τσίπα! Ο χαλασοχώρης γαντζώνεται στην καρέκλα, χαμογελάει αυτάρεσκα και σηκώνει το χέρι για να χειροκροτηθεί.

Στις εκδηλώσεις μάλιστα έχει θέση στην πρώτη γραμμή ώστε να εκθειάζεται το ανύπαρκτο έργο από τους συναδέλφους του! Βοήθησε λέει στο σβήσιμο των πυρκαγιών… νοητικώς βεβαίως! Πώς αλλιώς θα μπορούσε να εκθειαστεί τέτοιο έργο;

«Μπορεί να μην έχετε κρέας αλλά σας παρέχουμε δωρεάν κάρβουνα!»… συνεχίζει ένας συνάδελφος χαλασοχώρης την εξύψωση της ανύπαρκτης προσπάθειας!
Το θέατρο του παραλόγου δηλαδή!

Τώρα τελευταία μάλιστα έχει ανακαλύψει και τα κοινωνικά δίκτυα. Τα χρησιμοποιεί σε τέτοιο βαθμό όπου ο αθροιστέος χρόνος των αναρτήσεών του ενίοτε υπερβαίνει τον βιολογικό! Τότε είναι που τίθεται το ρητορικό ερώτημα…

«Πού σκ@τ@ βρίσκει τον χρόνο να δουλέψει με τόσες αναρτήσεις;;;»
«Άτοπον!»
Όλα μπορεί να έχουν διαλυθεί, η κοινωνία να έχει σαπίσει, η πτώχευση να καραδοκεί, αλλά ο χαλασοχώρης συνεχίζει ακάθεκτος να διεκδικεί!

Να διεκδικεί νέο επίδομα, με νέα θέση, με νέο τίτλο! Γιατί στην Ελλάδα οι θεσμοί διαμορφώνονται ώστε οι κηφήνες να εξελίσσονται! Άλλωστε για τούτο το σκοπό ψηφίζουν καθολικώς!! Ψηφίζουν είτε με την αφωνία τους είτε με την απληστία τους αναλαμβάνοντας πάντοτε την πολιτική ευθύνη!!!

Παράλογο;;;… Άρα Λογικό!

[1] Οι “Χαλασοχώρηδες” είναι μια πολιτική σάτιρα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ακρόπολις το 1892