Του Χρήστου Καλαντζή*

Ήτανε πολλά χρόνια πριν τότε που μέναμε στην Τραγάνα σε ένα ημιυπόγειο δυο δωματίων και μιας κουζίνας τέσσεροι νοματαίοι, δυο γονείς και δυο παιδιά! Τον χώρο τους χειμωνιάτικους μήνες ζέσταινε μια σόμπα (στόφα) κι η τουαλέτα ήταν εκτός του σπιτιού. Κοινώς εάν ήθελες να την «επισκεφθείς» το σκεφτόσουν αρκετές φορές!

Όταν τελικά είχες φτάσει σε οριακό σημείο, έτρεχες γρήγορα γρήγορα καθότι η παρατεταμένη παραμονή στο μπάνιο εγκυμονούσε κρυοπαγήματα! Βέβαια τότε πήγαινες μόνο για την ανάγκη σου και χωρίς την απαραίτητη σημερινή συνοδεία του κινητού. Οπότε ο χρόνος μοιραία ελαχιστοποιούνταν.

Η πρόσβαση στην κατοικία εξασφαλιζόταν μέσω χωματόδρομου, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα τη μεταφορά λάσπης κατά τις βροχερές ημέρες του χειμώνα. Για τον λόγο αυτό στην αυλή υπήρχαν τοποθετημένα διαδοχικά μουτάφια. Το μουτάφι ήταν ένα είδος πολύ σκληρού υφάσματος που χρησιμοποιούσαν στα ελαιοτριβεία. Ήταν αρκετά τραχύ και βοηθούσε στην απομάκρυνση της λάσπης. Έτσι κατάφερνες να φθάσεις στην είσοδο του σπιτιού με «σχετικά» καθαρά παπούτσια.

Ετούτη την περίοδο, ακριβώς μετά του Αγίου Δημητρίου, μετά την 28^η Οκτωβρίου, ξεκινούσαμε το μάζεμα της ελιάς. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως κατά τη συγκομιδή έπρεπε οπωσδήποτε να μαζέψουμε και ξύλα. Ξύλα τα οποία κόβαμε στο  κατάλληλο μέγεθος ώστε να χωρούν στην σόμπα. Θυμάμαι στο τέλος της κάθε ημέρας να γεμίζουμε τα παγούρια με πόσιμο νερό από τις πηγές που υπήρχαν κατά μήκος της επιστροφής μας… Τιτάνι, Γονούσσα, Παραδείσι, Κρυονέρι, Σούλι…

Γενικότερα η διαδικασία παραγωγής και επιβίωσης ήταν στενά συνυφασμένη με αυτή της οικονομίας. Η εξορθολογισμένη διαχείριση ξεκινούσε από το μουτάφι στην είσοδο της οικίας έως τα ξύλα για την σόμπα. Αυτή η κυνική λογική επέτρεψε σε γενιές ολάκερες να επιβιώσουν σε πολύ δύσκολες εποχές. Επέτρεψε σε επόμενες γενιές να διαπρέψουν όταν οι συνθήκες καλυτέρεψαν!

Πολλά χρόνια πέρασαν από τότε. Πολλά χρόνια, πολλά ευρωπαϊκά προγράμματα, πολλά δάνεια, πολλές σπατάλες και κλοπές! Το σημαντικότερο όμως είναι πως όλη αυτή η διαδικασία μάλλον απομάκρυνε την παραγωγή από την οικονομία.

Στον βωμό της ανάπτυξης οι «πηγές» στέρεψαν αφού λεηλατήθηκαν από την απανταχού κομματική παρέα του γεωτρύπανου! Κομματική παρέα η οποία μετέτρεψε το μέλλον της παραγωγής σε ψήφους! Κομματική παρέα η οποία σήμερα στέλνει τους αγρότες στα εργοστάσια για μεροκάματο επικαλούμενη καθολικά την κλιματική αλλαγή! Την κλιματική αλλαγή και όχι την σπάταλη και την κακοδιαχείριση.

Πρόσφατα άκουσα έναν πολιτικό εκπρόσωπο να λέει πως το έργο της κάθε κυβέρνησης κρίνεται στις εκλογές!

Σοβαρά; Δηλαδή εάν εγώ κλέβω και μοιράζω μέρος των κλοπιμαίων στην παρέα μου ώστε να με ψηφίζει, κρίνομαι στις εκλογές και αθωώνομαι;

Άρα όσο εκλέγομαι μπορώ να κλέβω;;; Εεε;;; Κι όταν κάποια στιγμή θα αποτύχω να εκλεγώ, θα λάβω την αμείλικτη τιμωρία του μη εκλεγμένου και θα μου απομείνουν τα «νόμιμα» κλοπιμαία για παρηγοριά;;

Αυτό δεν είναι πολιτικός εκπρόσωπος ρε παιδιά, ο Αλή μπαμπάς με ψηφοφόρους επ’ αμοιβή είναι!

Τι «σκατά» νοοτροπία θρέψαμε ως κοινωνία τόσα χρόνια; Αναρωτιέμαι πως καταφέραμε να κάνουμε τις εκλογές δικαστήρια όπου εκδίδουν αθωωτικές αποφάσεις;;; Μπορείτε να μου πείτε πως;;

Κάπου εδώ θυμήθηκα μια εκπομπή ενός σύγχρονου περιηγητή στην τηλεόραση. Παρουσίαζε μια μικρή πόλη της βόρειας Ευρώπης όπου είχαν μετατρέψει τους παλιούς τηλεφωνικούς θαλάμους σε μικρές δανειστικές βιβλιοθήκες (Hands Up). Οι κανόνες απλοί. Πηγαίνεις κι αφήνεις ένα βιβλίο που έχεις διαβάσει παίρνοντας ένα νέο για να διαβάσεις. Ούτε αστυνομία ούτε φύλαξη!

Εμείς βέβαια έχουμε να αντιπαραβάλουμε την ανακύκλωση. Άφησε ο ΟΣΕ την παλιά σιδηροδρομική γραμμή και κάτι μελαμψοί επενδυτές ακόμα «τραβάνε» τις ράγες με τα δόντια. Μετά πήγε ο δήμος κι ασφαλτόστρωσε τον χώρο! Έκαμε έργο, έκαμε δρόμο. Φανταστείτε τι θα είχε γίνει με τους τηλεφωνικούς θαλάμους. Φανταστείτε…

Ε!..κι αν δεν έχετε φαντασία, αρκεί να πάτε σε ένα δημοτικό συμβούλιο. Αρκεί..